Boek verslonden in mei

Mei was een goed gevulde maand met "Guardians of the Galaxy 2" in de cinema, een concert in Düsseldorf met de muziek van "Final Fantasy", het schoolfeest van Daan, een avondje met schrijfster Els Beerten, het gouden jubileum van mijn nonkel Rudy en tante Frieda, een uitgebreide geocache-sessie in Gruitrode en Neerglabbeek, een geweldige Escape Room in Sittard met een licht horror-thema, en een reisje naar Zagreb, Kroatië, met de vriendenkring van Nele. Als ik dan ook nog een boek kies van 700 pagina's, blijft dat het enige dat ik deze maand gelezen heb.

Met een warm gevoel van verwachting keerde ik terug voor een blij weerzien naar de wereld van Anita Blake, vampierenjager, gecreëerd door Laurell K. Hamilton. Ondertussen het 25^e boek in de reeks, heb ik een dubbel gevoel bij “Crimson Death”. Het ís een blij weerzien: personages waar je al zoveel tijd mee hebt doorgebracht, liggen eenmaal nauw aan het hart. Het probleem met dit alternatief universum is dat die personages ondertussen gewoon met teveel zijn, en ik heb zeker niet met allemaal dezelfde affiniteit. Het boek start met een probleemsituatie in Dublin. Eerder in de reeks zou Anita meteen naar Ierland reizen zodat het verhaal goed van start kon gaan. Hier gebeurt dit letterlijk pas halverwege het boek. De eerste 350 bladzijden zitten de personages simpel gezegd de hele tijd te zagen. Anita’s relationele situatie is het extreem tegenovergestelde van monogamie, en dat brengt heel wat jongleerwerk met zich mee. Je merkt dit ook in de vertelstem: het is allemaal té ingewikkeld geworden en ik moest me echt door de dialogen worstelen. Gelukkig komen we dus halverwege het boek eindelijk in Dublin terecht, en maakt Edward Forrester weer actief deel uit van het team. De dynamiek tussen Anita en Edward is nog steeds hetzelfde en ze blijven hun bijnamen “Oorlog” en “Dood” (jawel, twee Ruiters van de Apocalyps) eer aandoen. Na een tijdje vervalt Hamilton echter in de gewoontes van de eerste helft van het boek: teveel personages op een hoopje die mondeling met elkaar de strijd aangaan en de aandacht wegtrekken van het bovennatuurlijke. Niet alleen dat, ze valt ook in herhaling, waarbij ze bijna letterlijk dezelfde woorden gebruikt waarmee ze een halve of hele pagina eerder al een bepaalde situatie aansneed. Dit boek kon zeker de helft korter zijn geweest. Gelukkig is er een degelijke climax die veel goed maakt, hoewel ik hier net het tegenovergestelde gevoel had dan bij de rest van het boek: het einde had veel uitgebreider mogen zijn. En Dublin zelf komt eigenlijk nauwelijks aan bod, wat ik wel spijtig vond omdat ik daar al eens ben geweest en in dit boek toch wel wat herkenbare plaatsen had verwacht.