"The Big Dark Sky" is het nieuwste boek van Dean Koontz. Het geeft me goesting om zijn hele oeuvre nog eens opnieuw te lezen. Ja, alle 80 die ik van hem heb. Dat is een gevoel dat een tijdje verdwenen was, maar de laatste jaren is teruggekeerd.
Er is iets vreemds gaande in de Amerikaanse staat Montana, maar ook ver daarbuiten. Mensen lijken te worden aangevallen door een onbekende vijand. Zelfs het huis van één man implodeert; er schiet alleen een hoopje as over. Alles wijst op rare, bovennatuurlijke fenomenen. Joanna Chase, die op een ranch in Montana is opgegroeid maar na de dood van haar ouders is weggetrokken, wordt er opnieuw naar toegetrokken, net als een detective en een hacker die de vreemde zaak onderzoeken, en nog een paar andere mensen die er toevallig bij betrokken geraken maar toch een heel belangrijke rol zullen spelen. Het doet allemaal wat denken aan "Strangers"/"Het Motel van de Angst" uit 1986. Maar er zijn ook wel wat elementen die me doen denken aan "Winter Moon"/"Wintermaan" uit 1994 en "Cold Fire"/"Het Koude Vuur" uit 1992.
Koontz schrijft weer beter dan een tijdje geleden. De religieus getinte elementen en de gebruikelijke overdosis honden die veel mensen op hun heupen begonnen te werken en waardoor veel Koontzmaniacs hebben afgehaakt in het voorbije decennia, zijn uit zijn verhalen verdwenen. Of toch zo goed als; mij stoorden die zaken nooit en ze zijn me daarom ook nooit opgevallen als iets hinderlijks, dus het is altijd mogelijk dat ik er nog steeds overheen lees. Na zijn thriller-reeks met hoofdpersonage Jane Hawk lijkt hij ook terug te grijpen naar het genre waarin hij in de jaren '80 en '90 schreef: semi-horrorverhalen met bovennatuurlijke of paranormale elementen, het soort boeken waarmee hij bekend is geworden en vaak het etiket van een tweederangs Stephen King kreeg opgeplakt.
Met "The Big Dark Sky" krijgen we een spannend verhaal met niet alleen personages waarvoor we supporteren, maar ook een megalomane slechterik met Thanos als rolmodel. Iemand die je zou kunnen vergelijken met Preston Maddoc uit "One Door Away From Heaven"/"Verlossing" uit 2001. Koontz zet al jarenlang de hoofdstukken verteld vanuit het perspectief van de slechterik in de tegenwoordige tijd, terwijl de overige hoofdstukken in de verleden tijd staan. Dit om duidelijk te maken dat de antagonist alleen in het heden leeft, dat hij geen toekomst heeft, dat het verleden geen waarde heeft voor hem. Dat het enige wat voor hem telt hijzelf is in het hier en nu.
De plot van het boek zette mij persoonlijk toch ook een paar keer op het verkeerde spoor. Is de verklaring voor alle vreemde gebeurtenissen wel degelijk iets bovennatuurlijks? Of is het een kwestie van een wetenschappelijk experiment dat fout loopt, wat ook wel een door Koontz vaak gebruikt thema is? Ik hoopte vooral op het eerste, omdat dit mijn favoriete verhalen zijn, en ik begon een beetje schrik te krijgen daarvoor toen ik meer en meer aanwijzingen zag voor het tweede. Maar wie weet, misschien wil Koontz er deze keer net een mengeling van maken. Je zult het boek moeten lezen om het te ontdekken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten