Boeken verslonden in juli

Verspreid over vijf maanden heb ik het ebook "Superman's Cape" van Brian Spangler gelezen (van 10 februari tot 10 juli). Best een goed en spannend verhaal over verlies, met een paranormaal kantje. Spijtig genoeg is er nog wat werk aan het opkuisen van de tekst.

"Nummer 11" van Jonathan Coe is een pareltje. Het nummer 11 komt in elk hoofdstuk in een andere vorm terug, en de verhaallijn schuift ook mee met nieuw geïntroduceerde personages. Op het einde komt alles uiteraard samen, en wordt het eerlijk gezegd ook een beetje raar, maar het is magistraal geschreven en een echte aanrader.

"The Dovekeepers" van Alice Hoffman is een mooi boek maar niet zo toegankelijk. Een fictief verhaal rond vier personages maar in een waargebeurde setting. Het vertelt over de band tussen ouders en kinderen, over de liefde tussen mannen en vrouwen, en over de kracht om te overleven.

Daarnaast heb ik ook nog "Het Toevallige Leven van Justin Case" gelezen, een young-adult roman van Meg Rosoff. Als zijn jongere broertje bijna uit het raam valt, wordt David Case geconfronteerd met de sterfelijkheid van de mens en hoe snel alles gedaan kan zijn. Hij verandert zijn naam in Justin (zodat zijn naam in 'voor het geval dat' vertaald kan worden) en gaat vanaf dat moment ook op een heel andere manier door het leven, om 'de Dood' in de vorm van 'het Noodlot' te foppen zodat die hem niet zou herkennen wanneer het zijn tijd is om te gaan. Het Noodlot krijgt af en toe ook een stem, maar in veel mindere mate dan in "De Boekendief" van Markus Zusak. Je moet de zaken in dit boek niet letterlijk nemen. Justin neemt een ingebeelde hond als kompaan, die een paar andere mensen om een of andere reden ook kunnen zien, en krijgt na verloop van tijd nog gezelschap van een (werkelijk bestaand) groot konijn wiens lichaam Justin op een bepaald moment overneemt. Deze vreemde momenten geven het boek een "Donnie Darko" vibe. De bezorgdheden in het leven van een puber worden enorm uitvergroot: het imago, het seksleven, de vrees om te sterven. Voor volwassenen is het boek misschien overdreven, maar voor tieners is het wel herkenbaar.

Review "The Dovekeepers" - Alice Hoffman

* * * *
"The Dovekeepers" van Alice Hoffman is een moeilijk boek om in te geraken. Het vertelt over vier Joodse vrouwen in het jaar 70 na Christus. We beginnen met Yael, die moet vluchten bij een aanval van de Romeinen op Jeruzalem. Zo start ze een affaire met Ben Simon, wiens vrouw ziek is. Yael's vader geeft haar de schuld van de dood van haar moeder, die in het kraambed is gestorven. Ze wordt opgevangen door Revka. De band tussen ouders en kinderen is een heel groot thema in dit boek.

Gelukkig pikt het verhaal wat op met het tweede vertelperspectief. Revka is een vrouw waar Yael bij terecht komt. Zij is de duivenhoedster, en heeft haar eigen dochter moeten afgeven aan verkrachters, mannen waarop ze nadien wraak nam.

Het derde verhaal is van Aziza, dochter van Shirah die opgroeit als een jongen en met wapens leert omgaan - wat een vrouw volgens hun geloof eigenlijk niet mag. Ook haar verhaal is boeiender dan dat van Yael.

Het vierde verhaal is dat van Shirah, die van haar moeder de geheimen van de toverkunst en drankjes brouwen leert kennen. Het boek staat dan ook vol met planten, bloemen en kruiden, heel veel kleuren, en dieren als uiteraard de duiven maar ook geiten en leeuwen. Om eerlijk te zijn had ik veel meer van haar verhaal verwacht, omdat ze in de eerdere verhalen ook aanwezig is en als een zeer sterke vrouw naar voor komt die iedereen te slim af is en altijd wel iets achter de hand houdt.

Elk nieuw vertelperspectief keert terug in de tijd zodat we de geschiedenis van de vrouw in kwestie leren kennen. Die geschiedenis pikt uiteindelijk de draad op van het vorige verhaal, om dan telkens een stukje verder te gaan.

De setting van het boek is een geschiedkundig geregistreerde aanval door een Romeins legioen op het fort in Massada, waar negenhonderd Joden toevlucht zoeken. De uitkomst van deze aanval is dus geweten, maar het is beter om niet op voorhand dingen te gaan opzoeken als je verrast wil worden. Het is immers een heel emotioneel geladen einde.

Na de aanval springen we vier jaar in de toekomst, wanneer Yael vertelt wat er precies gebeurd is en hoe ze de aanval hebben overleefd. Het boek leest bijna Oud-Testamentisch, met veel verwijzingen naar Mozes, de Exodus, de Ark des Verbonds, Abraham die zijn zoon opoffert, de vernietiging van Sodom, ... maar ook een kleine verwijzing naar de onthoofding van Johannes de Doper. Geloof is een ander groot thema in het boek, maar het is soms moeilijk om te lezen over personages die de verhalen in het Oude Testament letterlijk nemen als werkelijk geschiedkundige gebeurtenissen.

Maar dat zijn kleine details. Het is vooral een boek over de kracht die vrouwen hebben, hoe ze overleven, hoe ze omgaan met liefde die zowel een zegen als een plaag kan zijn. Heel mooi geschreven maar niet altijd even makkelijk leesbaar. Het is een knap boek waar heel veel research bij te pas kwam, maar het kon me maar voor een deel bekoren.

Spelbespreking "Sherlock Holmes: The Devil's Daughter"

* * * *
Vorige maand speelde ik "Sherlock Holmes: Crimes and Punishments" uit. "The Devil's Daughter" is in veel opzichten hetzelfde, maar in andere heel verschillend. Zo zien de ontwerpen van de personages Sherlock en Watson er totaal anders uit, terwijl bijvoorbeeld Lestrade en Mrs Hudson er net hetzelfde uitzien, en 221 B Baker Street ook niets veranderd is.

Bij de start van het verhaal blijkt dat "Crimes and Punishments" een prequel was. "The Devil's Daughter" gaat verder op "The Testament of Sherlock Holmes", een spel dat ik nog niet gespeeld heb en waar Holmes het blijkbaar opneemt tegen Moriarty, die een dochter blijkt te hebben waar Holmes zich over ontfermt. Jonge Kate speelt de rode draad in dit spel, terwijl "Crimes and Punishments" niets overkoepelend te vertellen had.

De principes van het spel zijn ietwat hetzelfde: er wordt een misdaad gepleegd, Holmes onderzoekt de plaats van het misdrijf, ondervraagt getuigen en verdachten, zet alle aanwijzingen op een rij en doktert een theorie uit. Maar waar je in "Crimes and Punishments" hier en daar een mini-game had, staat "The Devil's Daughter" vol van actie-sequenties. Zo is er een gevecht in een pub waar je op het juiste moment op de juiste plek op het scherm moet klikken, of de juiste toets indrukken binnen een beperkte tijd die je meestal volledig nodig hebt om de letter in kwestie te lezen en terug te vinden op het toetsenbord. Soms zijn er zelfs meerdere mogelijkheden en moet je kiezen.

Waar je in het vorige spel gewoon de pijltjestoetsen kon gebruiken om je evenwicht te bewaren als je een smalle brug over moet steken, moet je nu twee bewegende icoontjes - eentje voor de muis en eentje voor de pijltjestoetsen - binnen twee cirkels in het midden van het scherm proberen te houden. Dit moet je ook doen als je gesprekken wil afluisteren, en na een tiental pogingen gaf ik het op. Ik heb zelfs ook even geprobeerd of het met een controller makkelijker was, maar dat was niet het geval. Gelukkig kun je deze mini-games overslaan en direct het resultaat zien.

Op een bepaald moment kom je in een Maya-tempel terecht en moet je een weg zoeken door de vele met boobytraps overladen kamers. Deze stukken deden me denken aan de oude graphic adventure games van Sierra, vol willekeurige sterfscènes die je alleen maar kon omzeilen met een trial-and-error methode: spel opslaan, stukje lopen, opnieuw opslaan, stukje lopen, doodgaan, herladen, etc. Enige nadeel bij Sherlock Holmes is dat je niet handmatig kunt opslaan, dus als je sterft, moet je de hele sequentie opnieuw doen. Ik heb 17 uur in dit spel doorgebracht, gespeeld van 11 t.e.m. 21 juli (hoera, vakantie!) maar volgens mij zijn vijf uur daarvan herhalingspogingen van dit soort scènes, of een weg zoeken door kamerpuzzels waar je bepaalde voorwerpen in de juiste positie moet zetten om de volgende kamer te bereiken, of langs een reeks vijanden sluipen. Op die momenten deed Sherlock meer denken aan een ongewapende Lara Croft of Indiana Jones.

Je hebt deze keer vijf aparte zaken om te onderzoeken, waarvan de laatste volledig betrekking heeft op Kate, de dochter van Moriarty. "The Devil's Daughter" biedt gelukkig ook wat toffe nieuwigheden aan. Zo begint een bepaalde zaak met een ongeluk op een kruispunt, waardoor veel mensen gewond geraken. Het is aan jouw om zoveel mogelijk mensen te redden. Hier is ook wat trial and error nodig als je echt iedereen wil redden, want de eerste keer kun je nooit weten wat er nog allemaal gaat gebeuren waardoor bepaalde mensen eerder sterven. Maar de opdracht daarna is nog toffer, wanneer je alles moet analyseren om proberen een volgorde te bepalen van de kettingreactie waarbij iedereen die bij het ongeluk betrokken was, iets deed dat de zaak verergerde, om zo bij het allereerste incident uit te komen en de ware boosdoeners op het spoor te komen.

Het zijn dit soort innovatieve elementen die de frustrerende herhalingen en de laadtijden tussen locaties, die nu nóg langer zijn dan in "Crimes and Punishments" overstemmen en hier toch nog een degelijk spel van maken. En deze keer had ik alle zaken van de eerste keer juist opgelost!

Spelbespreking "Murdered: Soul Suspect"

De intro van "Murdered: Soul Suspect" blies me van mijn sokken. Ronan, een detective bij de politie van Salem, Massachusetts, achtervolgt een seriemoordenaar. Tijdens een gevecht wordt hij uit het raam gegooid en valt drie verdiepingen naar beneden op straat. De seriemoordenaar komt buiten en schiet zijn revolver leeg in Ronans borst.

Dan staat Ronan recht en probeert de achtervolging terug in te zetten. Maar hij heeft geen greep meer op de fysieke wereld. Hij is dood. Denk aan Patrick Swayze in "Ghost" maar dan zonder alle romantiek. Bij dit besef raast het leven van Ronan over het scherm, wat hij allemaal heeft meegemaakt, hoe hij de man is geworden die hij nu is, hoe hij daar is terecht gekomen, en wat de belangrijkste personen in zijn leven zijn.

Op dit moment neem je de controle over en zet je het onderzoek verder. De Bell Killer heeft al verschillende slachtoffers gemaakt, telkens met een andere moordwijze. Wie is hij, wat verbindt zijn slachtoffers, en wat is zijn motief? Ronan leer al snel dat als geest zijn deductieve capaciteiten zijn uitvergroot tot een soort paranormale gaven. Je moet de plaats van de misdaad onderzoeken, krijgt soms flarden uit het verleden te zien. Uit alle aanwijzingen die je vindt moet je de juiste aanduiden die verband houden met de zaak. Ronan kan ook in het lichaam van andere mensen stappen om hun gedachten te lezen, die meestal eigenlijk niet veel inhouden. Het spel loopt vol met NPC's (non-playable characters oftewel niet-speelbare personages) want je hebt toegang tot een volledige stad, een fictieve, alternatieve versie van Salem, bekend van de heksenvervolgingen in de 17e eeuw. Maar soms geven bepaalde mensen wel extra informatie en moet je hen aan een bepaalde aanwijzing laten denken zodat ze een nieuwe aanwijzing geven.

Salem is een doolhof, maar ook omdat Ronan, als geest, restanten van lang verdwenen gebouwen in zijn weg ziet staan. Deze spookgebouwen moet je dus leren te ontwijken. Ronan kan soms deuren of hekken doen verdwijnen met zijn gaven, soms kan hij stukken verdwenen trappen terug laten verschijnen. Halverwege het spel leer je ook hoe je Ronan kunt teleporteren om kloven te overbruggen. En soms moet je zelfs het lichaam van een kat overnemen om door kleine openingen te kruipen of bovenop een dak te springen.

De zaak in kwestie is heel lineair en houdt je eigenlijk niet zo lang bezig. Toch heb ik 13 uur geklokt op dit spel. Dit komt omdat er heel veel verzamelobjecten te vinden zijn. Achtergrondinformatie over de moordenaar, stukken uit het dagboek van Ronans overleden vrouw Julia, historische borden overal verspreid in de stad, etc. In het begin probeerde ik alles te vinden, de meeste kom je ook automatisch tegen op je weg, en je hebt van alles een teller die bijhoudt hoeveel je er nog moet vinden. Maar de laatste van elk type zitten best goed verstopt, en tegen het einde van het spel aan gaf ik het gewoon op, want ik wou nu eindelijk wel eens weten hoe het verhaal in elkaar zat.

Een frustrerend element in het spel zijn demonen: die zijn op zoek naar de geesten van overledenen. Ze zijn te vergelijken met Dementors, die je ziel opzuigen. Soms duiken ze op, meestal in groepjes van drie, en dan moet je hen verslaan door hen eerst te besluipen en dan de juiste knoppencombinatie in te drukken. Maar je moet er echt snel voor zijn, en als het mislukt, komen ze achter je aan en moet je je verstoppen. Probleem is dat je ze echt wel moet verslaan voordat je verder kunt gaan. Ze blokkeren immers de weg. En dat levert veel tijdverlies op, en dit voor een spelelement dat in mijn ogen niet veel meerwaarde biedt.

Maar de rest van het spel is geweldig. Gedetailleerde en sympathieke personages (ingesproken door goede stemacteurs!) in een gedetailleerde en fascinerende wereld, scènes die rechtstreeks uit een film zouden kunnen komen, een intrigerend verhaal. Dit is een spel dat makkelijk verfilmd zou kunnen worden, of dat in boekvorm ook een spannende pageturner zou zijn.

Review "Nummer 11" - Jonathan Coe

* * * * *

"Het Huis van de Slaap" van Jonathan Coe vond ik veel minder dan "De Verschrikkelijke Eenzaamheid van Maxwell Sim", maar gelukkig is "Nummer 11" weer stukken beter.

Het boek begint met Rachel, die door haar broer voor de gek gehouden wordt in het eerste hoofdstuk. In het volgende hoofdstuk blijft ze bij haar grootouders slapen samen met haar vriendinnetje Alison wanneer hun moeders op vakantie zijn. Het hoofdstuk daarna stappen we over naar Alison en haar moeder Val, een one-hit-wonder die iedereen eigenlijk al vergeten is. Val krijgt een aanbieding om mee te doen aan een soort Expeditie Robinson en hoopt daar haar verloren roem terug te vinden, maar de producers knippen en plakken de show zodat ze er verschrikkelijk uitkomt.

Het lijkt dus dat we telkens een personage opschuiven in het boek. Opeens komt Coe echter met nieuwe personages opdraven, en pas na een paar bladzijden ontdekken we de link, en dan nog wel met Rachel, die op dat moment met haar hogere studies bezig is. Het volgende hoofdstuk zijn we nog verder verwijderd van deze terugkerende personages, totdat de vriendin van Alison opeens uit het niets verschijnt. Dit is allemaal heel knap gedaan.

Het nummer 11 komt in verschillende vormen terug: een huisnummer, een buslijn, het nummer van een opslagplaats, een tafeltje in een zaal ... Het is spannend om bij elk nieuw verhaal proberen te ontdekken waar het nummer zal opduiken. De verhalen op zich zijn ook boeiend, interessant, licht politiek geladen maar niet afstotend.

In het laatste hoofdstuk komt iedereen samen. Rachel staat hier weer centraal. Coe komt met een speciaal einde opdraven, waarvan we niet weten wat echt is en wat niet. Het krijgt een bovennatuurlijk kantje dat een beetje haaks staat op de rest van het boek. Maar het blijft magistraal geschreven en ik raad het iedereen aan.

Boeken verslonden in juni

"Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?" van Johan Harstad is een boek met een sterke start, maar naar het einde toe zwakt het wel af. Degelijk geschreven, leest vlot, met herkenbare thema's zoals verlies, verlatenheid, depressie, eigenwaarde. Alleen de lange zinnen vol komma's stoorden wat.

"The Famished Road" van Ben Okri is niet mijn soort boek. Is het fantasy of niet? Hoofdpersonage Azaro ziet tal van vreemde mensen en wezens, alsof hij hallucineert. Zijn het echt andere bewoners uit de geestenwereld, of droomt hij maar? Geen rode draad in het verhaal, tot zijn vader begint te boxen en eigenlijk als echt hoofdpersonage naar voor komt.

Daarnaast heb ik nog de twee laatste delen in de reeks "De Waanzinnige Boomhut" van Andy Griffiths en Terry Denton gelezen. Het verhaal van de 104 verdiepingen was op zich niet zo bijzonder. Er zijn betere delen in de reeks, maar de extra mopjes onderaan de bladzijden waren soms wel grappig (niet altijd). Het verhaal van de 117 verdiepingen was niet geweldig maar zeker ook niet slecht. Wat gebeurt er als Terry de schrijver wordt i.p.v. Andy? Dan krijgen ze de Verhalenpolitie achter zich aan.