Ah, december ... Een nieuwe maand, een omwisseling van de regeling. Welke regeling, vraag je? Iets wat wij liefdevol de Daanregeling noemen.
Voor wie mij niet kent: ik heb een zoontje, Daan. Bijna 5. Een handvol. In co-ouderschap, 50/50, netjes verdeeld. Nu ja, eigenlijk meer iets als 40/60. Een week heeft immers een oneven aantal dagen. Op woensdag is hij nooit bij mij. Gelukkig, denk ik soms. Dat heeft me tot nu toe altijd de kans gegeven om de vergaderingen van de oudervereniging op woensdagavond bij te wonen. De dagen dat hij wel bij mij is, wisselen elke maand om. In november was hij van donderdagavond tot zondagochtend bij mij. In december is dat van zondagochtend tot woensdagochtend.
Dat laatste vind ik het fijnst. Dat betekent immers mogelijkheid tot uitslapen op zaterdag. Of eens rustig ergens gaan ontbijten (lees: koffie drinken. Of ja, cappuccino dan.)
Ik ben dus een single papa. Oké, eigenlijk een halftijdse single papa. Maar toch, de momenten dat Daan bij mij is, sta ik er wel alleen voor. Heel veel dank aan niet alleen mijn eigen ouders om af en toe in de zorg te delen, maar ook mijn ex-schoonfamilie. Zonder hen was het een pak lastiger. Eigenlijk heb ik dus weinig te klagen. Veel vrije tijd. Maar dat is eigenlijk meer recuperatietijd. Want ik heb nooit getekend voor het single ouderschap; halftijds of niet. Om eerlijk te zijn, er was wat overtuigingskracht nodig eer ik aan kinderen wou beginnen. Ik heb me vroeger ook nooit op mijn gemak gevoeld bij andermans kinderen.
Ik beschouw mezelf dus zeker niet als een "goede" papa. Geen echte opvoedings-skills. Bij mij is het gewoon leven van minuut tot minuut, zorgen dat je door de periode heen geraakt zonder grote ongelukken of drama's. Wat spelen, proberen toch wat eten binnen te krijgen, redelijk op tijd het bed in ... Een uitputtende routine. Soms ben ik te streng, soms niet streng genoeg. Ik zie dingen door de vingers, op andere momenten maak ik me echt kwaad. Zo gaat het nu eenmaal als je geen back-up hebt, niemand om feedback van te krijgen, niemand om je te steunen, ideeën of raad te geven, zeggen of je goed of slecht bezig bent, of om het even over te nemen op een zwaar moment.
De dagen dat Daan niet bij mij is, zit ik dus in een oplaadmodus. Energie conserveren, mijn batterijen terug vullen zodat ik er weer klaar voor ben tegen dat Daan terug komt. Niet altijd vanzelfsprekend, en de ene week lukt dat beter dan de andere. Want soms betekent dat ook langere dagen maken op het werk, om de uren in te halen die ik kwijt ben door Daan 's morgens eerst naar school te brengen en 's avonds op tijd terug te halen. En je moet ook van zoveel mogelijk kansen gebruik maken om buiten te komen, je onder de mensen te begeven, om nieuwe ontmoetingen mogelijk te maken. Soms voel ik me een machine, een robot die een leven leidt dat totaal niet het mijne is. Er is heel veel "moeten" in plaats van "willen". En als er wel een "willen" is, komt achteraf de twijfel of andere dingen misschien niet productiever waren geweest. Het is constant keuzes maken en een evenwicht zoeken tussen denken aan de toekomst, genieten van het moment en er voor zorgen dat niet alles in het honderd loopt.
Want ja, in feite heb ik geen flauw benul wat ik doe, en verzin ik alles ter plekke ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten