Een zondag met Daan

Ik haal Daan op bij zijn mama. Als ik binnen komt, heeft hij zich in een grote kartonnen doos verstopt. Fijn om het spelletje even mee te spelen, zulke kleine dingen maken het aangenaam. Dat doet me er trouwens aan denken dat ik nog een andere kartonnen doos verder moet afwerken: het piratenschip dat ik voor Daan wil maken. Ik ben nog steeds op zoek naar een goede manier om de boeg eraan te bevestigen. Ik zou graag willen weten welke lijm ze gebruiken in het knutselprogramma “Art Attack” op Disney Junior, waar ze alles met krantenpapier bedekken om het daarna netjes te beschilderen.

Zoals gewoonlijk in het weekend rijden we naar mijn ouders. Soms komen zij bij ons op bezoek, maar meestal gaan wij naar daar. Een uurtje in de auto, het rustigste moment van de dag. Daan houdt zich kalm en we luisteren naar de soundtrack van “Frozen”. Wel de Engelstalige versie, maar dat stoort hem niet zo. Sommige liedjes probeer ik mee te zingen, want geef toe, daar zitten toch best wel vette nummers tussen. Maar mijn keel is nog wat rauw van het hoesten tijdens de nasleep van de griep, dus het is niet uit volle borst deze keer.

Het eerste wat we doen als we bij mijn ouders zijn, is de kerstboom bewonderen. Daan heeft vorige week mij geholpen met het bouwen van de kerstboom, enkele weken geleden zijn oma, dus hij heeft er wel oog voor. Daarna zetten we het salontafeltje aan de kant zodat we op het tapijt kunnen spelen. Dat is eigenlijk toch handiger als je klein bent; als volwassene zijn de ledematen toch net iets te lang geworden om zo soepel als Daan van houding te veranderen. Zitten, liggen, opspringen, rondrennen, terug zitten, hurken, … op zulke momenten voel je de decennia in je lichaam toch wel.

We spelen eerst met de autootjes. Mijn eigen oude Matchboxkes, verzameld in een kartonnen doos. Hoewel ze er totaal geen gelijkenis mee hebben, spelen we de personages van Pixar’s “Cars” na, en ook “Blaze en de Monsterwielen” van Nickelodeon. Wat er uiteindelijk op neer komt dat ze gewoon de hele tijd tegen elkaar op moeten botsen om te proberen ze op hun dak te krijgen. Wie recht blijft, is gewonnen.

Dan is het middag en etenstijd. Daan vraagt zelf om een boterham. Het beste bewijs dat hij, ondanks af en toe nog een hoest en wat gesnuffel, niet meer ziek is. Een etende Daan is een gezonde Daan.

Namiddag kijken we eindelijk naar de Pixar film “Binnenstebuiten” die Daan van Sinterklaas heeft gekregen, maar waar hij nog niet van heeft kunnen genieten eerst door zelf ziek te zijn, en daarna doordat ik ziek was. Het is altijd even gokken met een nieuwe film: gaat hij het leuk vinden of niet? Ik begin zijn smaak toch al een beetje door te hebben, maar 100% ben je toch nooit zeker. Wat blijkt, Daan vindt het wel leuk en stelt ook slimme vragen. Hoewel hij toch nog veel te jong is om alles van de film te begrijpen. Waarschijnlijk zelfs iets van vijftien jaar te jong, wat sommige details betreft. Persoonlijk vind ik de film ook heel leuk om naar te kijken, en ik kan me ook volledig vinden in de boodschap die ze willen overbrengen. Ja, het is natuurlijk een Disney film, dus er moet een boodschap achter zitten.

Maar al te vaak verbergen we ons achter vals geluk, doen we ons vrolijker voor dan we eigenlijk zijn, verbergen we ons verdriet en proberen we optimistisch te blijven en gewoon verder te doen, want droevig en depressief zijn is niet aantrekkelijk, daarmee stoten we mensen af. Maar die zelfontkenning lost geen problemen op, en maakt ze eigenlijk alleen erger. Dus soms moeten we gewoon uiting geven aan ons verdriet en even troost zoeken bij mensen die ons begrijpen zodat we de situatie kunnen verwerken en verder kunnen gaan met ons leven.

Na de film halen we de actiefiguren boven en doen we wat aan cross-genre: we laten Iron Man en Spiderman het opnemen tegen onze nieuwste aanwinst, ook van Sinterklaas: Darth Vader! Daan zijn verbeeldingswereld is veelzeggend: hij weet dat Darth Vader eerst Anakin Skywalker was, en dat Darth Sidious hem in Vader heeft veranderd. Daan verzint een verhaal waarin Vader op een magische manier terug in Anakin verandert en weer een goede kerel wordt. Want zeg nu zelf, die “dark side”, da’s toch maar niks eigenlijk, hé?

Na het avondeten keren we weer huiswaarts. Er is nog een beetje tijd voor het slapengaan, en de kerstvakantie is toch begonnen, dus we spelen nog een half uurtje “Lego Jurassic World” op de Playstation. We ontsnappen uit de kooi van de T-Rex, lopen weg van een groep gallimimussen, zetten de stroom van het park weer aan en ontwijken enkele velociraptors in de keuken van het bezoekerscentrum. Dan is het bedtijd, en na een voorleesboekje (nog eens van Bumba deze keer, dat is lang geleden) blijft Daan wonder boven wonder de rest van de avond en nacht in zijn bed liggen.

Ik probeer nog wat te lezen in “Inheritance” van Christopher Paolini, maar om 21u slaat de vermoeidheid toe en verhuis ik van de zetel naar mijn eigen bed. Waar ik toch nog een beetje verder lees, en zo in totaal toch nog 50 bladzijden verzet. Daan is nog twee dagen bij mij, maar ik moet nog werken deze week. Eerst een dagje bij zijn oma en opa, daarna een dagje bij mijn ouders, en daarna mag hij voor de kerstdagen terug naar zijn mama. Het kerstfeestje van mijn eigen familie is op zondag, al enkele jaren een traditie. En dan is het weer bijna tijd om het nieuwe jaar in te luiden. Ik ben eens benieuwd …