Hoewel het boek helemaal niet grappig is, deed "Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?" van Johan Harstad me denken aan "De Goede Zoon" van Rob van Essen. Het is een gelijkaardige ik-verteller, maar eentje die je niet aan het lachen brengt. Het is een donker boek dat handelt over verlies, verlatenheid, depressie, eigenwaarde.
Verrassend begint het verhaal in Stavanger, Noorwegen, een havenstad die we hebben bezocht tijdens onze cruise vorig jaar. Toch herkende ik er niet veel van. Als het leven van hoofdpersonage Mattias overhoop wordt gegooid, verschuift de setting naar de Faeröer, een eilandengroep waarvan ik het bestaan niet kende, ergens gesitueerd tussen Schotland en IJsland. Het grootste stuk van het verhaal speelt zich daar af.
De vertelstijl is wat wennen. Harstad schrijft lange zinnen, zeer lange zinnen, zinnen die in andere boeken opgesplitst worden, met een punt achter de ene en een hoofdletter bij de start van de volgende, dat zie je echter niet in dit boek, de zinnen volgen elkaar op alleen gescheiden door komma's, dit is waarschijnlijk een stijl die de ingesteldheid van Mattias moet voorstellen, in het hoofd van Mattias zwemmen vast heel veel komma's, zijn gedachten drijven wat in elkaar over.
Naar het einde toe keert Mattias terug naar Stavanger, om niet veel later weer naar de Faeröer te trekken. Hij is duidelijk op zoek naar zijn plek in de wereld, naar een nieuwe start. Het is allemaal vlot geschreven, maar toch duurt het allemaal wat lang. Het boek is 480 pagina's maar lijkt dikker te zijn. Tegen het einde aan begon ik na elke 25 pagina's afwisselend te lezen in een non-fictie boek en dat versnelde de leeservaring voor mij. "Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?" is een boek met een sterke start, maar naarmate je vordert, verzwakt de boel toch wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten