Boeken verslonden in juli

In juli las ik "De Schreeuw van het Lam" van Thomas Harris uit. Ik was er al in februari aan begonnen, door het voor te lezen aan Nele. De meeste mensen zullen het verhaal wel kennen. De FBI jaagt zonder succes op een seriemoordenaar. Ze sturen een agent in opleiding, Clarice Starling, om advies naar een andere seriemoordenaar gevangen in een instelling, de befaamde Hannibal Lecter. Met enkele obscure tips vindt Clarice langzaam haar weg naar de juiste verdachte. Harris slaagt er wel in om verschillende soorten mensen samen te brengen in één best goed gelaagd verhaal. Alleen het taalgebruik kwam soms wat ouderwets over bij mij.

Voor de eerste keer kreeg ik effectief de vraag om een boek te recenseren. Het betreft hier "De overbodigen" van Guy Brugmans, een misdaadroman met een journalist als hoofdpersonage dat zich afspeelt in een Zuid-Amerikaanse stad in een niet-nader genoemd Zuid-Amerikaans land. Het is een ander soort misdaadverhaal dan ik gewoon ben. Geen politiethriller, geen moordenaar die gevat moet worden, maar een strijd tegen een corrupte corporatie. Het verhaal begint heel simpel als een nieuw onderzoeksproject voor onze journalist, maar naarmate het boek vordert, wordt de situatie erger en erger. Een degelijk misdaadverhaal met interessante personages en een onverwacht einde dat zeker het lezen waard is.

Ooit lazen we tijdens de lessen Creatief Schrijven een stukje uit "Three Women" van Lisa Taddeo omdat het toch verhaaltechnisch heel goed in elkaar zat en van goede kwaliteit was. Lisa Taddeo vertelt het verhaal van drie vrouwen die tijdens hun leven iets "speciaals" hebben meegemaakt op seksueel vlak. Na een proloog met een stukje geschiedenis over haar eigen moeder en hoe ze het schrijven van dit boek heeft aangepakt, laat Taddeo de drie vrouwen om de beurt aan het woord in afwisselende hoofdstukken. Het boek gaat over het echte leven van deze vrouwen, en heeft dus geen duidelijke conclusie. Het echte leven heeft niet altijd antwoorden, oplossingen, verhelderingen, gerechtigheid. Dat moet je tijdens het lezen ook wel in het achterhoofd houden. Het leven gaat immers voort, terwijl boeken ooit moeten eindigen.

"The Big Dark Sky" is het nieuwste boek van Dean Koontz. Het geeft me goesting om zijn hele oeuvre nog eens opnieuw te lezen. Er is iets vreemds gaande in de Amerikaanse staat Montana, maar ook ver daarbuiten. Mensen lijken te worden aangevallen door een onbekende vijand. Zelfs het huis van één man implodeert; er schiet alleen een hoopje as over. Alles wijst op rare, bovennatuurlijke fenomenen. Joanna Chase, die op een ranch in Montana is opgegroeid maar na de dood van haar ouders is weggetrokken, wordt er opnieuw naar toegetrokken, net als een detective en een hacker die de vreemde zaak onderzoeken, en nog een paar andere mensen die er toevallig bij betrokken geraken maar toch een heel belangrijke rol zullen spelen. 

Naast deze boeken las ik nog twee graphic novels: "Dagen van Zand" van Aimee de Jongh, een prachtig getekend verhaal over een fotograaf die als opdracht krijgt de miserie in de zogenaamde Dust Bowl in de staat Oklahoma vast te leggen. En "Wit Alom" van Lupano & Fert, een grafische stijl die bij mij een pak minder in de smaak viel, over een school aan de oostkust van Amerika midden de 19e eeuw waar zwarte meisjes een fatsoenlijke opleiding krijgen, wat dat veel protest leidt bij de blanke bevolking.