Een hele tijd geleden las ik Cloud Atlas van David Mitchell, nadat ik de film zag. Geen simpel boek. Recent kreeg ik zijn debuutroman De Geestverwantschap in handen. Eveneens een boek om je aandacht bij te houden.
Het verhaal start in Okinawa. Een ik-verteller, meneer Kobayashi, hoort bij De Broederschap, een groepering die blijkbaar de "onreinen" in de maatschappij uit de weg wil ruimen. Kobayashi duikt onder nadat hij een volledig metrostel vergast heeft.
Bij hoofdstuk twee is het meteen duidelijk dat dit een speciaal boek wordt. We zitten namelijk in Tokyo, met een andere ik-verteller: een jongen in een muziekwinkel met zijn eigen verhaal, die ergens halverwege wel een telefoontje krijgt van meneer Kobayashi.
Elk hoofdstuk brengt ons naar een andere bestemming. Ze worden wel met elkaar gelinkt, hoewel het voor de rest op zichzelf bestaande verhalen zijn. Soms herken je de link makkelijk, soms lees je eroverheen omdat het vaak maar over een verwijzing naar een personage gaat.
Net toen mijn aandacht wat verslapte, verraste Mitchell me door van de ik-verteller een wel heel speciaal personage te maken. Het is namelijk geen écht mens. Zo kwam ik halverwege het boek en verliet ik de Aziatische locaties voor Sint-Petersburg.
Elk hoofdstuk is tussen de 40 à 60 pagina's lang. Het boek is eigenlijk beter te beschrijven als een collectie kortverhalen. Na elk hoofdstuk kun je het gerust eventjes laten liggen tot je klaar bent voor het volgende deel. Toch een beetje zoals Cloud Atlas, dus.
Hoewel de middelste hoofdstukken toch wat vermoeiend werden, waren de laatste twee terug een plezier om te lezen, omdat het allemaal iets duidelijker werd en wat meer verband met elkaar begon te houden. Maar uiteindelijk sloot ik het boek zonder veel al te wijzer zijn geworden. Alertere geesten zullen misschien minder moeite hebben om de verwantschappen te doorgronden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten