10. "Het Moerasmeisje" - Delia Owens
Het levensverhaal van de zesjarige Kya, wiens familie haar verlaat zodat ze op haar eentje moet opgroeien. Op de eerste pagina is het literaire niveau al meteen duidelijk. De beschrijvingen van de natuur zijn fenomenaal. De kracht van woorden vervangt de VR-bril. Kya is haar hele leven op zoek naar de liefde en de natuur van de mens. Ze vergelijkt menselijk gedrag met dat van dieren en insecten. Ze zoekt acceptatie, maar ze wil blijven wie ze is.
"Orakel" is een terugkeer naar wat "Hex" zo geweldig maakte: een bovennatuurlijk verhaal op Nederlandse bodem met personages die we allemaal zouden kunnen kennen in onze familie of vriendenkring. Olde Heuvelt toont wederom zijn liefde voor Stephen King. Een samenzweringsverhaal waarin niemand te vertrouwen is, maar waar de samenzweerders zelf ook geen vat hebben op wat ze willen verbergen.
Morpurgo schrijft een mooi jeugdboek dat voor kinderen een goede kennismaking is met een verschrikkelijke tijd uit onze geschiedenis. Joey die als jong paard door een boer wordt gekocht en moet leren ploegen, dan gerekruteerd wordt door het Britse leger als de oorlog uitbreekt, gevangen wordt door de Duitsers en voor hen moet werken, en uiteindelijk terug in een Brits veterinair ziekenhuis belandt. Geschreven vanuit het standpunt van het paard zelf.
Lijkt op een liefdesromannetje voor een puur vrouwelijk publiek, maar dat is het helemaal niet. Het gaat over een Schots gezin ten tijde maar merendeels in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog. De verschillende verhaallijnen vloeien naadloos in elkaar over. We krijgen van elk personage de teleurstellingen en de prestaties te zien. Het is een mooi boek, vlot leesbaar, uiteraard met thema's zoals familie, oorlog, liefde, de kloof tussen rijk en arm, maar ook over emancipatie, vrouwenrechten, respect.
Ik vind die link met Shakespeare niet zo geweldig. Uiteindelijk draait het hele verhaal om een gewoon Engels gezin aan het einde van de 16e eeuw die lief en leed met elkaar delen. Eigenlijk had dit best ook een hedendaags boek kunnen zijn. Het verhaal op zich, met de ziekte van Judith, kun je makkelijk vertellen met een setting in onze huidige, door Covid-19 verwrongen maatschappij. Dit is literatuur over het alledaagse leven zonder speciaal te hoeven zijn, een verhaal dat handelt over de gevoelens die iedereen van ons deelt.
In dit derde en laatste deel van de Fox Bay saga ligt de focus vooral op Leah Marshall, die deze keer zelf betrokken geraakt in een zwendel waar ze slachtoffer van dreigt te worden als ze niet het onderste uit de kan haalt. Nixon is weer op haar best in het Cornwall van 1930. Ze breidt de verhaallijnen moeiteloos aan elkaar, introduceert met gemak nieuwe personages en behandelt de oude met zoveel liefde dat we zelf ook alles goed willen zien komen.
Geen top tien is volledig zonder een nieuwe Koontz. Hij is terug met een mysterie dat je meteen vastgrijpt en niet loslaat. Het verhaal lijkt wel op oude klassiekers maar geschreven in de stijl van zijn high-concept thrillers. Op een dag ontmoet schrijver David Thorne een vrouw die het evenbeeld is van zijn gestorven vriendin Emily. Koontz houdt het zeker spannend en onverwacht. Dan komt het einde, naar mijn smaak net iets te veel science-fiction. De climax sputtert wat. Er zit best wat actie in maar het is niet groots genoeg.
Subliem geschreven. We bevinden ons in het hoofd van de ouwe Nederlander Maarten Klein. Zijn geheugen is niet meer wat het geweest is. Zijn besef van het heden is minimaal, maar zijn herinneringen zijn nog goed. Zo goed zelfs, dat ze soms werkelijkheid lijken. Na verloop van tijd wordt zijn toestand erger. Samen met zijn geheugen verhakkelt Maartens taalgebruik. Zijn herinneringen verdwijnen ook. Al wat overblijft zijn losse indrukken, die hij zo goed mogelijk maar op een foute wijze probeert te interpreteren. Het besluipt je geruisloos maar razendsnel, in de loop van de slechts 143 pagina's, en je hebt pas door hoe gedevolueerd Maartens vertelstem is geworden als het te laat is.
Een collectie kortverhalen met telkens een nieuwe zaak waar Lupin toeslaat. De vertelstem wisselt tussen de verschillende verhalen. Leblanc houdt het boeiend op deze manier, en elk verhaal is een plezier om te lezen. Je probeert zelf uit de dokteren hoe Lupin te werk is gegaan. Als je weet dat hij een meester der vermommingen is, heb je dat onderdeel van zijn trukendoos wel snel door, maar toch weet Leblanc er telkens nog iets extra bij te verzinnen. Je merkt dat hij heel veel plezier beleefde aan het schrijven van deze verhalen, en ik ben des te meer benieuwd naar de overige boeken.
925 zijdezachtige bladzijden die je onbewust langzaam zit te strelen terwijl je leest. Het boek beschrijft op een fenomenale manier universele thema's als familie- en vriendschapsbanden, de dood en verlies. Tartt neemt je van bij de start bij je hand en sleurt je mee in haar wereld. Alles is écht, waarlijk, authentiek, er zijn geen andere woorden voor. Ik ben jaloers op de manier waarop Tartt schijnbaar moeiteloos haar vele pagina's vult met details over kunst, over houtbewerking, over elk onderwerp dat in dit boek opduikt. Het verhaal heeft een paar wendingen die je niet ziet aankomen.
