Blue Sisters van Coco Mellors... De titel zegt het al. Het boek gaat over de zussen Blue: Avery, Bonnie en Lucky (waarschijnlijk is het puur toeval maar mij leken het verwijzingen naar de oude tekenfilms van Tex Avery en Looney Tunes, met "Boks Bonnie" en Lucky Ducky...). Maar "blue" in het Engels betekent ook "neerslachtig", en dat kun je ook wel van deze zussen zeggen. Want een jaar geleden is hun vierde zus Nicky gestorven.
De titel is niet vertaald, daarom prijkt er "Nederlandse editie" op de cover om misverstanden te voorkomen. Dat gebeurt immers niet vaak en ik ben best benieuwd om de reden hierachter te ontdekken.
De afbeelding op de cover is ook overgenomen van de Britse versie (de Amerikaanse toont vier portretten i.p.v. eentje, van alle zussen). Dat geeft het toch al een iets minder luchtige, Love Actually vibe.
Echt bijzonder veel gebeurt er niet in het boek. De drie overgebleven zussen krijgen beurtelings hun hoofdstukken te vertellen. We zien hoe ze nog steeds proberen om te gaan met hun verlies, afgewisseld naar flashbacks over de rol die Nicky in al hun levens speelde. Het draait vooral rond hoe ze allemaal hun levens terug op de rails proberen te krijgen, en dan is het gedaan.
Uiteraard zijn er ook rollen weggelegd voor andere personages. Avery's vrouw Chiti wil heel graag kinderen, maar Avery zelf heeft door haar ervaringen met haar eigen ouders als oudste kind daar geen behoefte aan. Boks Bonnie is gestopt met haar carrière maar heeft eigenlijk al jaren een crush op haar boksinstructeur. En Lucky heeft het ook niet makkelijk in haar modellenwereld.
Blue Sisters leest heel vlot maar bij mij kwamen de diepe emoties er toch niet uit. Daarvoor vind ik het niet memorabel genoeg; er blijft niet veel hangen van het verhaal. Maar het was zeker aangenaam om te lezen, het is helemaal geen slecht boek. Misschien spreekt het zussen meer aan?
In het dankwoord ontdekken we dat Coco Mellors iets van zichzelf in elke zus heeft gestoken, en dat vooral de ouder/kind-relatie heel belangrijk voor haar is. Misschien was het boek beter geweest zonder de epiloog; de schrijfster geeft immers toe dat ze eerst een ander einde in gedachten had.
Soms lees je een boek en denk je, nee, van die schrijver ga ik geen boek meer vastpakken. Maar in dit geval ben ik eigenlijk best benieuwd naar het debuut van Mellors, Cleopatra en Frankenstein. Misschien spreekt die me wat meer aan. Het zal in ieder geval ook wel goed geschreven zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten