* *Ik leerde Graham Swift kennen bij een oefenles Creatief Schrijven, waarbij zijn boek "Moeders Zondag" werd besproken. Ik vond het een indrukwekkend boek, een genre waar ik helemaal niet in thuis was, en het heeft mijn leesgedrag enorm beïnvloed.
Tijdens een tweedehands boekenverkoop in de bibliotheek van Dilsen-Stokkem vond ik zijn "Ever After". En eigenlijk ben ik er niet zo tuk op. Het is het geklets van een 52-jarige man na een zelfmoordpoging, en het doet me wat denken aan de gedachtegangen van Jack Kerouac. Het zijn lange zinnen, met niet alleen veel komma's, maar ook gedachtestreepjes en zelf haakjes. Zinnen die je bijna hardop moet lezen om de juiste accenten te kunnen leggen en de essentie eruit te halen. Maar ze zijn tenminste grammaticaal correct.
De ik-verteller relaast over zijn ouders, een papa die vroeg gestorven is, een stiefvader waar zijn mama al een relatie mee had, een eigen vrouw die hij ook heeft moeten afgeven. De eerste hoofdstukken zou je in mijn ogen bijna in willekeurige volgorde kunnen lezen. Na een tijdje wordt het grote verhaal eindelijk duidelijk. De verteller verbindt zijn eigen leven tijdens en na de Tweede Wereldoorlog met de publicatie van Darwins theorie halverwege de 19e eeuw. Hij bestudeert dagboeken van ene Matthew Pearce in het kader van een onderzoek naar de spirituele crisis die zich in die tijd voltrok. Pearce leefde ten tijde van Darwin, en werd net als de verteller geconfronteerd met sterfgevallen en ontrouw, en zijn werd leven overhoop gegooid door de evolutietheorie. Hij stelt de vraag of alles toeval is of dat er een ontwerp achter zit, en merkt op dat veel mensen willen dat ze na hun dood nog herinnerd worden door anderen.
Er zitten maar een paar actieve stukken met dialoog in, de rest wordt volledig verteld vanop afstand en lang na de feiten. En er is in mijn ogen geen enkel verschil tussen de schrijfstijl van de verteller en die in de dagboeken van Matthew Pearce.
Het is dus een boek over leven en dood, over de betekenis van beide, over ouders en kinderen, over de belangrijkheid van ons eigen individu, over geheimen en ontdekkingen. Maar de schrijfstijl weerhield me ervan het boek ten volle te appreciëren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten