Boeken verslonden in november

November was een gemiddelde leesmaand. In dit geval is “gemiddeld” niet negatief bedoeld; maar al te vaak stellen mensen “gemiddeld” gelijk aan “ondermaats”. Terwijl het oorspronkelijk net “heel normaal” wil zeggen. Gemiddeld in dit geval wil zeggen dat ik normaal gezien ongeveer een week over een boek doe, en in november heb ik er vier gelezen.

Om te beginnen was er “I’ll Give You the Sun” van Jandy Nelson. Een prachtig verhaal over opgroeien, leren om te gaan met de liefde in al haar vormen (familieliefde, romantische liefde, liefde voor een bepaalde passie zoals kunst in al haar vormen), over het maken van beslissingen en geconfronteerd worden met de gevolgen daarvan. En over realiseren dat er soms geen schuld is, geen rechtvaardigheid, en dat zoveel dingen nog steeds in dat vervelende grijs tussen goed en kwaad zitten, ongeacht hoe kleurrijk we de wereld ook maken.

Dit boek kreeg 5 sterren van mij, en staat op de tweede plaats in mijn top tien van 2015!

Daarna was het nog eens tijd voor een klassieker: “Great Expectations” van Charles Dickens. Geweldige citaten en mooie taal, maar ook stukken die bijna onleesbaar zijn, vooral wanneer iemand in een plaatselijk dialect of accent spreekt. Het verhaal van Pip en zijn ervaringen zijn makkelijk te volgen, maar toch slaagt het boek er niet in mijn volledige empathie te vangen. Ik had zelf hoge verwachtingen vanwege de bekendheid van de roman, en misschien had ik met een andere mentaliteit moeten beginnen lezen.

2 sterretjes dus maar ...

Nummer drie was een boek voor de leesclub: “De Levenden Herstellen” van Maylis de Kerangal. Wat. Een. Verrassing. Een schot in de roos. Zonder enig idee waar het over zou gaan werd ik door het eerste hoofdstuk al betoverd en is het ook meteen duidelijk waar het om draait: Simons hart. En deze keer letterlijk in plaats van figuurlijk. Het volgende hoofdstuk en de echte opener van het verhaal is een romantisering van een hobby die me totaal niet aanspreekt, op zo'n manier dat het er wel in slaagt me de intensiteit die de personages ervaren zelf te laten voelen.
Ik vind het wel een vreemde vertelstem, die soms wel alwetend is, en dan weer niet. Ook de overvloed aan komma's en gebrek aan dialoogpunctuatie maken het een moeilijke leeservaring, maar na een tijdje werd ik er wel in meegesleept.
Mijn interesse viel wat weg op het moment dat Virgilio ten tonele verschijnt. Ik kreeg een wansmaak, een slecht voorgevoel. Ik vroeg me af waarom hij belangrijk is in het verhaal en kon alleen bedenken dat hij iets ging doen waaruit al het voorgaande voor niets zou zijn geweest. Maar dit is niet zo'n boek en al snel werd duidelijk dat dit en ook de volgende hoofdstukken dienen om het medisch personeel te vermenselijken, als een soort reactie op hoe wij hen meestal verwijten dat ze ons als patiënten als nummers of stukken vlees zien in plaats van als mensen.

Een herkenbaar citaat: "Ziet op tegen de vermoeidheid die de verliefdheidskoorts met zich meebrengt, die berg van vermoeidheid - opwinding, angstgevoel, gekte, grenzeloze impulsiviteit."

Dit boek kreeg van mij 4 welverdiende sterren.

En dan als afsluiter is er “The Book of Strange New Things” van Michel Faber. Waar moet ik dit boek nu klasseren? Technisch gezien is het science fiction, maar zo voelt het helemaal niet. Het is een verhaal over relaties, over het huwelijk, over kameraadschap, en ja natuurlijk ook over religie maar zonder er zwaar over door te bomen.
De berichten die Peter met zijn vrouw uitwisselt, vond ik het meest interessant. Het geeft zo'n voyeuristisch gevoel om brieven, berichten, dialogen etc. tussen twee mensen te lezen. Het verhaal start met hun liefdevolle relatie, maar wanneer Beatrice allerlei tegenslagen te verwerken krijgt, zie je hoe Peter haar onbewust meer en meer wegduwt door haar te weinig aandacht te schenken en het alleen over zichzelf en zijn missie te hebben. De sukkel slaagt er steeds in het verkeerde tegen haar te zeggen. Hij verbergt zich zo fel achter zijn geloof, waardoor hij heel egoïstisch wordt in zijn naïviteit.
Maar de rest van het verhaal is ook best boeiend, hoe Peter meer en meer geïntegreerd geraakt in de buitenaardse beschaving.

Zonder twijfel geef ik dit boek ook 4 sterren, en het was heel moeilijk om te bepalen of ik dit boek nu beter of slechter vind dan "De Levenden Herstellen". Deze twee titels vochten eventjes om de 10e plaats in mijn top tien van 2015. Michel Faber heeft uiteindelijk de strijd gewonnen met zijn dialogen en de briefwisseling, die me toch dichter bij de personages brachten dan bij Maylis de Kerangal het geval was.

Maar december is hier nu, en wie weet stoot "Ashley Bell", het nieuwe boek van Dean Koontz en zijn eerste na "Saint Odd", de afsluiter van de Odd Thomas-reeks, hem nog van de lijst ...