Toevallig vond ik een boek van Jonathan Coe op de tweedehandse boekenverkoop van de bibliotheek in Riemst. Ik ken hem van zijn boek "De afschuwelijke eenzaamheid van Maxwell Sim", een boek dat ik hilarisch vond.
"Het huis van de slaap" is echter een heel ander boek en hoewel ik het best interessant vond, had ik er geen emotionele band mee. Het is ook moeilijk om er een genre op te plakken. De achterflap noemt het een komedie. Af en toe leek het op een thriller. Gregory Dudden en zijn slaaponderzoek deden me denken aan Victor uit "De Engelenmaker" van Stefan Brijs. Veelal is het een onbeantwoord liefdesverhaal tussen verschillende personages.
Het boek wisselt de hoofdstukken af tussen het verhaal dat zich in de huidige tijd afspeelt (1996; oneven hoofdstukken), en het verhaal in het verleden (1983-84; even hoofdstukken). De titel van het boek is een verwijzing naar een ánder, fictief boek dat in het verhaal voorkomt en de verschillende personages met elkaar verbindt.
Pas tegen het einde aan kwam er iets grappig, maar dat had dan weer totaal niets met het eigenlijke verhaal te maken. Één van de personages schrijft voor een tijdschrift, en door omstandigheden liep er iets mis met de voetnoten van zijn laatste artikel, waardoor die verwisseld werden, met hilarische combinaties tot gevolg.
Daarna kwam een revelatie met betrekking tot de identiteit van één van de nevenpersonages, en toen zag ik alles op zijn plaats vallen. Ja, uiteindelijk was het wel de moeite om dit boek door te lezen. Vooral omdat je op het einde meer weet dan de personages zelf, wat ook best grappig is. Maar een komedie zou ik dit boek nooit noemen. Dit is gewoon literatuur, genrevrij, personages die met elkaar in aanraking komen als ballen in een flipperkast die tegelijk werden gelanceerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten