Michel Faber ken ik alleen van "The Book of Strange New Things", een science-fiction verhaal zonder harde science-fiction te zijn, het verhaal van een missionaris op een andere planeet, maar meer nog een verhaal over relaties, over het huwelijk, over vriendschap maar ook over religie zonder overdreven religieus te zijn.
"Het Vuurevangelie" is een ouder boek van Faber, geschreven als deel van een reeks over mythes en legenden, een reeks waarvoor ook auteurs als Margaret Atwood en Jeanette Winterson hebben geschreven. Het is het verhaal over Theo, een man die toevallig een aantal papyrusrollen vindt in een gebombardeerd museum in Irak. De rollen zijn geschreven in het Aramees door Malchus, een man die leefde ten tijde van Jezus. Theo is ervan overtuigd de vondst van de eeuw te hebben gevonden, vertaalt de rollen en zoekt een uitgever.
Al snel draait het verhaal niet langer om de inhoud van de papyrusrollen, maar om de uitgeverswereld, om marketing, public relations, verkoopcijfers, boekbesprekingen op Amazon. En het boek wordt hilarisch. We zien hoe een man, overtuigd van zijn succes, aan het wankelen slaat. Het religieuze aspect is bijzaak. Heel slim gevonden door Faber, want het trok mij als lezer volledig in het verhaal. Daarna is het wel tijd voor het aspect van religieus fanatisme. Als het daar meteen over was gegaan, was het effect misschien minder groot geweest. Tussen die twee stukken door lees je ook enkele vertaalde passages uit de papyrusrollen.
Na afloop vraag ik me wel af wat ik nu precies gelezen heb, wat de bedoeling was van dit boek. Misschien geeft het de boodschap dat we onszelf als individu niet zo belangrijk moeten beschouwen. We zijn immers allemaal maar mensen. We zijn niet zo speciaal als we denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten