Nele heeft "Hex" van Thomas Olde Heuvelt als eerste gelezen, en ze vond het de hele tijd erg dat ze me er niets over kon vertellen. Ik wou het immers ook nog lezen. En ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het was de eerste keer dat ze een horrorverhaal las en soms was het grappig haar reacties te zien. Het is dan ook degelijke horror, waar dreiging en spanning beter werken dan rondspattend bloed, waar ideeën en gedachten enger zijn dan een moordenaar met een bijl die iedereen achterna zit. "Hex" speelt zich af in het Nederlandse Beek en meer dan eens voelde ik een "Silent Hill" vibe bij dit vervloekte stadje; de heks Katharina heeft ook wel wat gelijkaardige krachten als Alessa, die meer psychologisch werken dan daadkrachtig. Thomas Olde Heuvelt geeft in zijn nawoord toe fan te zijn van Stephen King, en dat merk je ook. Niet alleen noemt hij zijn hoofdpersonage Stefan, maar inhoudelijk zijn er best wat invloeden. Beek is zoals Derry, geterroriseerd door de clown Pennywise; of als Castle Rock, waar winkeleigenaar Mr Gaunt de bewoners tegen elkaar op zet. Geweldig om dit soort verhaal zo dicht bij huis te zien afspelen. Het is niet alleen visueel geschreven, maar hier en daar komen de geluiden en de stemmen ook goed naar buiten, waardoor het geheel een heel filmisch karakter krijgt, bijna alsof het echt al met een verfilming in gedachten geschreven is.
"Is dit liefde?" van Daniëlle Vogels stond ook niet in mijn originele leesplanning. Maar eind augustus ontdekte ik de Faceboekgroep "De Boekenjagers". Mensen verstoppen overal boeken, en het is aan jou om die te vinden. Heel toevallig zag ik dat er in het centrum van Genk net een boek verstopt werd, aan de "billentrapjes" aan de kerk. Toen stuurde Nele me een berichtje dat ze met haar vriendin Laura aan het lunchen was bij "Dis & Dat", eigenlijk net om de hoek! (Ze hebben daar trouwens heel lekkere hamburgers ...) Dus ik vroeg haar of ze eens een kijkje wou nemen en ja hoor, even later stuurden ze me een foto met het boek trots in handen. Spijtig genoeg was het geen fictiewerk, maar het was een dun boek dus ik ben er toch even doorheen gegaan. Tal van jongeren doen hun verhaal over hun visie op liefde, verliefdheid, houden van, etc. Voor een romantisch persoon die in lang vervlogen tijden ooit leerkracht middelbare school wou worden, blijft zo'n boek heel interessant. Wat me vooral verbaasde is hoeveel "liefjes" de kinderen in dit boek, leeftijd 9 tot 16 jaar, vertellen al gehad te hebben. Een kind van 9 praat over een verkering die al vier jaar duurt! Ik was eerst met stomheid geslagen, omdat ik zelf op de basisschool noch in het middelbaar ooit een vriendinnetje heb gehad. En ik vroeg me wel degelijk meermaals af: is dit liefde? Toen realiseerde ik me dat ik rond mijn 9e of 10e inderdaad wel voor het eerst verliefd was geworden op een meisje in mijn klas. Zelf heb ik daar echter nooit iets mee gedaan. Het was verbazingwekkend om te lezen hoe assertief en gedurfd de kinderen in dit boek zijn.
Als dit "The Best of Adam Sharp" is, dan wil ik niet weten hoe zijn "worst" er uit ziet. Graeme Simsion heeft met zijn personage Don Tillman twee heel humoristische boeken geschreven: "The Rosie Project" en "The Rosie Effect". Die kregen van mij respectievelijk 5 en 4 sterren. Adam Sharp daarentegen voelt vlak aan. Slap. Een liefdesverhaal over mensen die niet goed weten wat ze willen en de hele tijd rond de pot draaien. Het tweede deel gaat volledig mijn verstand te boven: een getrouwd koppel, de vrouw een oud wel/niet liefje van het hoofdpersonage waar hij gedurende het hele eerste deel herinneringen aan ophaalt terwijl hij eigenlijk zelf nog getrouwd is met iemand anders, nodigen hem bij hen thuis uit, eigenlijk zodat hij de hele week seks met haar kan hebben terwijl haar echtgenoot hen afluistert en zelfs toekijkt. Op het einde wist ik totaal niet meer wie nu eigenlijk wel echt van wie houdt, wie nu precies voor wie kiest en wie bij wie blijft. Als een extra personage in het laatste hoofdstuk niet vertelde dat ze nog samen waren, had ik het nooit kunnen gokken. Ik kon hun gedachtengangen totaal niet volgen. Ook de pogingen tot humor werken niet voor mij, en de referenties naar muziekteksten gaan eveneens mijn petje te boven. Wie wél een goede kennis van muziek heeft, en wie meer ervaring heeft met verschillende liefdesrelaties, haalt vast wel een pak meer uit dit boek. Het concept om achteraan het boek een playlist te zetten van alle nummers die in het verhaal de revue passeren, vond ik wel tof gevonden. En een flashback waarin het hoofdpersonage dankzij z'n vader piano leert spelen, vond ik heel ontroerend en eigenlijk het beste uit het hele boek. Spijtig dat het zo kort was.
"Het Verhaal van de Dienstmaagd" van Margaret Atwood is het eerste boek dat ik moet lezen voor de module repertoirestudie van mijn nieuw gestarte opleiding Literaire Creatie. Omdat onze docente Kaat Vrancken aanraadt om elk boek twee keer te lezen, besloot ik eerst - goed op voorhand - de originele Engelse versie te lezen. "The Handmaid's Tale", dus. Geen idee waar het boek over ging; ik verwachtte een verhaal eind 19e eeuw, of begin 20e. Iets "Downton Abbey"-achtig. Wat maakte dat elke pagina me verraste. Dit verhaal speelt zich af in een alternatieve wereld, maar we leren pas heel langzaam wat de verschillen zijn en hoe die er zijn gekomen, hoewel we nooit echt alles te weten komen. De chronologie is door elkaar gehusseld, maar het stoort niet; alles vloeit vlotjes in elkaar over. Elke onthulling vult me met afgrijzen. Dit is een wereld waarin ik niet wil leven, en het feit dat deze personages dat wel moeten doen, maakt me triest. Het boek is tegelijkertijd onschuldig en afschuwelijk. Als ik niet "The Familiar" van Mark Z. Danielewski had ontdekt, zou "The Handmaid's Tale" tot nu toe het beste boek zijn wat ik in 2017 heb gelezen. Het enige minpuntje vind ik de epiloog, in de vorm van zogezegd historische aantekeningen, een lezing tijdens een fictieve conventie in de niet zo verre toekomst. Het legt nog een paar dingen uit, maar niet alles, en in mijn ogen doet het afbreuk aan het echte verhaal, en probeert zelfs het open einde toch te definiëren. Aan wie dit boek nog wil lezen, ik zou echt stoppen als je dat deel hebt bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten