Op vrijdag las ik dus "Everything I Never Told You" van Celeste Ng. Letterlijk 's morgens in begonnen en 's avonds de laatste bladzijde omgedraaid. Maar de 300 pagina's lazen ook als een trein. Het eerste hoofdstuk doet me denken aan "The Lovely Bones" van Alice Sebold; de personages, locatie, tijdsgeest, ... Maar dit is een gezin met geheimen, waarbij niemand elkaar echt helemaal kent. Ik kreeg ook een verontrustend gevoel tijdens het lezen, een besef dat ik niet echt wou weten wat er ging komen, omdat het misschien een diepere waarheid over mijn eigen leven zou bevatten. Op het einde was ik tegelijkertijd blij dat ik single ben, maar ook droevig omdat ik geen eigen "perfect" twee-ouders-met-kinderen gezinnetje heb. Dit boek toont de keerzijde van de medaille van onvoorwaardelijke liefde, de verwachtingen die we hebben in het leven, en onze wens om de dromen van onze dierbaren te vervullen. De keuzes die we maken in de manier waarop we willen leven, en hoe we onze prioriteiten stellen in onze wensen en behoeften. De fouten die we maken doordat we denken te weten wat goed is voor de andere, en verkeerde veronderstellingen die we maken uit liefde en ons ironisch genoeg distantiëren van elkaar. Het is een tragisch boek zonder een echt happy end, want wat er in het begin gebeurt, kan niet meer worden verholpen. Het einde gaat gewoon over mensen die de eerste stap zetten naar de voortzetting van hun leven op de beste manier dat ze kunnen.
Tijdens de rit naar huis las ik 250 pagina's van "The Last Summer of Us" van Maggie Harcourt, en 's avonds thuis de laatste 50. Het tweede boek dat ik deze week las over hoe het leven verandert wanneer iemand sterft (geloof me, dit heb ik niet bewust gepland, anders zou je nog denken dat dit soort zaken tegenwoordig mijn ding zijn; nu is het gewoon een andere vorm van griezeligheid). De boeken lijken inderdaad zo op elkaar dat het griezelig wordt, maar gelukkig verschillen ze ook genoeg om er een zeer boeiend verhaal van te maken. Het is zowel een leuke en emotionele reis, maar ik miste wat meer diepgang, een extra laag. De humor werkte en was het belangrijkste verschil bij de vergelijking met "Everything I Never Told You". Het is eigenlijk een verhaal over drie kinderen die de onnozelaar uithangen bij elkaar tijdens een road trip, wat het erg leuk maakt om te lezen, maar ik ben bang dat de balans te veel naar de humoristische kant doorweegt. De emotionele helft had een beetje meer uitgewerkt kunnen worden. De scènes die vooral rond verdriet en het rouwproces draaien, staan er weliswaar tussen, maar de personages keren daarna veel te snel terug naar hun onnozele zelf. Het was zeer aangenaam te lezen, en de personages zijn zeer sympathiek, maar het leest meer als een filmscript dan een roman: ik wilde meer weten over deze mensen. Ik wilde hen beter leren kennen dan tot wat deze pagina's zich beperken. Waarschijnlijk omdat ze zulke goede kameraden zijn, en ik deel van hun vriendenkring wou uitmaken. (Of driehoek. Waardoor het eigenlijk een vierkant wordt. Whatever.)
En onder het motto "het kunnen niet allemaal pareltjes zijn" komt als laatste dan het eerder teleurstellende "Soul Tourists" van Bernardine Evaristo. Toevallig weer een boek dat begint met een overlijden (ik weet ze er echt uit te kiezen deze maand ...) maar deze keer beschreven in een sombere realiteit in plaats van een donsachtige "young adult"-stijl (één hoofdstuk is zelfs letterlijk het autopsierapport). Bijna niet te ontcijferen dialogen dragen bij tot een donkere en trage leeservaring. Maar kort daarna maakt de realiteit plaats voor puur surrealisme. Proza wordt afgewisseld met oftewel poëzie, oftewel muziekteksten. Ik heb nog steeds geen idee wat ze nu precies moeten voorstellen; volgens mij zijn het de innerlijke dialogen van de twee hoofdpersonages. Een man en een vrouw die ik trouwens zonder problemen als beste vrienden zie, maar die ik me gewoon niet als geliefden kan voorstellen. En dat zijn ze in dit boek spijtig genoeg wel; totaal onverklaarbaar, trouwens. Het zijn in ieder geval twee mensen waar ik zelf totaal niets om geef. Als één van hen na een orgasme plots een visioen krijgt waarin hij zich opeens in het lichaam van William Shakespeare bevindt, krijg ik spontaan kortsluiting in mijn verstand (en geloof me, ik verzin dit écht niet ...). Het verhaal moest ook over een road trip gaan, een reis van Engeland naar Australië, een verhaal waarvan ik dacht dat het mooi zou aansluiten bij "The Last Summer of Us". Maar dit is geen reisverhaal, dit is zo'n modern gefabriceerd kunstwerk waarvan elk normaal mens denkt, "Is dit nu kunst?!" Ik was blij toen het uit was, en dat de personages zelf ook tot de ontdekking waren gekomen dat ze totaal niet bij elkaar pasten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten