"The Seven Imperfect Rules of Elvira Carr" heb ik gewonnen door een wedstrijd van De Letterfretter. In het hoekje staat dat het perfect is voor fans van "Eleanor Oliphant is Completely Fine", dus vol verwachting begon ik te lezen.
Het boek is tragisch. 27-jarige Elvira heeft autisme/Asperger (ze noemt het nooit bij naam) en woont bij haar moeder. Op een avond valt haar moeder, komt ze in het ziekenhuis terecht en uiteindelijk in een verzorgingstehuis. Ze kan alleen nog maar hetzelfde zinnetje zeggen - "Not that way!" - en blijft alleen rustig met de oortjes in van een iPod vol operamuziek.
Elvira wordt nu gedwongen een zo normaal mogelijk leven te leiden, eerst nog met de hulp van hun buurvrouw Sylvia die helpt om alles te regelen. Gaandeweg komt Elvira meer te weten over haar mysterieuze vader, die niet de persoon blijkt te zijn die ze altijd gedacht. Om te kunnen communiceren met andere mensen, stelt Elvira zelf zeven regels op. Als ze haar eerste stappen in de maatschappij zet, leert ze dat het onmogelijk is om het omgaan met mensen samen te vatten in zeven zwart/wit-regels.
Sommige stukken zijn grappig, omdat je weet wat Elvira verkeerd of te letterlijk interpreteert, maar ze zijn niet zo hilarisch als dat bij Don Tillman in de "Rosie"-boeken wel het geval is. Humor is niet de grote drijfveer van dit boek. Relativeren is dat wel, leren het leven door de ogen van iemand anders te bekijken, leren omgaan met tegenslag en misverstanden. Elvira is een sterk personage en het was een plezier om over haar te lezen. Ze vertelt haar verhaal zelf in de ik-vorm op een hartverwarmende manier, zonder al te zoetsappig te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten