Vrij spel van Richard Powers is een boek om twee keer te lezen. De eerste keer voor het verhaal, de tweede keer om het verhaal IN het verhaal beter te onderscheiden. Gelukkig leest het best vlot. Ik was volledig verkocht toen ik eraan begon, maar van het einde begreep ik eerst niets. Het had de bijeenkomst van de leesclub Boek & Koek in Genk nodig om het op te klaren en eigenlijk, het zit heel logisch in elkaar.
De verschillende verhaallijnen worden met elkaar verbonden. Een Polynesisch eiland wordt volledig ontgonnen na de ontdekking van fosfaat.
Ina Aroita, die opgroeit op dit eiland, gaat studeren in Amerika en ontmoet daar twee vrienden, Rafi en Todd. Rafi komt uit een zwarte familie, en onderneemt een hele zoektocht naar een goede school.
Todd is degene die het verhaal vertelt via de cursief geschreven hoofdstukken: op oudere leeftijd lijdt hij aan dementie en blikt hij terug op het verleden. Ik vond hem een heel aangename vertelstem hebben. Hij deed me wat denken aan de voorstellingen van Wouter Deprez, die ook geweldig goed kan vertellen. Er zit een beetje hetzelfde ritme in, maar naar het einde toe minderde dit wel.
Daarnaast is er nog Evelyne Beaulieu, een oceanografe die het boek spijtig genoeg een beetje het Moby Dick-syndroom geeft: lange beschrijvingen van verschillende soorten vissen. Zij komt ook op het eiland van Ina terecht, waar de plaatselijke bevolking (82 zielen!) moet stemmen in een referendum om een projectontwikkelaar de toelating te geven vanop hun eiland de eerste grote drijvende stad te beginnen bouwen.
De verschillende verhaallijnen worden met elkaar verbonden. Een Polynesisch eiland wordt volledig ontgonnen na de ontdekking van fosfaat.
Ina Aroita, die opgroeit op dit eiland, gaat studeren in Amerika en ontmoet daar twee vrienden, Rafi en Todd. Rafi komt uit een zwarte familie, en onderneemt een hele zoektocht naar een goede school.
Todd is degene die het verhaal vertelt via de cursief geschreven hoofdstukken: op oudere leeftijd lijdt hij aan dementie en blikt hij terug op het verleden. Ik vond hem een heel aangename vertelstem hebben. Hij deed me wat denken aan de voorstellingen van Wouter Deprez, die ook geweldig goed kan vertellen. Er zit een beetje hetzelfde ritme in, maar naar het einde toe minderde dit wel.
Daarnaast is er nog Evelyne Beaulieu, een oceanografe die het boek spijtig genoeg een beetje het Moby Dick-syndroom geeft: lange beschrijvingen van verschillende soorten vissen. Zij komt ook op het eiland van Ina terecht, waar de plaatselijke bevolking (82 zielen!) moet stemmen in een referendum om een projectontwikkelaar de toelating te geven vanop hun eiland de eerste grote drijvende stad te beginnen bouwen.
Er is ook veel te doen rond Playground; de originele titel van het boek, maar ook het project van Todd dat hij ontwikkelt dankzij een idee van Rafi, een soort van online forum waar leden elkaar punten kunnen geven. Het wordt voorgesteld als een groot spel, maar om eerlijk te zijn vind ik er niets spel-achtig aan. De mannen zijn eigenlijk op zoek naar onsterfelijkheid, naar een soort mythische maar ook wetenschappelijke manier om de doden terug tot leven te wekken.
Meer uitleggen zou de clou van het verhaal weggeven. De grote thema's zijn het klimaat, en artificiële intelligentie, en het enige wat ik nog kan zeggen is dat niet alles is wat het lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten