Review "De Bromance Boekenclub" - Lyssa Kay Adams

* * * *
"De Bromance Boekenclub" van Lyssa Kay Adams start anders dan verwacht. Geen groep klungelige vrienden die besluiten samen te komen en te proberen vrouwen te versieren door tips te verzamelen uit liefdesromans. Nee, de boekenclub bestaat al lang en heeft tal van leden. Hoofdpersonage Gavin Scott komt er toevallig bij uit dankzij collega's uit de sportwereld (zelf is hij professioneel honkbalspeler) wanneer hij ruzie met zijn vrouw heeft en ze over scheiden praat.

Gavin en Thea zijn echter niet zo'n sympathieke personages en eigenlijk zei ik na een aantal hoofdstukken al, oké, ga dan maar uit elkaar, dat lijkt het beste voor iedereen. Gelukkig geraakte ik na verloop van tijd aan hen gehecht. Maar toch kunnen ze nog serieus overdrijven.

De hoofdstukken zijn netjes opgebouwd en wisselen van perspectief zoals het hoort. Ook al start een hoofdstuk vanuit het standpunt van Gavin of Thea, als de andere partij aan bod komt, wordt dit afgescheiden van de rest door een witregel. Dit is iets waar in veel boeken geen aandacht aan wordt besteed, en spreekt hier in het voordeel van de auteur. Af en toe komt er dan nog een hoofdstuk uit de liefdesroman die de boekenclub Gavin laat bestuderen. Op zich niets mis mee, maar de gebeurtenissen in die roman sluiten toch iets te nauw aan bij wat er zich tussen Gavin en Thea afspeelt. Het is een te opvallende kopie die te gefabriceerd en te gemakkelijk overkomt.

Daarnaast is het boek minder grappig dan ik had verwacht. Er komt nauwelijks humor aan bod. Ofwel is het mijn soort humor niet, en erger ik me gewoon aan wat andere mensen misschien wel grappig vinden. Het concept had een geweldige romantische komedie kunnen zijn. Nu draait het alleen om de romantiek. "De Bromance Boekenclub" is gewoon zelf een liefdesroman die de nadruk legt op knappe maar domme mannen, fysieke aantrekkingskracht, lust en sex. De liefde zelf? Na de laatste bladzijde weet ik nog steeds niet waar de liefde tussen Gavin en Thea op gebaseerd is. Ze zijn toevallig samen gekomen, zijn door een onverwachte zwangerschap samen gebleven, hebben gewoontes ontwikkeld en zullen nu verder bij elkaar blijven vooral omdat ze niet naar mekaar kunnen kijken zonder de kleren van elkaars lijf te scheuren. Ik geef ze nog een jaar en dan zal er wel een nieuwe ruzie ontstaan.

Maar dat is puur inhoudelijk. Het boek zelf is vlot geschreven - ik las het op een week uit, van 21 t.e.m. 28 november -  goed gestructureerd, maar blijft meer op vrouwen gericht. Mannen zoals ik vereenzelvigen zich niet met de gespierde dommekrachten die toevallig geleerd hebben boeken te lezen maar het vooral nog steeds van hun lichaam moeten hebben.

Spelbespreking "A Plague Tale: Innocence"

* * * *
Mijn naam is Amicia de Rune, dochter van de heer Robert de Rune en zijn vrouw Beatrice. Ik leef in Frankrijk anno 1348, en de Zwarte Dood teistert het land.

Op een dag valt de Inquisitie ons kasteel binnen, vermoordt mijn ouders, en probeert mijn zieke broertje Hugo gevangen te nemen. Geen idee waarom ze hem willen, maar ik sla op de vlucht op zoek naar een lokale dokter die mijn moeder hielp om een medicijn voor Hugo te vinden. Mijn enige verdediging is mijn katapult en beperkte (al)chemische kennis. Tijdens het spel kan ik stenen verzamelen, maar ook andere materialen om verschillende soorten munitie te ontwikkelen. Af en toe kom ik een werkbank tegen, waar ik mijn uitrusting kan upgraden indien ik genoeg materiaal verzameld heb. Dit is spijtig genoeg niet elke keer het geval.

Ik heb een liefde/haat relatie met dit spel. Het spel is grafisch indrukwekkend,  het verhaal is intrigerend, maar de gameplay is fifty-fifty. De eerste helft van het spel is geweldig. Ik sla op de vlucht voor soldaten, probeer rattennesten te vermijden, sluip mijn weg naar veiligheid. In normale omstandigheden is het spel bijna fotorealistisch. Om het op mijn laptop gedraaid te krijgen, moest ik echter de grafische instellingen serieus verlagen. Meestal geeft dat een verschrikkelijk beeld op, maar in dit geval krijgt het beeld een mooie, schilderij-achtige filter wat past bij de middeleeuwse setting.

Tegen het einde aan verandert het spel echter in een pure shooter. Je moet hordes vijanden verschalken, die elk met een ander type munitie moeten aangevallen worden, ofwel moet je de ratten op hen los laten. In de loop van het spel ontdek je immers waarom die kerels achter Hugo aanzitten: hij heeft iets speciaals in zijn bloed waardoor hij de ratten kan controleren. Denk aan de Imperiusvloek in Harry Potter. De Grand Inquisitor wil die kracht voor zichzelf, tapt Hugo's bloed af en injecteert zichzelf, wat eindigt in een finale tussen twee rattenlegers, waartussen jij met je katapult nog moet manoeuvreren.

Het spel is ongenadig. Één verkeerde stap en je wordt geraakt door een pijl of een speer, of de ratten krijgen je te pakken. Iets te traag, en het zwaard van een vijand hakt je in mootjes. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik gestorven ben. Een normale speeltijd zit rond de 13 uur, vind ik online. Ik speelde het spel van 14 t.e.m. 25 november en deed er in totaal 19 uur over, mede doordat ik zoveel scènes opnieuw moest spelen. Het spel is op dat vlak heel frustrerend. Voor een paar gevechten moest ik een walkthrough raadplegen om de juiste strategie te weten. Daarna is het nog steeds aan jezelf om het tot een goed einde te brengen, en dan komt het nog steeds aan op vingervlugheid.

Halverwege krijg je een fijn stuk waarbij je even de controle over Hugo krijgt en je moet ontsnappen uit een kasteel. Het is even wennen, want nu moet je door allerlei hoekjes en gaatjes kruipen. Als Amicia zou je een andere weg zoeken, want zij is daar immers te groot voor, maar haar weg leidt ertoe dat de bewakers Hugo ontdekken, en dan is het game over.

Dit spel is een film, interactieve fictie ten top, met interessante personages, ook de extra's, hoewel de slechteriken me iets te fel gebaseerd leken op Emperor Palpatine en Darth Vader...

Review "De Kolibrie" - Sandro Veronesi

* * * * *
Je vliegt door "De Kolibri" van Sandro Veronesi. Ik las het boek van 13 tot en met 21 november en genoot van elk moment.

Dit boek staat geagendeerd voor de leesclub van de bibliotheek van Genk op 27 februari. Eerst stond die er al op voor januari, daarom dat ik hem nu al wou lezen.

Maar de kans bestaat dat ik hem opnieuw ga lezen, maar dan op een andere manier. De hoofdstukken in dit verhaal springen heen en weer in de tijd. Ik vraag me af hoe het zou zijn om ze in chronologische volgorde te lezen. Dus dat ga ik misschien nog wel doen tegen dat de leesclub samenkomt.

"De Kolibrie" is de bijnaam van Marco Carrera. Dit verhaal gaat dan ook over zijn leven. Maar ook over zijn ouders, zijn andere familieleden, en de vrouwen waarmee hij een relatie heeft. Het gaat over het échte leven, en het is heel bijzonder van Veronesi om dit zo fris en boeiend over te brengen.

Veronesi gebruikt hiervoor verschillende verteltechnieken. Zo is er de gebruikelijke vertelstijl in de derde persoon. Marco wordt steeds met voor- én achternaam aangehaald. Dan is er een variatie op, waarop we diep in Marco zelf zitten, en het hele hoofdstuk eigenlijk uit één lange zin bestaat. Onze eigen gedachten zijn immers ook niet afgebakend door nette punctuatie. Veronesi gebruikt ook brieven en e-mails die de personages naar elkaar sturen. Zelfs SMS of WhatsApp-berichtjes komen aan bod, met dezelfde grafische weergave zoals je ze op je smartphone ziet. En dan zijn er nog de telefoongesprekken, pure dialoog tussen de twee partijen. De variatie tussen deze vertelvormen maakt het boek zo licht en aangenaam. Het zijn ook 46 korte hoofdstukken, verspreid over 323 pagina's, gevolgd door een nawoord waarin Veronesi wat uitleg geeft over de dingen die hij in zijn verhaal gebruikt heeft.

Een groot thema in dit boek, naast relaties (zowel familie als liefde), is schuld. Andere mensen de schuld van iets geven, maar ook jezelf, en vooral dat laatste. De verantwoordelijkheid op je nemen, terwijl dat eigenlijk niet nodig is. Marco Carrera is een opmerkelijk man die veel heeft meegemaakt, en zijn verhaal laat je niet onberoerd.

Spelbespreking "Call of Cthulhu"

* * * * *
In de loop van de jaren zijn er veel spellen verschenen met "Call of Cthulhu" in de naam, zoals bijvoorbeeld "Shadow of the Comet" en "Prisoner of Ice", die ik eigenlijk nog nooit heb gespeeld en waar ik nu wel benieuwd naar ben. In 2018 kwam er een nieuw spel uit dat op zich "Call of Cthulhu" heet, en het is heel verslavend.

Het is geen typische point 'n click maar een explorerend horroravontuur dat zich afspeelt in het jaar 1924. Je speelt als hoofdpersonage Edward Pierce. Je bent een privédetective dringend op zoek naar goede zaken. De vader van Sarah Hawkins komt naar je kantoor. Sarah is gestorven in een brand, samen met haar man en zoontje. Maar hij vermoedt dat er iets meer achter zit, en vraagt je om het te onderzoeken. Je reist naar Darkwater, een oud haveneiland dat gloriedagen kende tijdens de walvisvaart rond het jaar 1800, tot er geen walvissen meer overbleven, de bewoners jaren van hongersnood doormaakten, tot ze in 1847 een laatste, bijna mythologische, gigantische vangst binnenhaalden waar nog steeds verhalen over worden verteld.

Je bekijkt de spelwereld rechtstreeks vanuit de ogen van Edward. Alleen in de tussenfilmpjes zie je Edward zelf. Een groot deel van het spel is praten met de bewoners van Darkwater. Daarnaast is het exploreren geblazen. Elke locatie bevat tal van hotspots die je meer vertellen over de geschiedenis van Darkwater. Je vindt ook aanwijzingen met betrekking tot de zaak die je onderzoekt. En je vindt ook dingen waardoor je bepaalde eigenschappen kunt verbeteren. Er zit dus een soort RPG-functie in het spel, maar die stelt niet veel voor. Zo kun je bijvoorbeeld medische literatuur verzamelen zodat Edwards kennis verhoogt en hij extra commentaar kan geven op dingen die hij ziet. Zonder die boeken ga je dus niet alle info uit het spel kunnen halen. Op dezelfde manier kun je je mensenkennis verbeteren, je eloquentie, je onderzoekstechnieken, en ook je kennis van het occulte. Zo kreeg je meer dialoogopties als je met mensen praat, en ga je ook sneller verborgen voorwerpen vinden.

Maar dat is een tweesnijdend zwaard, want hoe meer occulte dingen je verzamelt, hoe sneller je mentale gezondheidsmeter zakt. Naarmate het spel vordert, begint Edward zijn verstand te verliezen en te hallucineren. Je krijgt echt bizarre dingen te zien, "Silent Hill" waardig. Tegen het einde aan komen er meer actie-elementen aan bod. Zo moet je een monster proberen te slim af te zijn, ontsnappen uit een instortend gebouw, en een troep mensen ofwel proberen te ontwijken ofwel neer te schieten. 

De finale confronteerde me met drie keuzes, maar uit de screenshot die ik voor deze blog zocht, leid ik af dat er meerdere mogelijk zijn als je meer verborgen dingen hebt gevonden. Gelukkig is dit het laatste ding dat je doet, net nadat het spel voor de laatste keer automatisch opslaat, dus na afloop kun je snel die laatste save laden en kijken wat de twee andere keuzes teweeg brengen. Er is immers maar één keuze die de titulaire Cthulhu, een mythologisch monster oorspronkelijk verzonnen door horrorauteur H.P. Lovecraft, eindelijk in beeld brengt. Ik heb me één keer rot geschrokken bij een onverwachte jump scare. Zelfs Nele had toen door dat er iets mis was. Ik speelde het spel van 4 t.e.m. 17 november en bracht in totaal 13 uur door in deze Lovecraftiaanse wereld.

Review "The Time Machine" - H.G. Wells

* * * *
Opnieuw tijd voor een klassieker, en deze keer in het science-fiction genre. "The Time Machine" van H.G. Wells is oorspronkelijk geschreven in 1895. Ik heb de editie van Collins Classics, die een aangepaste tekst gebruikt uit 1924. Geen idee welke wijzigingen daarmee gepaard gingen. Maar het verhaal is heel duidelijk. De eerste twee hoofdstukken zijn verteld vanuit een eerstepersoonsperspectief maar van iemand die naar het verhaal van de Tijdreiziger, die nooit bij naam wordt genoemd, komt luisteren. De andere verzamelde personages worden ook meestal aangeduid met hun beroep of bezigheid, uitgezonderd een man genaamd Filby. Zo heb je bijvoorbeeld de Psycholoog, de Medicus, de Bankier, de Redacteur enzovoort. In hoofdstuk twee staan de namen Blank, Dash en Chose, die eerder als roep- of bijnamen overkomen.

In deze hoofdstukken legt de Tijdreiziger uit wat "tijd" precies is, en hoe het eigenlijk ook als een vierde soort spatiale dimensie gezien kan worden, en hoe er dus in principe ook in gereisd kan worden. Hij laat een kleine machine zien dat hij vooruit stuurt in de tijd (nu ja, het toestel verdwijnt gewoon, wie weet naar waar), en hoe hij van plan is met een groter exemplaar zelf te reizen.

Vanaf hoofdstuk 3 is de Tijdreiziger alleen aan het woord. De groep toehoorders komt opnieuw samen en luistert naar zijn verhaal. Hij vertelt hoe hij vooruit reisde naar het jaar 802.701. Daar ontmoette hij een geëvolueerde vorm van de mens, die hem aan het filosoferen brengt over de staat van de maatschappij aan het einde van de 19e eeuw, en de mogelijke toekomstvooruitzichten. Zo probeert hij theorieën te ontwikkelen over hoe de toekomst waar hij zich bevindt, ontstaan is. Het verhaal is eigenlijk een groot commentaar op de wereld waarin H.G. Wells leefde, de technologische ontwikkelingen waar hij getuige van was, en de veranderende psychologie van de mens zoals de verschillen tussen mannen en vrouwen, tussen de rijken en armen, enzovoort.

Wells steekt genoeg plotwendingen in het verhaal om het boeiend te houden. Het verdwijnen van zijn tijdmachine, het leven redden van een bijna verdrinkende toekomstbewoonster, de ontdekking van het tweede ras dat ondergronds leeft en achter hem aan komt. Wells is ook heel goed in het beschrijven van omgevingen, mensen en voorwerpen. Hij heeft oog voor detail en hij brengt de hele toekomst tot leven, en dit zonder al te moeilijke woorden. Het is simpele taal in een aangename vertelstem.

Aan het einde van het verhaal, in plaats van meteen naar zijn eigen tijd terug te keren, reist hij nóg verder vooruit naar een moment waarop de natuurlijk wereld zo fel veranderd is, waar de baan van de planeten zo fel gewijzigd is, waar de toestand van de zon zo verschillend is, zodat duidelijk wordt dat de mensheid eigenlijk totaal van geen betekenis is in het kosmische geheel.

Zodra hij is teruggekeerd, stellen zijn toehoorders zijn verhaal in twijfel. Een logische reactie, ook voor de lezer, die eigenlijk ook geen bewijs uit de eerste hand heeft van het tijdreizen. De lezer is immers deel van de groep toehoorders. Het is de oorspronkelijke ik-verteller uit de eerste hoofdstukken die uiteindelijk getuige is van het opnieuw verdwijnen van de Tijdreiziger met zijn tijdmachine, maar dan zoals het kleine toestel die hij als voorbeeld liet verdwijnen aan zijn toehoorders - zonder ooit opnieuw te verschijnen.

Een sterk staaltje verhaalkunst, misschien met een iets te opvallende morele boodschap, maar interessant genoeg om nog eens opnieuw te lezen en misschien andere dingen te ontdekken.

Review "Tot Stof Vergaan" - Tami Hoag

* * * *
Ik ken de naam Tami Hoag al heel lang, maar heb nog nooit iets van haar gelezen. "Tot Stof Vergaan" (in het origineel "Ashes to Ashes") is best oké als politieverhaal. Om het echt een psychologische thriller te noemen zoals op de cover staat, vind ik toch wat overdreven. Ik heb dit boek gelezen van 27 oktober tot en met 11 november.

Het boek begint een beetje zoals de wekelijkse raadsels bij de Crimibaas, een online detectivespel van de makers van de Crimibox. Minneapolis wordt opgeschrikt door een seriemoordenaar, de Cremator. Het vertelperspectief volgt een aantal personages van dichtbij. Ze wisselen elkaar meestal af met de hoofdstukken, maar ook in hetzelfde hoofdstuk wordt er soms gewisseld, en spijtig genoeg is de consequentie soms ver zoek doordat het vertelperspectief ook regelmatig binnen hetzelfde deel verspringt.

Het verhaal van de Cremator zelf lezen we in tegenwoordige tijd, een taaltrucje dat Dean Koontz ook regelmatig toepast. De andere personages zitten in de verleden tijd. De twee hoofdpersonages zijn Kate Conlan, een maatschappelijk werkster bij slachtofferhulp, en FBI-agent John Quinn. Zij hebben natuurlijk een verleden samen. Ze nemen het op tegen de plaatselijke politici, die uiteraard liever een ander spelletje met de media spelen, en de rijke vader van het laatste slachtoffer.

Kate doet me wat denken aan het personage Erica Reed in het computerspel "Cognition", en niet alleen omwille van haar rode haren. Een politiedetective noemt haar zelfs Red. Haar taalgebruik lijkt heel fel op dit personage. John Quinn is iemand die Mel Gibson misschien kon spelen vroeger. Af en toe lees je ook stukken vertelt vanuit het perspectief van een paar nevenpersonages. Om eerlijk te zijn vond ik politiedetective Liska het tofste personage, omwille van haar speciaal gevoel voor humor.

Ik weet dat het boek een vervolg heeft, "Dust to Dust" (de Nederlandse titel ken ik niet), en tijdens de eerste helft van dit boek stond ik niet meteen te springen om dat ook te lezen en was ik van plan om het maar drie sterren te geven, mede doordat er ook regelmatig typefouten in de tekst staan, maar het verhaal heeft me toch overtuigd om er vier sterren van te maken.

Spelbespreking "Broken Sword 5: The Serpent's Curse"

* * * * *
Het vijfde deel in de "Broken Sword" avonturenspellenreeks, "The Serpent's Curse", is geweldig. Weg zijn alle moeilijke en irritante sequenties uit de vorige spellen. Dit deel is een recht toe recht aan, point 'n click avonturenspel waar dialogen en inventarispuzzels centraal staan. Geen klim- of klauterwerk meer, geen bewakers om rond te sluipen, geen mini-games of hersenbrekers.

We spelen weer afwisselend met George Stobbart en Nico Collard. Het spel begint in kunstgalerij "Le Lézard Bleu" in Parijs, aan de voet van de Sacre Coeur. Een overvaller stormt de zaak binnen, steelt het schilderij "La Malédicció" en schiet de galerij-eigenaar neer. Aan ons om uit te zoeken wie de dief/moordenaar is en wat er zo speciaal is aan dit schilderij, dat eigenlijk niet zoveel waard is. Vooral als we ontdekking dat het alarm in de galerij op voorhand al werd uitgeschakeld.

De puzzels in dit spel zijn van een perfect niveau. Soms is het wat uitproberen en als het dan niet lukt, zit je je af te vragen waarom het niet lukt, wat er ontbreekt, en dan denk je nog eens na en dan zie je het meteen. Ik heb slechts één keer een hulplijn moeten inroepen, en zelfs toen was het geen online walkthrough maar mijn vriendin die goed is in logisch redeneren. Het ging om de vertaalpuzzel waarbij je symbolen niet zozeer letterlijk moet vertalen in een substitutiemethode, maar de onderdelen waaruit ze bestaan apart moet bekijken om ze dan een tweede betekenis toe te kennen die dan, vaak op een figuurlijke manier, een nieuw woord vormen als je ze weer samenvoegt. 

Er zat echter een technisch probleem aan deze puzzel. We hadden alle woorden juist, maar George wou het laatste niet vertalen omdat we nog niet alles wisten. Bleek dat we eerst een kaart van het Midden-Oosten moesten bekijken, waar ook nog een verborgen boodschap in zat (een boodschap die voor ons trouwens al duidelijk zichtbaar was voordat we ze tegen een kaars hielden). Pas toen we daarna teruggingen naar de vertaling en het laatste woord kozen, zei George dat het klopte. En het was identiek hetzelfde woord als we de eerste keer kozen. Een foutje in de programmatie, vind ik. Niets zou George mogen tegenhouden om eerst de vertaling te doen, en dan pas naar de kaart te kijken. Er is geen enkele reden waarom het per se omgekeerd zou moeten.

De personages en omgevingen zijn prachtig getekend. De stemacteurs zijn goed. De muziek is geweldig. Voor dit spel werden trouwens twee liedjes geschreven die je op bepaalde locaties uit een geluidsinstallatie hoort komen, maar één van hen speelt een grotere rol. Op een bepaald moment moet je informatie uit de weduwe van de galerij-eigenaar weten te krijgen. Ze is echter zo aangedaan door zijn dood, ze wordt er letterlijk ziek van, koortsig, verward, hallucinerend bijna. Daar moet je gebruik (of misbruik) van maken door jezelf aan haar kaptafel om te toveren tot haar overleden echtgenoot en haar ten dans te vragen. Opeens verandert de huiskamer in een '70s discotheek en zie je de twee geliefden de dansvloer onveilig maken. De muziek laait op en uiteindelijk geeft de vrouw wat je nodig hebt.

Het spel brengt je van Parijs naar Londen en van Spanje naar Irak. Het exotische reizen valt deze keer dus mee. Het spel zit boordevol humor, mysterie en geschiedenis. De meeste puzzels zijn heel logisch, en zelfs als je eens out-of-the-box moet denken, is het ook niet zó bizar. Bijvoorbeeld, om het bedieningspaneel van een kabelbaan te repareren, moet je een paperclip insmeren met confituur, hem op de rug van een gevangen kakkerlak plakken, wat koekjeskruimels in de machine gooien en de kakkerlak erop loslaten zodat hij de paperclip net naar die plek brengt waar de paperclip het stroomcircuit dicht maakt. Alleen de eindsequentie is heel bovennatuurlijk, zonder dat er een echte verklaring voor is, en eigenlijk iets te simpel om de grote finale te zijn.

Ik heb het spel gespeeld van 30 september tot en met 4 november en heb in totaal 13 uur tijd in het spel doorgebracht. Het was een heel entertainend spel zoals ik ze ken uit mijn tienerjaren. Met 25 jaar extra ervaring vormen de puzzels ook niet zo'n probleem.