* * * *
Voor mijn dertiende verjaardag reed mijn moeder met me van Heist-op-den-Berg naar een computerwinkel in Mechelen. Daar mocht ik een nieuw spel uitkiezen. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Niet alleen die van personage Guybrush Threepwood in "The Secret of Monkey Island", maar ook die van de grafische avonturenspellen.
Iedereen heeft het tegenwoordig over online escape rooms. Maar weinig mensen beseffen dat dit genre eigenlijk al decennia bestaat. Vroeger kwamen ze steevast in grote, schoendoosachtige pakketten met floppies, diskettes en cd's, voorzien van een papieren handleiding en één of andere decodeerschijf als wachtwoordbeveiliging, een soort van eerste puzzel om het spel effectief te kunnen starten.
Naast dat verjaardagscadeau herinner ik me nog een onverwacht kerstcadeau op vijftienjarige leeftijd: "Sins of the Fathers", het eerste spel in de reeks met Gabriel Knight in de hoofdrol, en mijn eerste op een meer volwassener publiek gericht spel, over een horrorschrijver in New Orleans die samenwerkt met een bevriend politiedetective om een reeks voodoo-moorden op te lossen.
Op 4 juni 2020 begon ik te lezen in "The Guide to Classic Graphic Adventures", samengesteld en bewerkt door Kurt Kalata. Het is een compendium van 770 pagina's met de meeste avonturenspellen die vanaf de jaren '80 zijn uitgekomen, zoals de klassiekers van ontwikkelaars Lucasfilm en Sierra, tot ca. het jaar 2011, met als meest recente spellen "Gray Matter" en "Gemini Rue". Een verzameling van besprekingen zoals ik ze sindsdien ook voor mijn blog schrijf. Het was fijn om de artikels te lezen over oude favorieten, maar ook om nieuwe spellen te ontdekken die ik meteen online opzocht.
Sommige besprekingen vond ik veel te streng voor spellen die ik heel graag speelde en herspeelde. Andere besprekingen wakkerden het vuur aan om opnieuw te gaan spelen; een actievere vorm van ontspanning naast het vele boeken lezen en films of series kijken. Voor deze spellen moet je immers je hersens gebruiken, verhaallijnen volgen, puzzels oplossen. Het zijn de verhaalrijke spellen die me het meest intrigeren. Ik hou van fictie, in alle mogelijke vormen. Interactieve fictie neemt die liefde een stap verder. Zelf het verhaal laten ontvouwen, naast eigen verhalen verzinnen, zal altijd een speciale plek in mijn hart hebben.
Op 10 mei las ik het boek uit, elf maanden nadat ik erin begon. Ik las de artikels dan ook als tussendoortje. Maar nu verlang ik echt naar een vervolg op dit boek, met besprekingen van spellen die in het laatste decennium werden uitgebracht. Het genre kende namelijk een heropleving doordat heel veel onafhankelijke ontwikkelaars gebruik maakten van open source software om eigen spellen te maken en te koop aan te bieden via verschillende online winkels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten