The Maze Runner van James Dashner is één van de vele young adult dystopische/fantasy verhalen die ooit verfilmd zijn geraakt. Denk aan The Hunger Games, Divergent, Mortal Instruments, Mortal Engines, en ja eigenlijk ook wel His Dark Materials. Ik heb nu het eerste boek gelezen en ik hoop dat de volgende delen in de reeks niet gaan tegenvallen.
De zestienjarige Thomas wordt wakker in een lift die hem vanuit diep in de grond naar een soort vallei brengt, de Glade. Hier leeft al twee jaar lang een gemeenschap van jongens die proberen een uitweg te vinden uit het hen omringende doolhof. Één probleem: 's nachts sluiten de deuren tot het doolhof zich automatisch, en de volgende ochtend blijkt dat alle muren anders staan. Ze proberen er een patroon in te vinden door overdag telkens opnieuw het hele doolhof te doorlopen, maar ze moeten opletten, want vreemde wezens die ze de Grievers noemen zitten hen op de hielen.
Thomas moet heel veel moeite doen om als groentje te worden aanvaard door deze maatschappij, en hij geraakt vooral gefrustreerd omdat niemand zijn vragen kan of wil beantwoorden. Het wordt echter nog erger wanneer de volgende ochtend het allereerste meisje ooit met de lift naar boven komt. Vanaf dan wordt alles anders...
Ik had ooit de film al gezien, maar veel wist ik niet meer van het verhaal. Ja, het doolhof, en dat de kinderen zitten opgesloten. Maar hoe het nu precies weer in mekaar zat, dan kon ik me niet meteen herinneren.
Al meteen maakte ik de vergelijking met Lord of the Flies. Gelukkig gaat het er in The Maze Runner iets beschaafder aan toe. Het is een spannend verhaal en hoe meer ik las, hoe meer ik ook begon te denken dat de makers van het spel Blue Prince hier toch ook een heel klein beetje mosterd zijn gaan halen, maar dan zonder al die actie, geweld, en sterfgevallen.
The Maze Runner is een boeiend avonturenverhaal met een mysterie waar je zelf ook het fijne van wil weten. Ik kreeg ook meteen zin om de film opnieuw te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten