The Watchers of Pencarrack Moor is het derde deel in de Pencarrack serie van Terri Nixon, het vervolg op de Fox Bay saga met enkele terugkerende personages. Best veel personages. Het was voor mij moeilijk om iedereen te plaatsen, en eigenlijk had ik de twee eerste boeken in deze reeks opnieuw moeten lezen zodat het allemaal wat verser in het geheugen lag, ondanks de lijst van personages vooraan in het boek; die had van mij iets uitgebreider gemogen, maar dat is puur persoonlijk en doet niets af aan de kwaliteit van het boek.
Terri Nixon begon haar historische romans met The Oaklands Manor Trilogy, dat start in het jaar 1912 en loopt tot 1917. Daarna kwam The Penhaligon Saga. Die speelt zich al eerder af, in 1910/1911, maar in een andere setting, namelijk Cornwall in zuidwest Engeland. Nixon is sindsdien bij deze setting gebleven en leidt ons doorheen de tijd, met The Fox Bay Saga in de jaren 1920 en uiteindelijk de Pencarrack boeken begin jaren '30.
De sterkste punten in al deze historische romans zijn en blijven de sterke vrouwelijke personages, de gemeenschap die door Nixon volledig tot leven wordt gebracht, en de onderlinge relaties die zorgen voor zowel spanning en romantiek als humor.
Aan wie ooit Twin Peaks gezien heeft: de titel van het verhaal doet wat denken aan de Bookhouse Boys. Een groep mannen die helpen de boel veilig te houden, ingelijfd door de plaatselijke politie. De Watchers hebben zelf ook wel wat op hun kerfstok, maar proberen nu op deze manier ten dienste van de maatschappij te staan.
Maar de Watchers blijven eigenlijk best op de achtergrond. Het boek draait vooral rond twee andere personages: Gwenna Rosdew en Daniel Pearce. De eerste is een terugkerend personage uit de vorige boeken, de tweede is een nieuw personage die door een stommiteit in de gevangenis van Dartmoor belandt.
Deze boeken lezen is heel relaxerend, maar je moet wel je hoofd erbij houden. Gelukkig leest het zo vlot, dat je er gemakkelijk in een paar lange leessessies doorheen komt. En op het einde is het altijd heel jammer dat je deze wereld weer moet verlaten. Het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar het blijft een heel romantische periode waar sommige dingen toch simpeler waren, en dat is precies waarom het je zo gemakkelijk uit je eigen wereld haalt en je omgeving doet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten