Boeken verslonden in januari

"Harry Potter and the Order of the Phoenix" van J.K. Rowling heb ik nu pas uit, maar ik ben er samen met Nele in begonnen in april, en waar we tussendoor in lazen ter afwisseling van de meer serieuzere boeken.

"Second Chances" van Lindsey D'Lugos heb ik gelezen omdat ik de schrijfster al jaren ken, van op Koontzmania, een online discussieforum over Dean Koontz.

In het derde boek over Don Tillman, "The Rosie Result", schrijft Graeme Simsion vooral over autisme. Het is nog steeds een luchtig verhaal, maar autisme zelf krijgt nu een grotere rol.

J.K Rowling, schuif maar op: magische fantasie heeft een nieuwe koningin. "The Dreadful Tale of Prosper Redding" van Alexandra Bracken gaat over heksen, demonen en contracten met de 'duivel'. Een boeiend verhaal met aandacht voor details in de natuur en observaties van alle zintuigen.

Is "Lincoln in the Bardo" van George Saunders historische fantasy, of algemene literatuur? In ieder geval heeft het in 2017 de Man Booker Prize verdienstelijk gewonnen. Het verhaal over een vader die rouwt om het verlies van zijn zoon, vertelt in zo'n aparte schrijfstijl dat het wel moet opvallen.

"Little Fires Everywhere" van Celeste Ng handelt over de kloof tussen volwassenen en kinderen. Het gaat over ouderschap, rechten en plichten, hoe kleine daden grote gevolgen kunnen hebben.

Review "Little Fires Everywhere" - Celeste Ng

* * * *
"Little Fires Everywhere" las ik omdat ik het vorige boek van Celeste Ng, "Everything I Never Told You", zo goed vond. Het kwam op de negende plaats te staan in mijn top tien van 2016. Na het verschijnen zag ik ook veel goede besprekingen van haar tweede boek, en in 2017 won het ook de Goodreads prijs voor Beste Fictie. Dus de nieuwsgierigheid bleef groeien. Eindelijk was het dan zover, zoals de afgelopen tijd met veel boeken het geval is (ik ben echt goed bezig mijn leesstapel weg te werken).

Het boek draait rond de familie Richardson, die in een Amerikaanse gemeenschap wonen zoals wij die hier in België niet echt kennen: een wijk die eigenlijk bij de stad Cleveland hoort maar die een beetje op zichzelf staat, met een eigen school, eigen bewaking, etc. Celeste Ng heeft ooit in die wijk gewoond.

De Richardsons zijn een welgestelde familie, die een woning verhuren aan Mia en Pearl, moeder en dochter van lagere stand. Pearl wordt snel vrienden met de Richardson-kinderen, en Mia wordt ingehuurd als hun poetsvrouw.

Met deze setting is het duidelijk waar het boek vooral over gaat: de kloof tussen kinderen en volwassenen. Ouderschap. Rechten en plichten. Hoe kleine daden grote gevolgen hebben, en hoe je moet verder leven met je beslissingen. Hoewel het boek één groot verhaal is, bevat het een heleboel mini-verhalen. Het gaat de hele tijd over iets anders, alle personages spelen wel eens hoofdpersonage.

Wat mij wel stoort, is dat het vertelperspectief constant verspringt. Je begint een hoofdstuk bij een bepaald personage, dan komt die iemand tegen en dan lees je opeens wat dat tweede personage allemaal denkt. Dingen die het eerste personage, vanuit wiens perspectief het hoofdstuk eigenlijk verteld wordt, helemaal niet kan weten. Bij ons in de les Creatief Schrijven zijn dat dan de stukken die we altijd moeten schrappen, omdat ze niet passen bij de vertelstem. Het is dus geen typische verteller.

De schrijfstijl is heel economisch, geen enkel overbodig woord. Het hele boek leidt naar iets toe, maar het einde blies me helemaal niet uit mijn sokken zoals ik verwachtte. Maar de personages en hun persoonlijke reis doorheen dit verhaal maken het wel goed.

Review "Lincoln in the Bardo" - George Saunders

* * * * *
Tijdens de les Creatief Schrijven kwam dit boek aan bod, als winnaar van de Man Booker Prize in 2017. Het concept leek me wel geinig, dus zette ik het op mijn leeslijstje. En dat is een goede beslissing geweest.

"Lincoln in the Bardo" van George Saunders is opgebouwd in twee verstelstijlen. De eerste stijl bestaat uit monologen en dialogen van gestorven mensen, waarvan de geesten rondwaren op het kerkhof waar ook Abraham Lincolns zoontje Willie begraven wordt. De geesten verwelkomen hem in hun midden. De term 'bardo' komt uit het Boeddhisme en betekent dan ook 'tussen twee', oftewel de tussentoestand middens het leven op aarde en het hiernamaals.

De andere stijl is een opsomming van citaten uit verschillende non-fictie werken over het leven van Lincoln, over de burgeroorlog, over het Amerikaanse leven in de 19e eeuw. Maar, gimmicky gimmicky, de boeken en hun schrijvers die Saunders aanhaalt, bestaan helemaal niet! Alles is fictief, en dit zorgt soms voor geweldige effecten. Zo is er een hoofdstuk met een tiental citaten over de maan tijdens de nacht dat Willie sterft, die elkaar allemaal tegenspreken. Het moet enorm moeilijk zijn geweest om niet alleen alle personages, maar ook alle geciteerde auteurs een eigen stem te geven. De ene schrijft bloemrijker dan de andere, en na verloop van tijd merk je waar ze hun accenten op leggen.

Het boek leest heel vlot. Je raast er doorheen. Er zijn grappige stukken, maar de meeste tijd is het een schrijnend verhaal over een vader die zijn geliefde zoon verliest en dit niet kan verwerken. Een vader die dan ook nog eens door zijn functie in heel het land in de schijnwerpers staat en bekritiseerd wordt, maar ook puur menselijk is. Er zitten ook scènes in die het geheel een fantasy-allure geven, maar eigenlijk zijn ze religieus getint en eentje zou niet misstaan in het boek Openbaring. Saunders biedt ons een interpretatie van het hiernamaals, zowel van hemel als hel, en laat ons zien hoe verschillende persoonlijkheden de nodige rust vinden om verder te gaan. Ook Lincoln leert het gebeurde achter zich te laten, en het te gebruiken bij zijn verdere beslissingen als president.

Waar zet ik dit boek in mijn boekenkast? Historische romans? Fantasy? Algemene literatuur? In ieder geval weet ik nu heel goed waarom dit de Man Booker Prize gewonnen heeft, en ook genomineerd was voor de Golden Man Booker Prize in 2018 (de 50e verjaardag van de prijs, die uiteindelijk naar "The English Patient" van Michael Ondaatje is gegaan). "Lincoln in the Bardo" is een boek waarbij je makkelijk een traan kunt laten.

Review "The Dreadfule Tale of Prosper Redding" - Alexandra Bracken

* * * * *
Dankzij Goodreads ontdekte ik Alexandra Bracken bij de publicatie van haar boek "Passenger" (op de derde plaats in mijn top tien van 2016), later gevolgd door "Wayfarer". Voor deze twee boeken schreef ze al de reeks "The Darkest Minds", ondertussen ook al verfilmd. Het eerste boek in een nieuwe reeks, "The Dreadful Tale of Prosper Redding", is in 2017 uitgekomen en staat al meer dan twee jaar op mijn leeslijstje. Het was een heel fijn gevoel om er eindelijk in te beginnen.

J.K. Rowling en Jonathan Stroud moeten oppassen. Dit fantasy-genre heeft in mijn ogen een nieuwe koningin. De manier waarop Alexandra Bracken een verhaal weet te verweven, is geweldig. Ik hou ervan hoe ze de wereld om haar hoofdpersonage heen beschrijft. Ze geeft veel aandacht aan de natuur, maar ook aan alle zintuigen. Geuren, geluiden, het zit er allemaal in en is magnifiek gedaan, bijna op een poëtische wijze. Dit oog voor detail bewijst dat ze met meer bezig is dan alleen maar haar verhaal.

Dat verhaal is zeker ook entertainend genoeg. Prosper Redding is de jongste telg in zijn familie. Wannneer zijn grootmoeder hem in de val lokt om af te rekenen met een oude familievloek, komt zijn oom tot de ... tja ... redding. Prospers lichaam huisvest een demon uit de onderwereld, en hij gaat op zoek naar een manier om die eruit te krijgen zonder het loodje te leggen. De demon, Alastor, praat regelmatig met Prosper, en als Prosper slaapt kan hij ook zijn lichaam overnemen. Alastor is echter al tweehonderd jaar niet meer op aarde geweest, en de wereld is ondertussen veranderd. Je merkt goed hoe Alexandra Bracken plezier heeft gehad met het bedenken van Alastors opmerkingen en dialogen.

In februari komt het vervolg uit. Ik kijk er naar uit om de verdere avonturen van Prosper Redding te lezen; dat boek ga ik zeker geen twee jaar meer laten liggen!

Review "The Rosie Result" - Graeme Simsion

* * * * *
De Rosie-boeken van Graeme Simsion zijn veel beter dan zijn standalone verhaal "The Best of Adam Sharp". Ik begon dus met hoge verwachtingen aan het laatste deel in deze reeks, "The Rosie Result". Hoofdpersonage Don Tillman is nog steeds zichzelf, maar nu heeft hij ook een elfjarige zoon die diezelfde trekken vertoont. Don start meteen een nieuw project om hem klaar te stomen voor de middelbare school.

In contrast met de twee vorige delen, speelt autisme nu zelf een grote rol. Daarvoor was het gewoon wie Don was. Dit boek is een geweldig en grappig verhaal over een vader en zoon die proberen om te gaan met een wereld die zich in hun ogen chaotisch gedraagt, en over de noodzaak om al dan niet etiketten op mensen te plakken.

Dit derde deel is beter dan het tweede, en staat op gelijke hoogte met het origineel. Het verveelt geen moment, en ik las er in sneltreinvaart doorheen. Don Tillman is volledig geïntegreerd in de wereld om hem heen, gesteund door zijn pracht van een vrouw, en met een lieverd van een zoon als tweede onderzoeker in zijn observaties en implementaties van menselijke interacties. Zo mag Graeme Simsion ze blijven schrijven.

Review "Second Chances" - Lindsey D'Lugos

* * *
"Second Chances" van Lindsey D'Lugos heb ik gelezen omdat ik de schrijfster al jaren ken, van op Koontzmania, een online discussieforum over Dean Koontz. Vorige zomer heeft ze dit boek in eigen beheer uitgegeven. Vier jaar heeft ze eraan gewerkt. Spijtig genoeg heeft ze niet veel feedback gekregen van mensen die ze het heeft laten nalezen. Dat is wel te merken aan de tekst, met hier en daar overbodige woorden, onnodige adjectieven, en fouten in dialoogpunctuatie.

Maar het verhaal maakt het zeker goed. Het is moeilijk om dit boek te classificeren. Ik verwachte een romantisch komedie, maar in werkelijkheid heeft het meer weg van een thriller.

Alexa en Charlie komen elkaar na jaren opnieuw tegen. Ze waren liefjes op de middelbare school, maar een onverwachte gebeurtenis trok hen uit elkaar. Wanneer ze de draad opnieuw willen oppikken, gooit een stalker roet in het eten. Hij kidnapt en verkracht Alexa. Hij wordt gevat en zij wordt bevrijd, maar daarna blijkt ze zwanger te zijn. Maar van wie is de baby?

Lindsey houdt de beschrijvingen tot een minimum en vertelt het verhaal vooral via dialogen. Zelf had ik graag wat meer inkleding gezien, maar dat is persoonlijke smaak. Het is een duidelijk verhaal met protagonisten en antagonisten, veel conflict, niet zoveel humor maar wel veel spanning. Hoewel Todd, de stalker in het verhaal, duidelijk puur slecht is, zijn Alexa en Charlie niet volledig goed. Ze vertonen hier en daar ook wel donkere kantjes, wat hen juist heel menselijk maakt. Jessica, de vriendin van Charlie voordat hij Alexa opnieuw ontmoet, komt heel karikaturaal over, en het is de bedoeling dat we haar heel onsympathiek vinden, maar uiteindelijk bedriegt Charlie haar wel, en ik had toch graag nog wat andere aspecten van haar persoonlijkheid gezien.

Het thrillergedeelte vond ik zeker goed geschreven, maar er zitten nog heel veel andere goede scènes in het boek. Een nachtmerrie van Charlie is magnifiek, en de spanning tijdens de geboorte van de baby is heel intens en bracht het boek voor mij echt naar een hoger niveau. De interactie met familie en vrienden doet me zelfs denken aan de familiescènes in Koontz-boeken als bijvoorbeeld "Life Expectancy".

Meer dan drie sterren kan ik het nu niet geven, maar "Second Chances" verdient letterlijk een tweede kans: laat iemand de tekst nog eens goed nalezen op fouten, en breng het opnieuw uit, liefst ook met een mooiere cover om de juiste lezers aan te trekken.

Review "Harry Potter and the Order of the Phoenix" - J.K. Rowling

* * * *
"Harry Potter and the Order of the Phoenix" van J.K. Rowling heb ik nu pas uit, maar ik ben er samen met Nele in begonnen in april, en we lazen het tussen de leesclubboeken en het hele nieuwe-huis-gebeuren door.

Dit vijfde deel in de reeks is het boek waar alles verandert. Na de terugkeer van Voldemort in "The Goblet of Fire" organiseert het Ministerie van Magie een doofpotoperatie waarna niemand Harry nog gelooft. Hij moet zich zelfs verantwoorden voor de rechtbank nadat hij een Dementoraanval afweert en dus buiten school magie gebruikt. Hogwarts zelf komt onder bewind van de tirannieke Dolores Umbridge, afgevaardigde van het Ministerie, om te zorgen dat Dumbledore de kinderen niet gek maakt met zijn verhalen over Voldemort, en omdat de Minister niet wil dat hij een tovenaarsleger opstart om tegen de Duistere Heer te gaan vechten. De connectie tussen Harry en Voldemort, geschapen toen Harry als baby zijn litteken kreeg, wordt hier heel belangrijk.

We zagen al hoe Rowling perfect depressies beschrijft in "The Prisoner of Azkaban", aan de hand van de effecten die Dementors hebben op mensen. Deze keer is verlies en rouw aan de beurt. Het boek is enorm en graaft in de gevoelens van een tiener geconfronteerd met onrechtvaardigheid, die aan de kant geschoven wordt, waar niemand naar luistert. We krijgen eindelijk meer achtergrondinformatie waarom Voldemort achter de Potters aan kwam, waarom Harry als baby naar zijn tante werd gebracht, en waarom Snape Harry zo fel lijkt te haten.

Inhoudelijk schrijft Rowling fantastisch. Ze weet een goed verhaal te brengen. Qua schrijfstijl is het niet perfect, met onnodige adjectieven en de vele manieren waarop iemand iets kan zeggen. Maar voor dit soort verhalen hoeft dat voor mij helemaal niet, en ik lees er makkelijk overheen.