Spelbespreking "Oxenfree"

* * * *
Ik ben Alex, een tiener die met haar nieuwe stiefbroer Jonas en vrienden Ren, Nona en Clarissa de ferry neemt naar Edward’s Island om op het strand te liggen, de grotten te verkennen en in de bergen te wandelen. In een grot ontdekken we een lichtfenomeen dat reageert wanneer ik met mijn transistorradio speel. Samen met Jonas dringen we dieper de grot in. Niet veel later begint het vreemd te worden. Twin Peaks vreemd. En dan bedoel ik seizoen 3, waar zelfs de grootste Twin Peaks fan niets van snapte.

In “Oxenfree” spendeer je de meeste tijd met rond te lopen en naar dialogen te luisteren. Bij die laatste moet je regelmatig een reactie kiezen, meestal uit drie mogelijkheden. Maar je moet snel zijn, want de tijd om te reageren is beperkt.

De personages zijn kleine figuurtjes op je scherm die je beweegt met de pijltjestoetsen. Ze lijken wat op Sims-figuren. Iets gebruiken dat je tegenkomt, doe je met de spatiebalk. Andere dingen, zoals bijvoorbeeld de radio tunen, doe je met de muis. En dit moet je veel doen. Want spelen met die radio verandert je omgeving.

Het is een intrigerend spookverhaal dat gebruik maakt van andere dimensies of tijdlijnen. De personages stoppen nooit met praten en ik ging regelmatig een andere gebied in voordat de anderen waren uitgepraat. Het duurde iets meer dan 5 uurtjes om het spel te doorlopen. 

Blijkbaar is het dan nog niet gedaan. Je komt terug in het hoofdmenu en kunt kiezen om de tijdlijn verder te zetten. Je zit gevangen in een tijdlus en je moet alles opnieuw doen, maar met bepaalde verschillen. Dat heb ik nog niet gedaan. Misschien dat ik later nog eens terug kom naar dit spel en het uitprobeer. Uiteindelijk zou je na drie “speelrondes” het ware einde pas ontdekken. Maar het lijkt me iets te repetitief om me daar nu al mee bezig te houden. Het spel op zich was al redelijk repetitief, met heen en weer lopen over het eiland. Geen idee hoe vaak ik dezelfde wegen bewandelde.