"Superman's Cape" van Brian Spangler is een aangrijpend verhaal over twee broers die hun vader verliezen in een overval. Hun heldhaftige papa probeerde de overvaller te kalmeren zodat hij de kassabediende niet zou neerschieten, maar vangt dan zelf de kogel op. De jongens zijn getuige van dit gewelddadig voorval, en de jongste geraakt getraumatiseerd. Hun moeder doet haar best om de jongens verder op te voeden.
Het is een mooi verhaal, maar spijtig genoeg van wat mindere kwaliteit qua schrijfstijl. Spangler schrijft zijn dialogen gebaseerd op het gehoor. Zo legt hij telkens accenten op woorden die in zijn hoofd op een luidere toon worden uitgesproken. Cursief zetten gaat bij mij nog, maar sommige woorden een extra hoofdletter geven gaat er toch over.
De dialoog-'tags' zijn ook een probleem. Spangler gebruikt graag bijvoeglijke naamwoorden om de manier van praten aan te duiden. Soms zet hij ze zelfs in het midden én aan het einde van een gesproken zin. Dit zou dus nog opgekuist kunnen worden.
Maar deze punten terzijde is het een intrigerend verhaal waar je goed kunt meeleven met de personages. De dood van de vader en het rouwproces voel je als lezer tot in je tenen. de aandacht voor de natuur is iets waar veel (amateur)schrijvers van kunnen leren.
Het mindere stuk in het begin van het boek was de verhaallijn over Jacob de weerman, en zijn collega's/vrienden. Later komen de verhaallijnen uiteraard samen, maar die personages zijn minder sympathiek en duwden mij als lezer weg van het verhaal. Maar al snel meldt zich een volgend drama dat ons weer volledig in het boek trekt. Kyle, de oudste zoon, verdwaalt in het bos. En meer dan zijn herinneringen aan een honkbalwedstrijd doet denken aan "The Girl That Loved Tom Gordon" van Stephen King, terwijl het verhaal van Jacob wat weg heeft van "The Dead Zone" en "Dreamcatcher". Alleen is dit boek spijtig genoeg een B-versie.
Waar Spangler wel goed in is, is zijn lezers doen huiveren. Verdwaalde
Kyle loopt verwondingen op en test exotisch voedsel uit, en de scènes
hoe hij hiermee omgaat, zijn geniaal beschreven. Je voelt de rillingen,
de afkeer, de pijn en de smaken. Spangler kan best een goed een verhaal vertellen, maar hij zou nog iets beter moeten leren schrijven. Maar al doende leert men, en zijn volgende verhaal is vast weer beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten