Eind februari ben ik samen met Nele gestart in "De Schreeuw van het Lam" van Thomas Harris. We hadden iets daarvoor de film bekeken, en toen Nele op zoek was naar een gepersonaliseerd audioboek, stelde ik voor om haar zelf voor te lezen.
De meeste mensen zullen het verhaal wel kennen. De FBI jaagt zonder succes op een seriemoordenaar. Ze sturen een agent in opleiding, Clarice Starling, om advies naar een andere seriemoordenaar gevangen in een instelling, de befaamde Hannibal Lecter. Met enkele obscure tips vindt Clarice langzaam haar weg naar de juiste verdachte.
Het vertelperspectief wisselt tussen vijf personages: Clarice Starling, haar overste Jack Crawford, Hannibal Lecter, de seriemoordenaar Jame Gumb, en diens laatste slachtoffer Catherine Martin. Je krijgt dus een volledig beeld van het verhaal, bekeken vanuit verschillende hoeken. De schrijfstijl is best aangenaam, hoewel er toch wat met politietermen wordt gesmeten, wapen- en kogelmerken, en Amerikaanse plaatsnamen waar de gemiddelde Belg zich niet meteen een kaart bij kan visualiseren.
Een boek luidop lezen is echter een heel andere ervaring dan wanneer je in stilte door de pagina's bladert. Sommige zaken vallen je meer op, vooral wat de dialogen betreft. En die stoorden mij wel een beetje. Vooral de vele éénwoordige replieken van Clarice Starling op wat de andere personages tegen haar zeggen, die soms wel heel onnozel overkomen ("Ja", "Nee", "Okidoki").
De interessantste hoofdstukken waren die met Jame Gumb, Catherine Martin en natuurlijk Hannibal Lecter in de hoofdrollen. Spijtig genoeg komt Hannibal zelf best relatief weinig aan bod. Er wordt wel regelmatig naar hem verwezen, maar hij komt maar heel zelden effectief ten tonele. Het zijverhaal over de vrouw van Jack Crawford was ook best onverwacht in dit genre. Zo zie je dat Harris er wel in slaagt om verschillende soorten mensen samen te brengen in één best goed gelaagd verhaal. Alleen het taalgebruik kwam soms wat ouderwets over bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten