De intro van "Murdered: Soul Suspect" blies me van mijn sokken. Ronan, een detective bij de politie van Salem, Massachusetts, achtervolgt een seriemoordenaar. Tijdens een gevecht wordt hij uit het raam gegooid en valt drie verdiepingen naar beneden op straat. De seriemoordenaar komt buiten en schiet zijn revolver leeg in Ronans borst.
Dan staat Ronan recht en probeert de achtervolging terug in te zetten. Maar hij heeft geen greep meer op de fysieke wereld. Hij is dood. Denk aan Patrick Swayze in "
Ghost" maar dan zonder alle romantiek. Bij dit besef raast het leven van Ronan over het scherm, wat hij allemaal heeft meegemaakt, hoe hij de man is geworden die hij nu is, hoe hij daar is terecht gekomen, en wat de belangrijkste personen in zijn leven zijn.
Op dit moment neem je de controle over en zet je het onderzoek verder. De Bell Killer heeft al verschillende slachtoffers gemaakt, telkens met een andere moordwijze. Wie is hij, wat verbindt zijn slachtoffers, en wat is zijn motief? Ronan leer al snel dat als geest zijn deductieve capaciteiten zijn uitvergroot tot een soort paranormale gaven. Je moet de plaats van de misdaad onderzoeken, krijgt soms flarden uit het verleden te zien. Uit alle aanwijzingen die je vindt moet je de juiste aanduiden die verband houden met de zaak. Ronan kan ook in het lichaam van andere mensen stappen om hun gedachten te lezen, die meestal eigenlijk niet veel inhouden. Het spel loopt vol met NPC's (non-playable characters oftewel niet-speelbare personages) want je hebt toegang tot een volledige stad, een fictieve, alternatieve versie van Salem, bekend van de heksenvervolgingen in de 17e eeuw. Maar soms geven bepaalde mensen wel extra informatie en moet je hen aan een bepaalde aanwijzing laten denken zodat ze een nieuwe aanwijzing geven.
Salem is een doolhof, maar ook omdat Ronan, als geest, restanten van lang verdwenen gebouwen in zijn weg ziet staan. Deze spookgebouwen moet je dus leren te ontwijken. Ronan kan soms deuren of hekken doen verdwijnen met zijn gaven, soms kan hij stukken verdwenen trappen terug laten verschijnen. Halverwege het spel leer je ook hoe je Ronan kunt teleporteren om kloven te overbruggen. En soms moet je zelfs het lichaam van een kat overnemen om door kleine openingen te kruipen of bovenop een dak te springen.
De zaak in kwestie is heel lineair en houdt je eigenlijk niet zo lang bezig. Toch heb ik 13 uur geklokt op dit spel. Dit komt omdat er heel veel verzamelobjecten te vinden zijn. Achtergrondinformatie over de moordenaar, stukken uit het dagboek van Ronans overleden vrouw Julia, historische borden overal verspreid in de stad, etc. In het begin probeerde ik alles te vinden, de meeste kom je ook automatisch tegen op je weg, en je hebt van alles een teller die bijhoudt hoeveel je er nog moet vinden. Maar de laatste van elk type zitten best goed verstopt, en tegen het einde van het spel aan gaf ik het gewoon op, want ik wou nu eindelijk wel eens weten hoe het verhaal in elkaar zat.
Een frustrerend element in het spel zijn demonen: die zijn op zoek naar de geesten van overledenen. Ze zijn te vergelijken met Dementors, die je ziel opzuigen. Soms duiken ze op, meestal in groepjes van drie, en dan moet je hen verslaan door hen eerst te besluipen en dan de juiste knoppencombinatie in te drukken. Maar je moet er echt snel voor zijn, en als het mislukt, komen ze achter je aan en moet je je verstoppen. Probleem is dat je ze echt wel moet verslaan voordat je verder kunt gaan. Ze blokkeren immers de weg. En dat levert veel tijdverlies op, en dit voor een spelelement dat in mijn ogen niet veel meerwaarde biedt.
Maar de rest van het spel is geweldig. Gedetailleerde en sympathieke personages (ingesproken door goede stemacteurs!) in een gedetailleerde en fascinerende wereld, scènes die rechtstreeks uit een film zouden kunnen komen, een intrigerend verhaal. Dit is een spel dat makkelijk verfilmd zou kunnen worden, of dat in boekvorm ook een spannende pageturner zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten