Met Going Home in the Dark heeft Dean Koontz iets compleet anders geschreven. De verteller is een soort van verslaggever die rapporteert over zogezegd een waargebeurd verhaal. Maar hij adresseert de lezer regelmatig om iets uit te leggen; niet alleen inhoudelijk maar ook verhaaltechnisch, over de kunst van het romanschrijven, over de truukjes om lezers te blijven boeien. Dit komt best komiek over, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het apprecieert. Een gewaagde keuze dus.
Qua verhaal is het best in orde. Drie vrienden keren terug naar het dorp uit hun jeugd om een vierde vriend te bezoeken die in coma is gevallen. Terwijl ze daar zijn, sterft hij, maar ze geloven er niets van. Voordat de begrafenisondernemer kan komen, gaan ze met zijn lichaam aan de haal, er rotsvast van overtuigd dat hij alleen maar in een diepere coma terecht is gekomen. Ondertussen worden ze belaagd door herinneringen uit hun jeugd die ze totaal vergeten waren, alsof iemand hen heeft gehersenspoeld. Ze stoten op een mysterie dat ze willen ontrafelen in het heden, terwijl de herinneringen in flashbackhoofdstukken komen.
Maar er ontbreekt toch wat meer diepgang en spanning. Koontz houdt het te luchtig, hij wil te fel grappig gevonden worden. Hoewel er gelijkenissen zijn, komt het totaal niet in de buurt van zijn klassieker Phantoms, en al helemáál niet met IT van Stephen King. Ik heb me best geamuseerd tijdens het lezen en had 'm ook snel uit, maar veel zal er niet van bijblijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten