Knikkergeluiden in de paardenstallen

 

Iets na 19u op donderdagavond. Ik daal met de lift af naar de garage van mijn appartementengebouw. Normaal gezien komt mijn wagen na de terugrit van het werk de straat niet meer op. Vandaag is het anders. Ik heb een kaartje weten te bemachtigen voor Studio C-Mine, een nieuw muziekconcept op de cultuursite van Winterslag. Niet langer slechts een pittoreske locatie voor een cinemazaal, heeft het me eindelijk ook op een andere manier weten te bekoren.

Nog geen tien minuutjes rijden en ik sta op de parking van Euroscoop. Beetje te vroeg, maar geen probleem. De Paardenstallen zijn toch nog een korte avondwandeling verwijderd. Ik verwacht een lege inkomhal, het personeel nog druk in de weer om alles op tijd klaar te zetten. Maar nee hoor, ik ben niet de eerste. Er staat al een rij wachtenden voor me. Ik sluit netjes aan en wacht op het signaal dat de deuren open gaan.

De inrichting van de studio verrast me. Witte stoelen en barkrukken staan in een cirkel omheen een verzameling instrumenten, een wirwar aan kabels verbindt ze met de luidsprekers. Enkele grote tapijten zorgen voor een huiselijk podium. Iedereen loopt een rondje, op zoek naar de beste plaats. Ik zet me op de eerste rij achter de piano. Eigenlijk in het midden van de kamer, niet te dicht bij het drumstel, met wat ik denk een mooi zicht op de artiesten.

De spanning stijgt en creëert een pretparkgevoel. Er staat iets moois te gebeuren, iedereen weet het, iedereen voelt het. Ik fantaseer hoe we precies allemaal te gast zijn in de huiskamer van de "Little Miss Sunshine"-familie, net voordat de roadtrip naar Californië begint. Je weet gewoon dat je getuige gaat zijn van een entertainend avontuur. Misschien komt het door de muziek die op de achtergrond speelt.

Dan wordt het voorprogramma aangekondigd. Luca, een zanger/gitarist gekleed als een Iers straatjochie, maar die samen met zijn cello-spelende kameraad toch een paar gevoelige nummers brengt. Het perfect aperitief voor de hoofdschotel van de avond.

En daar zijn ze dan. Marble Sounds, een groep die ik eigenlijk nauwelijks ken behalve van de nummers "Sky High" en "Leave A Light On", die iedereen die ooit naar Studio Brussel luistert wel kent. De avond verandert meteen in een filmisch sprookje en ik voel me alsof ik niet hier op deze onnozele stoel moet stil zitten, maar recht moet staan en beginnen rennen en in een opstijgende helikopter moet springen op ontdekkingstocht naar vreemde oorden, zoals ik gisteren Ben Stiller heb zien doen in "The Secret Life of Walter Mitty". Op een bepaald moment zie ik niet langer Renée als gastzangeres deze avond, maar Kristen Wiig die met haar gitaar "Space Oddity" van Bowie brengt.

De enige manier waarop deze ervaring overtroffen kan worden, is door in het midden van de kamer te gaan zitten, je door de leden van Marble Sounds te laten omringen in plaats van omgekeerd, om je zo nog beter te laten overspoelen door deze bijna esoterische klanken die je leven alleen maar in een feel-good movie kunnen veranderen.

Na het optreden kan ik nog niet meteen naar huis. Ik bestel een pintje en probeer nog zoveel mogelijk van de sfeer op te snuiven. Veel mensen zijn al weg, een paar groepjes staan rond de receptietafels, de band staat wat verscholen in een donker hoekje langs de bar. Ik wil hen feliciteren met hun optreden, maar wie ben ik? Wat is mijn mening waard? Ik zet mijn leeg glas terug op de toog en daal de trap af. Weer een avondwandelingetje naar de parking terwijl de muziek nog door mijn hoofd zoemt. Ik weet één ding zeker: hun nieuwe plaat "Tautou" koop ik zodra die uit komt ...