Zoek de sleutel

We betraden de kamer en lieten de echte wereld achter ons. We stapten een fantasie binnen, een droom, een fictieve wereld die ik al duizend keer gezien had in allerlei vormen: film of televisie, boeken, maar vooral computerspelletjes. Voor ons lag het kantoor van een privédetective en het was aan ons om uit te zoeken wie hem had vermoord.

We, dat waren mijn vriendin Nele, haar zus Ine, en de bevriende zussen Wendy en Daisy. En ikzelf. Tijdens een spelletjesavond in de kerstvakantie kwam het idee om eens een Escape Room te gaan doen naar boven. Iedereen zag het wel zitten, dus Ine reserveerde meteen de dichtstbijzijnde locatie waar we ons konden laten opsluiten: op de hoek van de Europalaan en de Winterslagstraat in het centrum van Genk.

Mijn eerste regel bij het spelen van avonturenspellen op de computer: pak alles vast wat niet vastgenageld zit.

Mijn tweede regel is: zoek iets om de nagels mee te verwijderen.

Bij de introductie was ons al op het hart gedrukt dat we niet zo ijverig hoefden te zijn. Alles wat vast zat genageld of gelijmd, moest zo blijven. We mochten niets forceren. Dat beperkte onze zoektocht al een beetje, maar niet veel. Een typische eigenschap van avonturenspellen is dat je alles wat je vindt, wel ergens kunt gebruiken. Dat maakte onze zoektocht zo moeilijk: dit kantoor lag boordevol spullen die totaal niets met het oplossen van de puzzels te maken hadden. We hadden een uur de tijd om de dader te vinden en zo de sleutel voor de deur naar de uitgang, maar ik heb heel veel tijd verspild aan het zoeken naar aanwijzingen die er niet waren. Ik maakte het eigenlijk veel te moeilijk, en zocht het allemaal veel te ver omdat ik dacht dat de puzzels ingewikkelder waren dan ze uiteindelijk bleken te zijn. In feite moet je gewoon je ogen goed open houden, en een beetje logisch denken.

De meeste puzzels in avonturenspellen draaien rond het openen van deuren, of het vinden van sleutels om die deuren mee te openen. Deze kamer onderzoeken gaf me de grootste rush die ik in lange tijd heb gevoeld. Hier kon ik in het échte leven doen wat ik al sinds mijn 13e en mijn allereerste avonturenspel "The Secret of Monkey Island" deed. We vonden afgesloten kasten, vergrendelde lades, cijferslotjes. We vonden sleutels, cijfercombinaties, verborgen boodschappen. De grootste puzzel was nog uitzoeken welke sleutel op welk slot paste. Ik was in pure extase door deze ervaring. Deze hele kamer was ons speeldomein en we konden er in doen wat we wilden. In welke andere situatie krijg je de kans om een kamer van onder tot boven te onderzoeken op zoek naar aanwijzingen? Het enige nadeel was dat er een tijdslimiet op zat, en je naargelang de tijd vorderde tips kreeg via een televisiescherm. Je krijgt niet de kans om alles op je eentje uit te zoeken tot je effectief de oplossing vindt.

Gestaag vochten we onze strijd tegen die klok. Je krijgt een uur om de weg naar buiten te ontgrendelen. De laatste drie minuten waren een pure hel: mijn verstand ging in paniekmodus en ik kon niet meer nadenken. Ik wist niet wat ik nog meer kon proberen. Mijns inziens had ik alles al vastgenomen, omgedraaid, volledig betast op zoek naar een puzzelstukje dat ons kon verder helpen. Ik voelde me alsof ik vast zat in één van mijn favoriete computerspellen zoals "Gabriel Knight" of "Gray Matter", waar ik al eens uitgebreid over heb geschreven. En net zoals in die spellen wist ik dat de oplossing zo voor de hand liggend zou zijn. Als een goed raadseltje waar je plots het antwoord van hoort en beseft dat er eigenlijk geen ander antwoord mogelijk is.

De tijd was om en in onze nederlaag werd de deur voor ons geopend. Nog een paar minuten en we hadden het gehaald. Iets rustiger die laatste puzzel uitdokteren, en we hadden het laatste slot gekraakt. Deze keer hebben we gefaald, maar ik heb de smaak te pakken en ik kijk al uit naar de volgende keer dat we uit een kamer moeten ontsnappen. Ons team had uiteindelijk best goed samengewerkt, en nu we het principe van een Escape Room kennen, kunnen we het volgende keer wat methodischer aanpakken.