Recensie "Het Meisje in de Trein" - Paula Hawkins

☆ ☆ ☆
Tien jaar na de hype, waar kom ik nog mee af?

Wel, soms voelt het ook alsof je zo lang op een trein moet wachten... 

Maar goed, ik heb het nu over Het Meisje in de Trein van Paula Hawkins. Het is geschreven in dagboekvorm. Rachel vertelt iedere ochtend en avond wat ze tijdens haar treinrit ziet. Zo passeert ze dagelijks haar voormalig huis, dat ze is kwijtgespeeld aan haar ex Tom en zijn minnares Anna.

Rachel is ook een beetje geobsedeerd door een koppel dat een paar huizen verder is ingetrokken nadat zij en Tom en uit elkaar zijn gegaan. Ze noemt hen "Jess en Jason". Ze fantaseert dat ze vrienden zijn, dat ze bij hen op bezoek gaat. Het lijkt een tof koppel, met een relatie die ze zelf opnieuw zou willen.

"Jess en Jason" heten echter Megan en Scott. Wanneer Megan op een dag verdwijnt nadat Rachel haar vanuit de trein met een vreemde man op hun terras heeft gezien, start Rachel haar eigen onderzoek. Maar dat wordt niet meteen in dank afgenomen, want Rachel heeft een drankprobleem en wordt ook constant beschuldigd door Tom en Anna dat ze hen stalkt.

Rachel is trouwens niet de enige van wie we de "dagboeken" lezen. Megan zelf komt ook aan het woord, maar haar hoofdstukken spelen zich chronologisch af vóór de stukken van Rachel, en leiden zo langzaam naar de dag van haar verdwijning. Zo komen we beetje en beetje meer over haar echte leven te weten.

Naast Rachel en Megan krijgt ook Anna haar hoofdstukken. Deze vallen wel samen met die van Rachel, en zo leren we ook de andere kant van hun verhaal kennen.

Het duurde eventjes voor ik in het boek geraakte. Ik vond de start eerder aan de saaie kant, te uitgebreid, te weinig zaken die er toe leken te doen. Pas als Rachel aan haar onderzoek start, gaat het tempo omhoog en vond ik het eigenlijk best leuk. Hoewel ik alle personages best onuitstaanbaar begon te vinden; het deed me wat denken aan het koppel in Gone Girl die elkaar in mijn ogen ook echt verdienden. Het einde vond ik dan weer heel langdradig en uitleggerig, hoewel de uiteindelijke climax toch weer voldoening gaf.

Recensie "De Kinderverzamelaar" - Sabine Thiesler

☆ ☆ ☆ ☆
Dit boek slaat je te pletter.

Ik had het kunnen weten. De Kinderverzamelaar van Sabine Thiesler. Dat gaat over kinderen. En iemand die hen "verzamelt". Allemaal goed en wel, maar ik had niet verwacht dat we er zo kort op zouden zitten. Dit boek vult je met walging en woede. Het bevat vertelperspectieven en verhaalwendingen waardoor je het liever uit het raam keilt. Maar nét daarom is het zo geweldig, zo goed geschreven. Het klinkt zo dubbel, zo fout om dit te zeggen over een boek over een pedofiele seriemoordenaar, maar het is wel zo. Dit is een aanrader, maar let op als je zelf kinderen hebt.

Het verhaal begint in Duitsland in 1986. Alfred Fischer heeft een verslaving: tien à twaalfjarige magere en blonde jongetjes. Hij is heel joviaal als hij ze toevallig tegenkomt op straat. Hij verandert in een monster zodra hij ze afgezonderd en vastgebonden heeft. Peter en Marianne verliezen zo hun zoontje Benjamin. Waar een andere schrijver dingen aan de verbeelding zou overlaten, deinst Thiesler niet terug om de lezer bij het nekvel te grijpen en de neus over de feiten te wrijven. Dit is bloedstollender dan eender welke bombastische thriller of bloederig horrorverhaal.

We springen voorwaarts in de tijd naar 2004. Anne Golombek wil een huis kopen in Italië, in de regio waar ze tien jaar geleden óók een zoontje is verloren. Benjamin hebben ze meteen teruggevonden, in een akelig soort diorama; Felix is "gewoon" verdwenen.

We springen heen en weer in de tijd tussen 2004 en 1994 en we volgen de verdere ontwikkelingen. Als lezer weten we zelf goed genoeg wat er aan de hand is, maar door al die voorkennis vinden we het vaak frustrerend dat de personages zelf niet tot de nodige inzichten komen. Er volgt dus best nog wat drama voor we uiteindelijk tot een naar mijn smaak iets te snelle conclusie komen; snel, omdat er in de rest van het boek best veel oog is voor detail en er niet eerder overhaast te werk wordt gegaan.

Ik lees niet veel thrillers meer tegenwoordig, maar dit boek is niet echt een thriller. De spanning maakt plaats voor het menselijke aspect; de wanhoop van zowel de kinderen als de ouders, en de zieke geest van de dader. Hoewel er politiemensen in meedoen, verwacht geen politieverhaal. Anne speelt de hoofdrol, en haar krampachtige zoektocht naar de waarheid.

Recensie "Het Parfum" - Patrick Süskind

☆ ☆ ☆

Veertig jaar geleden kwam Het Parfum van Patrick Süskind uit. Ik denk dat ik dat op moment net leerde lezen. Maar dit boek, ondanks dat ik er al heel veel over gehoord heb, is nog nooit eerder in mijn handen gekomen. Nu ik het geschonken kreeg voor onze boekenruilkast, kon ik natuurlijk niet anders.

Jean-Baptiste Grenouille wordt geboren en meteen afgestoten. Hij heeft geen geur, zegt zijn moeder. En geuren zijn nu net waar het in dit boek rond draait. Grenouille groeit op in het 18e eeuwse Parijs en komt uiteindelijk terecht bij de parfumeur Baldini, die de recepten van zijn rivalen probeert te achterhalen. 

Grenouille blijkt een wonderkind dat parfums kan samenstellen zonder gebruik te maken van speciale apparatuur. Zo leert hij om geuren te destilleren. Maar dat is niet voldoende, want hij wil ook de geur van niet-destilleerbare voorwerpen "vangen". Baldini zegt dat hij dit in Grasse kan leren, dus vertrekt Grenouille.

Op dit punt in het verhaal moet ik eerlijk toegeven dat ik er wat genoeg van begon te krijgen. Alles draait om geuren, maar mijn eigen reukzin is niet zo goed ontwikkeld en de meeste beschrijvingen gingen volledig aan me voorbij. Daardoor begon het ook wat saai te worden. De moeilijke tangconstructies van hoofd- en bijzinnen brachten me ook regelmatig in de war. Gelukkig maakte het einde het allemaal goed. Ik vroeg me al de hele tijd af waar het naartoe zou gaan, maar Het Parfum heeft een heel gepaste climax.

Recensie "Steven Spielberg" - John Baxter

☆ ☆
In mijn tienerjaren las ik al eens een boek over de films van Steven Spielberg, te beginnen bij Duel en eindigend met Schindler's List. Het was geschreven door Douglas Brode en heel interessant om de inspiratie achter deze verhalen te ontdekken, hoe de films gemaakt werden, en hoe de link werd gelegd met Spielbergs persoonlijke leven. Ik zoek al lang naar een boek dat de meer recentere films van Spielberg behandelt, zonder veel succes.

Ik vond wel het boek Steven Spielberg van John Baxter. Het gaat over dezelfde reeks films, maar misschien zou ik toch wat nieuwe inzichten ontdekken. En inderdaad, dat was ook het geval. Maar het verraste me ook dat het boek niet echt over de films gaat. En om eerlijk te zijn ook niet echt over Spielberg. Het gaat over de filmbusiness, de pure zakelijke kant; de contracten, de samenwerkingen, de studio's, ...

De films zelf worden nauwelijks in detail besproken, uitgezonderd een korte samenvatting van hun algemene verhaallijn. En uitgezonderd zijn liefdesrelaties leren we ook niet veel over Spielberg zelf.

Behalve dat hij in dit boek als een totaal ander persoon naar voor komt dan hoe ik hem al die jaren zag. Hij komt heel onsympathiek over in hoe hij andere mensen behandelt. Hij wil gewoon de beste regisseur zijn zonder dat de films zelf hem al te veel kunnen schelen, zo blijkt het. Hij verbergt zich wat achter persoonlijkheidsstoornissen. Het was voor mij heel duidelijk dat John Baxter hem geen toffe mens vindt, en de schrijver brengt dat ook heel goed over.

Wat ik wel frappant vond, is hoe vroeg sommige ideeën - of beter gezegd onderhandelingen - voor films al aan het broeien waren, en hoe Spielberg al volop bezig is met werken aan zijn volgende of zelfs nog een latere film terwijl de opnames van de vorige nog bezig zijn.

Ik ben niet veel "kunst" tegengekomen in dit boek; het is een beschrijving van een koele, koude zakenwereld, en ik had veel meer diepgang verwacht. Ik wil nog steeds een boek lezen over alle Spielberg-films na Schindler's List, maar dan toch liever in de stijl van Douglas Brode...

Recensie graphic novel "Lord of the Flies" - Aimée de Jongh

 

☆ ☆ ☆ ☆

Het is al even geleden maar ik heb zowel het boek Lord of the Flies van William Golding gelezen als de film gezien. Zeventig jaar na het verschijnen van het boek bracht Aimée de Jongh de graphic novel uit. Ik las van haar al Dagen van Zand, een prachtig getekend verhaal over een fotograaf die als opdracht krijgt de miserie in de zogenaamde Dust Bowl in de staat Oklahoma vast te leggen. Ik verwachtte dus opnieuw een kwaliteitsvol boek.

Ik ontdekte het bestaan van deze versie doordat een tijdje geleden iemand online schreef over haar jongste dochter die het boek bang weggooide en er nachtmerries van kreeg. Volledig te begrijpen. Laat het duidelijk zijn dat een graphic novel geen luchtig stripverhaal is. Lord of the Flies bevat een paar vieze, paginagrote tekeningen, zoals een close-up van een dode piloot wiens gezicht vol vliegen hangt, en het afgesneden hoofd van een wild everzwijn dat plots begint te praten en één van de jongens in een soort koortsdroom achtervolgt en opslokt.

En wie het verhaal al kent, weet natuurlijk ook dat niet alle jongens het overleven. Daar draait het boek dan ook om: hoe niet alleen het dierlijk instinct het overneemt zodra alle vormen van beschaving wegvallen, maar ook hoe sommigen zonder remmingen vervallen in wreedheid en geweld, en daardoor nog erger worden dan de dieren.

Het was boeiend om Lord of the Flies op deze manier opnieuw te ontdekken, en vooral om in te zien hoe actueel het verhaal nog steeds is. Want oorlog en wreedheid zijn nog steeds van deze tijd, en het zal waarschijnlijk nooit anders zijn...

Recensie "Going Home in the Dark" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ 

Met Going Home in the Dark heeft Dean Koontz iets compleet anders geschreven. De verteller is een soort van verslaggever die rapporteert over zogezegd een waargebeurd verhaal. Maar hij adresseert de lezer regelmatig om iets uit te leggen; niet alleen inhoudelijk maar ook verhaaltechnisch, over de kunst van het romanschrijven, over de truukjes om lezers te blijven boeien. Dit komt best komiek over, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het apprecieert. Een gewaagde keuze dus.

Qua verhaal is het best in orde. Drie vrienden keren terug naar het dorp uit hun jeugd om een vierde vriend te bezoeken die in coma is gevallen. Terwijl ze daar zijn, sterft hij, maar ze geloven er niets van. Voordat de begrafenisondernemer kan komen, gaan ze met zijn lichaam aan de haal, er rotsvast van overtuigd dat hij alleen maar in een diepere coma terecht is gekomen. Ondertussen worden ze belaagd door herinneringen uit hun jeugd die ze totaal vergeten waren, alsof iemand hen heeft gehersenspoeld. Ze stoten op een mysterie dat ze willen ontrafelen in het heden, terwijl de herinneringen in flashbackhoofdstukken komen.

Maar er ontbreekt toch wat meer diepgang en spanning. Koontz houdt het te luchtig, hij wil te fel grappig gevonden worden. Hoewel er gelijkenissen zijn, komt het totaal niet in de buurt van zijn klassieker Phantoms, en al helemáál niet met IT van Stephen King. Ik heb me best geamuseerd tijdens het lezen en had 'm ook snel uit, maar veel zal er niet van bijblijven.

Recensie "The Sierra Adventure" - Shawn Mills

☆ ☆ ☆ ☆
Deze non-fictie is niet voor iedereen. Toch wil ik het graag even onder de aandacht brengen. Ook al zegt de materie je misschien niets, het blijft interessant vanuit een economisch en zakelijk standpunt (hoe is een succesvol miljardenbedrijf ooit ten onder kunnen gaan) en vanuit een creatief en artistiek standpunt (het vertellen van verhalen, ook op een beeldende manier).

Shawn Mills, een collega-recensent bij Adventure Game Hotspot, bracht in 2019 The Sierra Adventure uit, een boek over de firma Sierra On-Line, waarschijnlijk de bekendste ontwikkelaar van graphic adventure games in de jaren '80 en '90.

Het is een gedetailleerd "achter de schermen" verhaal over de mensen achter de spellen die miljoenen mensen vreugde en plezier hebben bezorgd - en dat eigenlijk nog steeds doen! Hoe het koppel Ken en Roberta Williams geïnspireerd geraakten, zelf spellen begonnen te schrijven, en hun bedrijf oprichten. Hoe ze meer en meer mensen naar zich toe trokken. Hoe de technologie evolueerde doorheen de jaren. Hoe ook de markt veranderde.

Het staat vol anekdotes over mensen die je tot nu toe misschien alleen kende als een nietszeggende naam in een aftiteling. De spellen zelf worden niet echt in detail besproken - dat is ook niet de bedoeling van dit boek - maar toch genoeg om zelf weer zin te krijgen de favoriete titels uit mijn jeugd opnieuw te spelen.

Recensie "Een Keukenmeidenroman" - Kathryn Stockett

☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Wie de film The Help nog niet gezien heeft: zeker doen. Maar wist je ook dat die gebaseerd is op het boek Een Keukenmeidenroman van Kathryn Stockett? Of je antwoord nu ja of nee is: dit boek moet je zeker ook lezen! Ik heb er van begin tot einde van genoten. Alleen jammer dat ik door de film eerst gezien te hebben, al wist wat het Vreselijke Slechte waar regelmatig naar verwezen wordt, al kende...

We zitten in het stadje Jackson, in de zuidelijke Amerikaanse staat Mississippi, in het begin van de jaren '60. De meeste huishoudens hebben een zwarte hulp. Maar rassensegregatie zorgt voor heel veel frustraties. Wanneer Skeeter Phelan een kans krijgt om zich als schrijver te bewijzen, gebruikt ze dit onrecht als onderwerp voor haar boek.

Zelf werd ze ook grootgebracht door de hulp in huis, Constantine. En zelfs tijdens haar studententijd hield ze contact met haar. Tot de brieven plots stopten en Skeeter geen idee meer had wat er met Constantine gebeurd zou kunnen zijn.

Elke hoofdstuk in Een Keukenmeidenroman wordt vanuit het eerstepersoonsperspectief verteld, afwisselend vanuit drie personages: Skeeter zelf, en twee huishoudhulpen Aibeleen en Minny. Elk van hen heeft een unieke stem. Skeeter is de jonge naïeveling die constant op zoek is naar de waarheid. Aibeleen is de nuchtere diplomaat die overal de vrede probeert te bewaren. Minny is de assertieveling die zegt waar het op staat. Er is slechts één uitzondering: het hoofdstuk over de benefietavond wordt vanuit een normaal vertelperspectief beschreven.

Hoewel er best veel humor in het boek zit, beschrijft het ook een schrijnende samenleving. Je kunt het je vandaag de dag moeilijk voorstellen, en toch zijn er nog zoveel mensen die gerust naar die tijd - of misschien zelfs wel een eerdere tijd - zouden willen terugkeren. Een normaal mens maakt zich regelmatig kwaad bij dit verhaal; daarom dat die humor ook zo belangrijk is. Het tempert de gevoelens.

Ik heb dit boek met plezier gelezen, en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat iedereen dit zou moeten lezen.

Recensie "De Geestverwantschap" - David Mitchell

☆ ☆ ☆
Een hele tijd geleden las ik Cloud Atlas van David Mitchell, nadat ik de film zag. Geen simpel boek. Recent kreeg ik zijn debuutroman De Geestverwantschap in handen. Eveneens een boek om je aandacht bij te houden.

Het verhaal start in Okinawa. Een ik-verteller, meneer Kobayashi, hoort bij De Broederschap, een groepering die blijkbaar de "onreinen" in de maatschappij uit de weg wil ruimen. Kobayashi duikt onder nadat hij een volledig metrostel vergast heeft.

Bij hoofdstuk twee is het meteen duidelijk dat dit een speciaal boek wordt. We zitten namelijk in Tokyo, met een andere ik-verteller: een jongen in een muziekwinkel met zijn eigen verhaal, die ergens halverwege wel een telefoontje krijgt van meneer Kobayashi.

Elk hoofdstuk brengt ons naar een andere bestemming. Ze worden wel met elkaar gelinkt, hoewel het voor de rest op zichzelf bestaande verhalen zijn. Soms herken je de link makkelijk, soms lees je eroverheen omdat het vaak maar over een verwijzing naar een personage gaat.

Net toen mijn aandacht wat verslapte, verraste Mitchell me door van de ik-verteller een wel heel speciaal personage te maken. Het is namelijk geen écht mens. Zo kwam ik halverwege het boek en verliet ik de Aziatische locaties voor Sint-Petersburg.

Elk hoofdstuk is tussen de 40 à 60 pagina's lang. Het boek is eigenlijk beter te beschrijven als een collectie kortverhalen. Na elk hoofdstuk kun je het gerust eventjes laten liggen tot je klaar bent voor het volgende deel. Toch een beetje zoals Cloud Atlas, dus.

Hoewel de middelste hoofdstukken toch wat vermoeiend werden, waren de laatste twee terug een plezier om te lezen, omdat het allemaal iets duidelijker werd en wat meer verband met elkaar begon te houden. Maar uiteindelijk sloot ik het boek zonder veel al te wijzer zijn geworden. Alertere geesten zullen misschien minder moeite hebben om de verwantschappen te doorgronden.

Recensie "De Koning van Clonmel - De Grijze Jager 8" - John Flanagan

 

☆ ☆ ☆ ☆ ☆

Wat is het toch een zaligheid om af en toe een jeugdboek ter hand te nemen. Een boeiend verhaal in eenvoudige taal, volledig pretentieloos, met een perfecte balans van spanning en humor. De Koning van Clonmel is boek 8 in de reeks De Grijze Jager van John Flanagan, en ik krijg er geen genoeg van.

Will, Halt en Arnaut reizen overzee naar het eiland Hibernia, hun versie van Ierland. Opgedeeld in zes rijken, is het bijna volledig ingepalmd door de Buitenstaanders; een sekte die de plaatselijke bevolking doet geloven in een verzonnen god, Alquezel, die alle onheil uit hun land verdrijft.

Nu probeert deze sekte het laatste rijk van Hibernia, Clonmel, te veroveren. Araluen is bang dat ze daarna de oversteek gaan maken en hetzelfde bij hen zullen proberen. Het is aan de Grijze Jagers om daar een stokje voor te steken en de sekte terug te drijven en uit te roeien.

Het levert een spannende missie op, die me regelmatig deed denken aan Wizard and Glass van Stephen King. De Grijze Jagers zijn een beetje zoals de Gunslingers, en het trio vormt een heel goed ka-tet. Af en toe laten de helden wel een steekje vallen; er zijn een paar zaken betreffende de vijand die ze wel wat eerder door hadden kunnen hebben. Maar zo blijven ze menselijk imperfect. Het volgende boek in de reeks ligt in ieder geval al klaar!

Recensie "The Watchers of Pencarrack Moor" - Terri Nixon

 ☆ ☆ ☆ ☆

The Watchers of Pencarrack Moor is het derde deel in de Pencarrack serie van Terri Nixon, het vervolg op de Fox Bay saga met enkele terugkerende personages. Best veel personages. Het was voor mij moeilijk om iedereen te plaatsen, en eigenlijk had ik de twee eerste boeken in deze reeks opnieuw moeten lezen zodat het allemaal wat verser in het geheugen lag, ondanks de lijst van personages vooraan in het boek; die had van mij iets uitgebreider gemogen, maar dat is puur persoonlijk en doet niets af aan de kwaliteit van het boek.

Terri Nixon begon haar historische romans met The Oaklands Manor Trilogy, dat start in het jaar 1912 en loopt tot 1917. Daarna kwam The Penhaligon Saga. Die speelt zich al eerder af, in 1910/1911, maar in een andere setting, namelijk Cornwall in zuidwest Engeland. Nixon is sindsdien bij deze setting gebleven en leidt ons doorheen de tijd, met The Fox Bay Saga in de jaren 1920 en uiteindelijk de Pencarrack boeken begin jaren '30.

De sterkste punten in al deze historische romans zijn en blijven de sterke vrouwelijke personages, de gemeenschap die door Nixon volledig tot leven wordt gebracht, en de onderlinge relaties die zorgen voor zowel spanning en romantiek als humor.

Aan wie ooit Twin Peaks gezien heeft: de titel van het verhaal doet wat denken aan de Bookhouse Boys. Een groep mannen die helpen de boel veilig te houden, ingelijfd door de plaatselijke politie. De Watchers hebben zelf ook wel wat op hun kerfstok, maar proberen nu op deze manier ten dienste van de maatschappij te staan.

Maar de Watchers blijven eigenlijk best op de achtergrond. Het boek draait vooral rond twee andere personages: Gwenna Rosdew en Daniel Pearce. De eerste is een terugkerend personage uit de vorige boeken, de tweede is een nieuw personage die door een stommiteit in de gevangenis van Dartmoor belandt.

Deze boeken lezen is heel relaxerend, maar je moet wel je hoofd erbij houden. Gelukkig leest het zo vlot, dat je er gemakkelijk in een paar lange leessessies doorheen komt. En op het einde is het altijd heel jammer dat je deze wereld weer moet verlaten. Het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar het blijft een heel romantische periode waar sommige dingen toch simpeler waren, en dat is precies waarom het je zo gemakkelijk uit je eigen wereld haalt en je omgeving doet vergeten.

Recensie "Zeis" - Neal Shusterman

☆ ☆ ☆ ☆

Ergens in de toekomst... De geneeskunde is zo ver gevorderd dat mensen niet meer sterven. Zodra hun lichaam te oud is geworden, kunnen ze een regeneratie aanvragen die hen terug jong maakt. Zelfs als iemand verongelukt, kan deze persoon gerepareerd worden. Mensen zijn in die gevallen niet meer dood, maar "dodig", een tijdelijke toestand.

Hierdoor explodeert de wereldbevolking wel. Dus hebben ze de Zeisen opgericht. Deze kiezen willekeurig mensen uit om te "dorsen". Definitief te doden, dus.

Op een dag worden zowel Citra Terranova als Rowan Damish uitgekozen als leerlingen van Zeis Faraday. Slechts één van hen zal effectief Zeis worden.

De functie van Zeis gaat gepaard met heel veel eerbied en respect. Het is een taak die moet gebeuren, maar waar niemand voor staat te springen. Het dorsen moet ook totaal willekeurig gebeuren, zonder vooroordelen, zonder bewuste keuzes wat betreft de doelwitten. 

Maar al snel ontdekken Citra en Rowan dat er ook Zeisen zijn die heel veel plezier scheppen in hun taak. Zeis Goddard, bijvoorbeeld, die met zijn team regelmatig "dorsexpedities" uitvoert; niets anders dan gigantische slachtpartijen, massamoorden eigenlijk. 

Zo ontdekken Citra en Rowan dat er veel meer op de achtergrond speelt dan waar de gewone burgers - zoals zij eerst waren - zich bewust van zijn. Er staan hen tal van morele beslissingen te wachten, maar ook keuzes voor hun eigen zelfbehoud, en dat van hun familie.

De meeste hoofdstukken worden wisselend verteld vanuit het perspectief van Citra en Rowan, maar soms ook vanuit het standpunt van andere, extra personages. Tussen twee hoofdstukken lees je steevast een dagboekfragment van een Zeis; elke Zeis heeft immers de opdracht om een dagboek bij te houden, waarin hun geestelijke gezondheid altijd gecontroleerd kan worden. In het begin van het boek lees je vooral uit het dagboek van Zeis Curie; ik dacht eerst dat dit de aangenomen naam van Citra of Rowan zou zijn, nadat ze hun opleiding voltooid hebben. Verslagen uit de toekomst, dus. Tot de échte Zeis Curie plots verscheen tijdens een Conclaaf, een regelmatige bijeenkomst van Zeisen, en mijn theorie dus netjes de grond inboorde...

Van in het begin is het allegorische aspect van dit verhaal duidelijk. De Zeisen staan symbool voor de dood, die ook willekeurig toeslaat. Het gaat over de menselijke strijd tegen dit lot, op welke manier mensen hun dood aanvaarden, of net niet. Hoe ze het ofwel als toeval beschouwen, of er een reden achter zoeken. Daarnaast is er nog het politieke spel, de machtsvertoningen, maar ook de "show" en public relations. Als je weet dat dit boek in 2016 gepubliceerd werd, zou je Zeis Curie en Zeis Goddard bijna met Hillary Clinton en Donald Trump gaan vergelijken...

De maatschappij die Neal Shusterman in Zeis voorstelt, wordt gecontroleerd door de AI Cumulus, een zelfbewuste, artificiële intelligentie gebaseerd op de cloud van het internet, die in het tweede deel van deze reeks, die ook Cumulus heet, vast een nog grotere rol zal spelen. Ik ben in ieder geval benieuwd naar dit vervolg!

Recensie "Nirwana" - Tommy Wieringa

☆ ☆ ☆

Yes, hij is eindelijk uit! Drie weken over gezwoegd...

Seks en extreemrechtse politiek, dat haalde ik in de eerste plaats vooral uit Nirwana van Tommy Wieringa. En saaie geschiedenislessen. En een gimmick waarbij de schrijver zichzelf als personage laat opdraven.

Ik geraakte niet vooruit in dit boek. Problematisch, want ik moest het lezen voor de leesclub Boek & Koek in Genk... Het is een dubbel gevoel: een boek dat je een gigantische afkeer van lezen bezorgt, maar tegelijkertijd ook heel veel zin om meteen andere en betere boeken ter hand te nemen en dit exemplaar zo snel mogelijk te vergeten.

Gelukkig haalde de bespreking op de leesclub het waas van mijn ogen, en ontdekte ik dat er toch wel meer zit in dit verhaal. Wieringa haalt zijn inspiratie uit het Boeddhisme: een ziel bereikt het Nirwana als die persoon zich over alle slechte gevoelens - zoals hebzucht, haat en waan - heen zet. Mijn vrouw verwoordde het perfect: het is een beetje zoals het liedje Let It Go uit de Disneyfilm Frozen, maar dan met vuur. 

Wanneer Trump de eerste keer president wordt, ontdekt de Nederlander Hugo Adema dat zijn grootvader Willem collaboreerde met de vijand tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens zijn zoektocht naar de waarheid komt Hugo in contact met zijn oude gouvernante Beth, en vindt hij ook de dagboeken van zijn grootvader. 

Het personage Tommy Wieringa wil graag het verhaal van Hugo's grootvader neerpennen. Beth was namelijk zijn pleegmoeder, en zo is hij de familie Adema op het spoor gekomen. Hugo wil dat echter niet, omwille van die collaboratie. Hij probeert de schrijver dus op afstand te houden, terwijl hij zelf stiekem de dagboeken uitpluist naar meer informatie.

Want de familie Adema is wel prominent aanwezig in de wereld. Het is een rijke familie, met een emporium dat grootvader Adema na de oorlog opgebouwd heeft. Maar dat nu natuurlijk heel veel respect dreigt te verliezen. Hugo zelf schildert liever, ook wat zijn relaties betreft. Een hoofdpersonage hoeft niet per se sympathiek te zijn, maar je moet er toch íets bij voelen. Het enige wat ik deed, was om de haverklap zuchten bij wat zich in het verhaal voordeed. En een grote onthulling aan het einde had ik in eerste instantie niet eens door, zo weinig kon het me allemaal schelen op dat moment.

Maar tijdens de leesclub werd ik me bewust van allerlei zaken waar ik volledig overheen heb gelezen. Alle symboliek en vergelijkingen, de beschrijvingen van natuur, de morele vragen die overal opduiken, en de vergelijking van de proloog "Vooraf" en de epiloog "Exit". Als hoofdpersonage ondergaat Hugo een gigantische transformatie, net doordat hij geconfronteerd wordt met een hoop slechte zaken, ook fouten die hijzelf gemaakt heeft, en uiteindelijk leert het allemaal achter zich te laten.

Nirwana gaat over kunst; over inspiratie; over relaties; over politiek, rijkdom en macht. Geschiedenis en je voorouders, hoe hun vroegere beslissingen je huidige leven beïnvloeden. Er zit veel in dit boek, maar ik heb het er zeker niet allemaal uit gekregen, want ik zat er te vaak apathisch bij te lezen, spijtig genoeg. Gelukkig krijg je soms de kans om de ervaringen van andere mensen te horen, en dan besef je hoe je persoonlijke gevoelens soms de objectieve herkenning van kunst in de weg kunnen staan. En eens je je daar overheen gezet hebt, zie je ook wel de mooie dingen.

Recensie "Blackwater" - Michael McDowell

☆ ☆ ☆ ☆
 
Blackwater van Michael McDowell werd oorspronkelijk in zes aparte delen uitgebracht, zoals The Green Mile van Stephen King. Ik las de gebundelde versie, en dat heeft me toch een dikke tweeënhalve maand beziggehouden.

Blackwater begint in 1919 en eindigt ongeveer 50 jaar later. Het is een epos over de familie Caskey. Deze woont in het kleine stadje Perdido, genoemd naar één van de twee naburige rivieren. De andere rivier heet de Blackwater, maar de twee komen in het noorden van de stad samen en lopen dan onder de naam Perdido verder naar het zuiden.

Het verhaal start bij een overstroming van deze rivieren, die het hele stadje onder water zet. Hoe er eigenlijk nog iets van de gebouwen overblijft, gezien het waterpeil, is onbegrijpelijk. Zeker als je kijkt naar hoeveel schade recente overstromingen in de wereld hebben aangebracht. Maar goed, het stadje Perdido wordt dus nog gered.

Maar er is iets veranderd. Tijdens de overstroming vindt Oscar Caskey een onbekende vrouw die toevlucht zocht in een hotel. Ze noemt zichzelf Elinor, en ze komt uit het noorden. Zegt ze. Maar al snel wordt duidelijk dat er iets heel anders met haar aan de hand is.

Doorheen het boek lezen we hoe Elinor zich meer en meer opwerkt in de familie Caskey. Ze krijgt ook twee kinderen met Oscar, en kleinkinderen. Vooraan in het boek staat ook de familiestamboom, mocht je ergens niet meer weten hoe de onderlinge relaties precies in elkaar zaten.

Dankzij Elinor wordt de familie Caskey de rijkste van de stad - en waarschijnlijk de hele staat Alabama. Soms miste ik de aanwezigheid van personages die buiten deze familie staan, om een beter idee te krijgen hoe de rest van Perdido eigenlijk naar hen kijkt. Dat had misschien voor wat meer humor kunnen zorgen. Maar het verhaal is al uitgebreid genoeg.

Wat niet wil zeggen dat het saai is. Ik heb me geen moment verveeld. Je hebt de zakelijke aspecten, de familiebanden, maar ook de sterfgevallen, meestal in mysterieuze omstandigheden en met een bovennatuurlijk kantje. Niet alles wordt verklaard, maar dat is ook niet nodig.

Dit is een boek dat ik meteen een tweede keer zou lezen, als er geen gigantische leesstapel lag te wachten...