Boeken verslonden in november

In november las ik eerst de laatste drie boeken in de Odd Thomas-reeks van Dean Koontz uit: "Odd Apocalypse", "Deeply Odd" en "Saint Odd".

 

 

"Het Moerasmeisje" van Delia Owens, oftewel "Daar waar de rivierkreeften zingen" zoals het in de latere uitgaven getiteld is, zal op 20 december besproken worden door de leesgroep van de bibliotheek van Riemst. Het was een aangename leeservaring die me vooral verraste door de details over de natuur. De stukken over het politieonderzoek en in de rechtbank voelden dan weer amateuristisch aan, maar misschien moeten die gewoon geplaatst worden in de betreffende setting.

"Ready Player One" van Ernest Cline werd verfilmd door Steven Spielberg, maar het boek is nog spannender en authentieker. Aanbevolen voor fans van muziek, films en computerspelletjes uit de jaren '80! Sommige stukken lezen bijna als non-fictie. Beetje abstract voor mensen onbekend met de materie, maar het is toch nog een indrukwekkend avontuur dat ook de negatieve kanten van game-obsessies en een virtueel leven niet onberoerd laat.

Recensie "Ready Player One" - Ernest Cline

* * * *
Ja, Steven Spielberg heeft "Ready Player One" van Ernest Cline verfilmd, maar daar ga ik het niet over hebben.

Het boek begint heel tof met voetnoten die spijtig genoeg niet meer gebruikt worden doorheen de rest van het verhaal. Dat gaf het net een extra dimensie en was wel tof geweest. Wade Watts is het hoofdpersonage en vertelt hoe James Halliday OASIS heeft ontworpen en na zijn dood een wedstrijd heeft opgestart waarvan de winnaar promoveert tot zijn erfgenaam en eigenaar wordt van de hele handel.

OASIS is een virtuele wereld waar iedereen in kan rondlopen en uitzonderlijke dingen doen, eigenlijk een bewuste versie van "The Matrix". Halliday is grote fan van de popcultuur uit de jaren '80, dus alles is verweven met elementen uit computerspelletjes, films, muziek, televisieseries, etc.

Wade vertelt verder hoe hij deelneemt aan de wedstrijd, raadsels probeert op te lossen die hem naar verborgen sleutels leiden die poorten openen naar speciale opdrachten die hij moet vervullen om te kunnen winnen. Er is een rivaliserend bedrijf dat OASIS wil overnemen en zoveel mogelijk mensen in dienst neemt om zo de overhand te kunnen halen. Daar moeten de individuele spelers de hele tijd tegen opboksen.

Soms leest het boek als non-fictie, als Wade uitleg geeft over de geschiedenis of de gebruikte technologie. Het komt hierdoor allemaal heel realistisch over. Die voetnoten hadden het nog echter kunnen maken. Veel informatie gaat volgens mij echter verloren als je de jaren '80 niet zelf hebt meegemaakt, of niet bekend bent met alles wat dat decennium heeft voortgebracht. Maar echte feiten en dingen die verzonnen zijn voor dit boek vloeien naadloos in elkaar over. Uitgezonderd het inhoudelijke is de tekst heel toegankelijk geschreven, zonder moeilijke zinsconstructies of taalkundige hoogstandjes. Wade blijft een gewone jongen die simpelweg zijn verhaal vertelt. Het is in mijn ogen vooral een jongensboek, een boek voor nerds, want gaming is hier wel het grootste thema, en Wade vertelt in detail over zijn ervaringen met Dungeons & Dragons, oude Atari-spellen, films uit de jaren '80, etc.

Tijdens zijn missies ontmoet Wade een liefdesinteresse waar hij alles voor zou doen, zelfs de wedstrijd opgeven. Naast dit aspect lezen we ook hoe Wade functioneert in de maatschappij van de echte wereld, en hoe die maatschappij er eigenlijk uitziet. We verlaten het avontuur voor enkele zwaardere stukken die handelen over liefdesverdriet, obsessies, stalking, vereenzaming, depressie, fysieke gezondheid, etc. Het is dus niet allemaal fun en actie. Wade herpakt zich voor het einde met een ingenieus plan waarvan hij achteraf pas de stappen die hij ondernomen heeft vertelt. 

Het boek blijft spannend in intrigerend, maar is misschien wel wat abstract - ondanks de gedetailleerde beschrijvingen die Wade geeft - voor mensen die de spelletjes, muziek en films waar hij mee te maken krijgt nooit zelf hebben gespeeld, beluisterd of gezien.

Recensie "Het Moerasmeisje" - Delia Owens

* * * *
"Het Moerasmeisje" van Delia Owens werd even later opnieuw uitgebracht met de titel "Daar waar de rivierkreeften zingen", wat tenminste een letterlijke vertaling is van de originele titel.

Op de eerste pagina is het literaire niveau al meteen duidelijk. De beschrijvingen van de natuur zijn fenomenaal. De kracht van woorden vervangt de VR-bril. De geuren van voedsel, de kleuren van de wereld, het is allemaal moeiteloos verweven met het levensverhaal van de zesjarige Kya, wiens familie haar verlaat zodat ze op haar eentje moet opgroeien, gelukkig soms met de hulp van enkele inwoners van het naburige dorp. De tijd en pagina's vliegen voorbij zonder dat er echt veel gebeurt, en dat is echt goede literatuur. Kya wordt tien, vijftien, drieëntwintig, de jaren springen voorbij en haar verhaal dat start in 1952 wordt af en toe onderbroken door het onderzoek naar een sterfgeval in 1969.

Kya is haar hele leven op zoek naar de liefde en de natuur van de mens. Ze vergelijkt menselijk gedrag met dat van dieren en insecten. Ze zoekt acceptatie, maar ze wil blijven wie ze is. Het enige wat mij stoorde is dat Kya's verhaal, verteld vanuit haar perspectief, soms gedachten bevat van andere personages zonder dat het een duidelijk nieuw stuk is verteld vanuit hun perspectief; slechts enkele regels, maar het klopt niet met het gebruikte vertelstandpunt. Je hebt hier dus in feite een alwetende verteller die uitzonderlijk dicht op Kya zit maar heel af en toe een zijsprongetje maakt.

De stukken over het politieonderzoek en de rechtszaak komen wat amateuristisch over. Voor iemand die veel detectives en politieverhalen gelezen heeft, blijken de procedures niet echt te kloppen. Maar misschien moet je daarbij onthouden dat het verhaal zich in een klein gehucht 50 jaar geleden afspeelt. De rechtszaak wordt wel beter naarmate het vordert, maar het brengt ook een verandering van sfeer in het boek. We krijgen enkele sprongen vooruit in de tijd in Kya's verhaal, maar dan blikt ze weer terug op de stukken die overgeslagen werden. Met als gevolg dat er heel veel hulpwerkwoorden nodig zijn om het grammaticaal te doen kloppen. Hierdoor wordt het verhaal wat passiever, terwijl Owens perfect alles had kunnen laten gebeuren op het moment dat Kya het zelf beleeft. Maar misschien was het dan verhaaltechnisch minder sterk geweest.

Hoewel je tijdens de eerste helft van het boek geniet van het leven van Kya en haar strijd tot overleving, begin je in de tweede helft toch na te denken of ze al dan niet iets met het sterfgeval te maken heeft, en wie de eventuele andere verdachten kunnen zijn. Het boek verandert van een literaire roman in een mysterie dat je tot de laatste pagina's in spanning houdt.

"Het Moerasmeisje", of "Daar waar de rivierkreeften zingen" wordt op 20 december besproken in de leesgroep van de bibliotheek van Riemst. Wie graag over dit boek wil komen babbelen: schrijf je nu in!

Recensie "Saint Odd" - Dean Koontz

* * * *
"Saint Odd", het laatste deel van de Odd Thomas-reeks van Dean Koontz, werd nooit in het Nederlands vertaald (het had waarschijnlijk de titel "De Heilige" gekregen...) Door de slechte verkoopcijfers verloren de uitgeverijen hun interesse in de vertaalrechten. "De Stad" is de laatst vertaalde Koontz. Nederlandse fans hebben dus nooit het lot van Odd Thomas kunnen ontdekken; ze hebben ook nooit de vijfdelige Jane Hawk-reeks kunnen lezen, noch "Ashley Bell", "Devoted", "Elsewhere", "The Other Emily" en de aankomende nieuwe, "Quicksilver", zal waarschijnlijk ook niet vertaald worden.

“Sometimes I am hampered by having a moral code, but I have it nonetheless, like a burr under the brain, with no way to pluck it out.”

De acht-boeken-reis van Odd Thomas is ten einde. Net als Roland Deschain, die de Donkere Toren van Stephen King beklimt en door de bovenste deur stapt terug naar woestijngrond, staat Odd op de drempel, niet op weg naar een tweede kans, maar naar een vervolg in een nieuwe wereld en een nieuw bestaan. Het eerste hoofdstuk gaat over Odd op een motorfiets, die probeert een achtervolger van zich af te schudden. Al snel ontdekken we dat Odd deze keer niet gaat waar de problemen zijn, maar dat de problemen achter hem aankomen. 

"Net wanneer een man verwacht dat hij het kleinste beetje melk en honing heeft verdiend, gooit de wereld hem een ​​lading paardenstront toe." 

Wanneer Odd terugkeert naar Pico Mundo, voelt het alsof hij nooit is weggeweest. De eerste hoofdstukken lezen alsof Koontz dit deel eigenlijk direct na de eerste "Odd Thomas" heeft geschreven. Deze vertrouwde stad als decor brengt de opwinding, spanning en mysterie terug die sinds "Brother Odd" enigszins afwezig was. Deze conclusie van de serie heeft niet dezelfde kenmerkende humor die we zijn gaan associëren met Odd Thomas, maar de raadselachtige personages blijven raadselachtig en zonder een voldoende verklaring, maar misschien kunnen dingen soms beter onder een sluier van mysterie worden gelaten. 

“If sympathy is the principal reason that one person is drawn to another, there will always be an unbridgeable chasm between friendship and genuine love.”

Het einde is precies wat je als lezer van deze reeks al een tijdje zou verwachten, maar is bevredigend. Het boek sluiten vervulde me met emoties; de eerste keer dat ik het uitlas, stortte ik letterlijk vijf minuten lang in elkaar omdat ik afscheid moest nemen van een van de meest sympathieke personages die ooit in de literaire geschiedenis zijn gemaakt. Ik kon alleen maar bedenken hoe dit lijkt op Astrid Lindgrens "De Gebroeders Leeuwenhart". 

Recensie "Deeply Odd" ("De Lifter") - Dean Koontz

* * * *

"In life, little happens by chance, and most bad hands we're dealt are the consequence of our actions, which are shaped by our wisdom and our ignorance."

Om eerlijk te zijn, na "Odd Apocalypse" ("De Miljardair"), dat een veel beter boek is, is "Deeply Odd" ("De Lifter") een beetje een teleurstelling. Maar als je er even over nadenkt, is het eigenlijk logisch. Want na de originele "Odd Thomas" ("De Gave") is het directe vervolg "Forever Odd" ("De Vriendschap") ook een kleine tegenvaller. Gelukkig werd die gevolgd door het geweldige "Brother Odd" ("De Broeder"), dus ik vermoed dat "Deeply Odd" hetzelfde soort overgangsboek is als "Forever Odd" en we zullen een episch slot van de serie krijgen met "Saint Odd".

"Tom, you must be planning a trip straight to Hell City."
"I'm hoping it's just a suburb, sir."

"Deeply Odd" is meer stedelijke fantasie dan passend bij de vorige Oddities, en voelt veel als een aflevering van de TV-reeks "Supernatural". De Elsewhere die de hele tijd opdook was erg Silent Hillish. Het heeft minder humor, en de sfeer is niet bepaald donkerder maar meer plechtig. De laatste hoofdstukken zijn het beste deel van het boek. Ondertussen ontmoeten we zoveel extra personages en zijn we getuige van zoveel onverklaarbare dingen, we verlangen naar de originele "Odd Thomas" over een gewone man in een klein stadje, niets meer en niets minder. Wat we in "Deeply Odd" leren over de wereld, samen met Odd zelf, lijkt alle regels die ons in de eerste romans werden verteld uit het raam te gooien en het lijkt alsof alles mogelijk is. Het is niet langer alleen een man die dode mensen ziet en misdaden oplost, maar dat is al lang niet meer echt het geval. Toch is het contrast hier veel groter.

"I'm sure that your life is full of women who are drawn to you. Because they know or sense that you take a vow seriously, that you're faithful forever, that you recognize and cherish in good women what qualities you loved in the one you lost, that you respect them, that you care deeply about their dignity perhaps even when they don't, that you will never walk away from one in need."

Wat zeker even wennen was, was de nieuwe sidekick van Odd. Soms had ik het gevoel dat Betty White Dean Koontz moet hebben gechanteerd om een ​​brutaal personage voor haar te creëren om te spelen als de franchise ooit van de grond was gekomen, de eerste verfilming eindelijk in de bioscoop was gekomen en zo'n succes was geworden dat alle andere boeken zouden worden omgetoverd tot films. (De ongelukkige dood van hoofdrolspeler Anton Yelchin maakte sowieso een einde aan die droom... Tenzij Hollywood plots voor een reboot zou gaan zoals ze met zoveel dingen al hebben gedaan, en bijvoorbeeld Tom Holland kiezen om zijn Spidermankostuum aan de haak te hangen en eens een realistische held te vertolken.) 

Edie Fischer zorgt ervoor dat Odd komt waar hij heen moet. Het is alsof Odd niet langer de controle heeft over zijn eigen leven en lichaam, hij is slechts een vat en voert taken uit en krijgt zelfs woorden in zijn mond als een soort marionet die wordt bestuurd door een hogere kracht, en Edie neemt de rol op zich van assistent van breng die pop naar de plaats van zijn volgende optreden. Odd zelf wordt overgelaten om herinneringen op te halen aan oude tijden en te klagen over de moderne wereld. We hebben dus nog meer en meer vragen, geen oplossingen en nog maar één boek te gaan.

"Always questioning your motivations is a healthy thing, but fearing your capacity for doing the wrong thing, so that you retreat from many aspects of life, is a terrible error in itself."

"Deeply Odd" is spijtig genoeg het laatste boek in deze reeks dat werd vertaald. Nederlandstalige lezers hebben nooit het slot gekregen van dit avontuur, en zullen dus nooit weten wat het einde van de reis inhoudt voor Odd Thomas. Slechte verkoopcijfers zorgden ervoor dat Luitingh-Sijthoff na "De Stad", een op zichzelf staand verhaal, het vertaalcontract van Dean Koontz niet verlengde. De Nederlandse markt heeft alleen nog een heruitgave gekregen van "De Ogen der Duisternis" uit 1981, uitgebracht door Prometheus, omwille van de zogenaamde Covid-19-referentie die het bevat.

Recensie "Odd Apocalypse" ("De Miljardair") - Dean Koontz

* * * *

“The night took an intriguing turn. I do not say an unexpected turn, because I’ve learned to expect just about anything.”

Dean Koontz is teruggekeerd naar de oude magie van Odd Thomas! "Odd Interlude" niet meegerekend (oorspronkelijk geen echte officiële roman in de reeks), zagen we Odd voor het laatst toen hij Magic Beach verliet voor een nieuwe bestemming, samen met Annamaria. Het doorlopende verhaal van Odd Thomas brengt ons een nieuw avontuur, wat een geweldig op zichzelf staand verhaal is, maar het geeft geen antwoord op de vragen die we in de vier voorgaande boeken hebben opgesomd: de oorsprong van de bodachs, de zwarte kamer in het appartement van Fungus Man (hoewel Odd wel een soortgelijke ervaring heeft in Roseland), de betekenis van de kaart van de waarzegger (hoewel er in dit boek weer naar wordt verwezen), de identiteit van zijn nieuwe metgezel Annamaria, en natuurlijk de vraag waar het allemaal toe zal leiden. 

“Alarmed, I got to my feet, as I always do when a building begins to glow inexplicably.”

Geleid door Annamaria, vindt Odd zichzelf te gast op het enorme landgoed van een filmmagnaat, Roseland. Het verhaal speelt zich volledig af in deze setting, zoals "Brother Odd" zich volledig in het klooster afspeelde. Odd laat ons kennismaken met een reeks interessante personages, en we leren ze kennen via een aantal geweldige en grappige dialogen. De interacties die Odd heeft met chef Shilshom, bijvoorbeeld, deden me denken aan Odds gesprekken met Rodion Romanovich in "Brother Odd". Al snel blijkt dat al deze mensen niet precies zijn wat ze lijken te zijn.

“Between birth and burial, we find ourselves in a comedy of mysteries. If you don’t think life is mysterious, if you believe you have it all mapped out, you aren’t paying attention or you’ve anesthetized yourself with booze or drugs, or with a comforting ideology. And if you don’t think life’s a comedy - well, friend, you might as well hurry along to that burial. The rest of us need people with whom we can laugh.”

Dit zou natuurlijk geen Odd Thomas-verhaal zijn zonder de toevoeging van een of twee geesten. Odd wordt bezocht door een dode vrouw op een dood paard, ooit vermoord binnen de muren van Roseland, waardoor hij zich ervan bewust is dat er iets mis is. Odd verbindt het met de profetie van Annamaria dat ze er zijn om iemand te helpen en gaat op zoek naar de zoon van de vrouw die volgens hem bescherming nodig heeft.

“I seem to be less likely to die at the hands of some villain than to fall dead when the walls of my heart collapse into the emptiness that they enclose.”

Terwijl in de eerste drie Odd-boeken onze held werd vergezeld door de aanhoudende geest van Elvis Presley, en in het vierde boek de geest van Frank Sinatra, introduceert "Odd Apocalypse" ons bij een nieuw icoon in de vorm van Alfred Hitchcock. Deze geweldige regisseur dient op dit moment alleen als een cameo, maar zal ongetwijfeld terugkeren voor een grotere rol in de volgende roman "Deeply Odd".

“I think I might even have kissed her hand. I never in my life kissed a woman’s hand. Why would I kiss a woman’s hand?”

Hoewel er geen bodachs in dit verhaal zitten, worden we getrakteerd op enkele andere monsters, zowel mensachtig als varken van aard. Ze hebben een bepaald niveau van intelligentie en geven het hele verhaal een extra niveau van dreiging en spanning, zoals de botwezens in "Brother Odd" aasden op de weeskinderen.

“Anger is a violent emotion, vindictive, and as dangerous to he who is driven by it as to anyone on whom it is turned. If anger is personal and selfish - and it usually is - it clouds your thinking and therefore puts you at risk.”

"Odd Apocalypse" is naar mijn mening een veel betere roman dan "Odd Hours", omdat het zich meer richt op het bovennatuurlijke (zij het nog steeds geworteld in de wetenschap die verkeerd is gegaan) en Odd de rol laat spelen van een vriendelijke kleine stadsheld in plaats van hem langzaam te veranderen naar de volgende actieheld. Het boek verwijst verschillende keren naar de gebeurtenissen in de originele roman "Odd Thomas", alsof het ons herinnert aan de oorsprong van Odd. Hoewel hij op sommige niveaus is veranderd en nu in staat is tot handelingen die we hem niet als een simpele koning van de bakplaat zouden hebben zien doen is hij nog steeds dezelfde man die verlangt naar een vredig leven met de vrouw die zijn hart bezit. 

“When you consider how difficult it often can be for two people of the same nationality, the same community, the same race, and the same religion to understand each other’s point of view and to live in harmony, you can see why I had doubts that this encounter would end with hugs and professions of eternal friendship.”