* * * *Ik ben Silvie Leroux, Franse archeoloog die in het vorige spel
"The Scorpio Ritual" uit 2008 een samenzwering met tempelridders en Illuminati op het spoor kwam. In het tweede spel, "
The Tree of Life" uit 2010 staat de zoektocht naar de Fontein der Jeugd centraal.
Het leuke aan dit spel is dat er altijd wel iets te doen is. In veel spellen moet je soms lang rondlopen op zoek naar het huidige doel, naar wat je verondersteld wordt te doen. Hier hoef je niet overal naar aanwijzingen te zoeken om verder te komen. De doelen zijn heel duidelijk en er was geen moment waarop ik dacht: "Oké, wat nu?" De puzzels zijn vrij eenvoudig. Klassieke inventarispuzzels, een kaart weer in elkaar zetten, een schuifpuzzel waar ik net lang genoeg over deed. De achtergronden zijn prachtig, maar de personages maken me zenuwachtig, ze staan constant te friemelen, alsof ze teveel koffie hebben gedronken. Ik vind dit soort "echte wereld" spellen ook leuker dan spellen met een fantasie- of sciencefictionthema.
Mijn verhaal begint in een kasteel in Bretagne, waar ik de opdracht krijg een antieke koffer te bestuderen. Deze koffer blijkt verbonden te zijn met het mysterie van de Mary Celeste, een schip dat in de 19e eeuw compleet verlaten werd teruggevonden.
Ik merk dat veel dialoogopties ervoor zorgen dat de persoon waarmee je praat jou een vraag stelt in plaats van andersom, wat nogal vreemd is. Hoe weet Silvie immers wat de andere personages willen zeggen? Dat klopt niet echt met de normale gang van zaken in graphic adventure games.
Eerst geeft het spel me het gevoel dat ik op het werk ben. Ik moet problemen met het kopieertoestel en de 3D-printer oplossen. Gewapend met een oude kaart van Ponce de Léon reis ik ten slotte naar Venetië, om daar de herkomst van de kist proberen te ontdekken.
Het is een vrij eenvoudig en dus snel spel. Sommige puzzels, die er in eerste instantie gemakkelijk uitzien, vragen ineens om een extra laag. Ik vind het verhaal ook leuk, en vraag me de hele tijd af waar het me heen zal brengen.
Na vijf uur spelplezier reis ik van Venetië naar Caïro, op zoek naar een verzamelaar in antiquiteiten die me misschien kan helpen op mijn zoektocht. Hier wachten me een paar zwaardere puzzels. Eentje is gewoon gebaseerd op dom geluk: ik moet een dobbelspel winnen. Ik zie er geen enkel systeem in, dus ik probeer het gewoon totdat ik win. Het duurt niet zo lang eigenlijk, maar toch...
De tweede puzzel betreft een sanitaire installatie. Na wat vallen en opstaan ontdek ik hoe het water moet stromen. Ik had het eigenlijk sneller moeten oplossen, want zo ingewikkeld blijkt het uiteindelijk niet.
De derde puzzel bevat een kameel en het spijt me te moeten zeggen dat ik hier online hulp bij moest zoeken. Ik weet nog steeds niet hoe je uit jezelf moet weten wat je hier moet doen, vooral omdat de rest van het spel zo duidelijk is. Weet ik veel dat kamelen van zoet koffiegruis houden en je ze daarmee van hun plaats kunt lokken...
Opeens zit ik op een boot van Caïro naar Gibraltar, en daar word ik geconfronteerd met twee puzzels die je binnen een bepaalde tijd moet oplossen. In de linkerbovenhoek staat een klein klokje dat veel te snel aftikt.
Bij de start van de eerste puzzel, voordat de teller begint te lopen, slaat het spel gelukkig automatisch op, want als je het niet goed doet, ben je dood. Je moet een indringer opsluiten door de deur te blokkeren en met een touw vast te binden. Je moet dus een knoop leggen in een stuk touw. Maar omdat ik niets van knopen af weet, en ik geen tijd wilde verspillen met de oude methode van trial-and-error, zocht ik op hoe ik het moest doen. De tweede getimede gebeurtenis, een hond afleiden met wat eten zodat je verder kunt, is niet zo erg. Als het mislukt, gebeurt er niets en kun je het gewoon opnieuw proberen, maar je moet wel opnieuw eten gaan halen. Deze was moeilijk omdat ik eerder een voorwerp over het hoofd zag dat gewoon ergens op de grond lag, en toen ik het eenmaal had gevonden met de hotspot-locator, was het gemakkelijk.
De rest van dit deel bestaat voornamelijk uit het repareren van een enorme machine. Daarna was er een navigatiepuzzel die me behoorlijk wat pogingen kostte maar die ik herkende uit sommige puzzelboekjes van mijn zoontje. En zo vliegen we naar de eindlocatie in het spel.
Het laatste deel is eigenlijk een enorme mechanische puzzel, waarbij je een machine aan het werk moet krijgen. Maar daarna komt het einde vrij plotseling, waardoor in feite alles wat je net deed, ongedaan wordt gemaakt, en zonder echte resolutie. Gewoon een grote climax en dan de aftiteling.
Maar ik had plezier met dit spel, het was intrigerend met goede puzzels, hoewel sommige dingen niet echt klopten. Het is in de trant van "Secret Files", waar inventarisitems verdwijnen wanneer ze niet meer nodig zijn. De enige technische storing die ik had, zit in de tussenfilmpjes, waar de gesproken dialogen halverwege de zin werden afgebroken. Gelukkig zijn er ondertitels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten