Boeken verslonden in november

Als er één boek van Koontz is dat ik graag zelf had geschreven, is het “Tijd van Leven”. Dit boek raakt alle juiste snaren: de absurditeit van het leven, de verbondenheid van mensen, herkenbare personages, kenmerkende humor, allemaal samengebracht met de realiteit van plots geweld.
Enkele minuten voordat Jimmy Tock het levenslicht ziet, doet zijn stervende grootvader enkele voorspellingen niet alleen over zijn geboorte, maar ook waarschuwingen voor vijf verschrikkelijke dagen in Jimmy’s toekomst. Samen met zijn familie bereidt Jimmy zich voor op het onvermijdelijke.
Verteld vanuit Jimmy’s eerstepersoonsperspectief omarmt het boek je met z’n familiariteit of vertrouwdheid. Jimmy spreekt de lezer soms ook rechtstreeks aan, wat voor mij een hogere verbondenheid creëert. Deze techniek, de eerstepersoons verteller, is zijn sterkste prestatie als schrijver. Het enige nadeel in dit geval, is de lawine aan banketbakkerij-analogieën die Jimmy Tock om de haverklap gebruikt in zijn beschrijvingen.
Mee aan de eettafel van de familie Tock zitten is een rit op een achtbaan – alleen achterwaarts; je ziet de loopings niet komen tot je plots ondersteboven hangt. Oma Rowena alleen is haar gewicht in goud meer dan waard.
De eerste van die vijf verschrikkelijke dagen die Jimmy moet trotseren, is fantastisch storytelling, omdat het de ongelooflijkste manier is van alle Koontz verhalen waarop de held en heldin elkaar ontmoeten. Vanaf het moment dat Lorrie Lynn Hicks door die deur van de bibliotheek loopt, deelde ik Jimmy’s gevoelens en werd ik stapelverliefd op haar. Net zoals Jimmy zegt, is ze het soort meisje dat je aan je familie wil voorstellen. Ze is zo ad lib, fantasie- en vindingrijk, dapper maar ook kwetsbaar, bang en onzeker op de momenten waarop ze dat mag zijn.
Hoewel “Tijd van Leven” vol staat met gewelddadige scènes, bevat het verhaal veel humor, die zich vooral toont in de dialogen. Deze personages nemen vaak wilde gedachtegangen, maken gekke niet ter zake doende opmerkingen, creëren misverstanden, en de hele tijd weet je niet of ze die dingen serieus menen of gewoon iemand voor de gek houden.
Sommige actiescènes, zoals het off-road rondrijden in een sneeuwstorm, kunnen wel wat saai worden, maar alleen vergeleken met de andere scènes waar de helden en slechteriken spottende opmerkingen uitwisselen. Het gebrek aan geestige dialogen is heel normaal in dit geval, maar riskeert wel dat het boek versimpelt tot een goedkoop actieverhaal.
De latere hoofdstukken ruilen de humor in voor zwaar drama. We voelen mee met Jimmy en begrijpen we maar al te goed zijn gedachten wanneer hij zegt: “Onze eigen dood vrezen we niet zo erg als de dood van onze geliefden”.
De meest verwoestende hoofdstukken zijn echter die waar de echte plottwist wordt onthuld. Het gedrag van de slechterik, de reacties van Jimmy en Lorrie, en de ommekeer die ermee gepaard gaat lijken recht uit een soapserie te zijn gehaald, maar toch komt het niet over als een cliché: het werkt en past bij de rest van het boek.
“Tijd van Leven” gaat over de mens geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. Omdat je geen idee hebt wat de toekomst gaat bieden, kun je maar beter ten volle van het leven genieten, je familie en vrienden koesteren, en het pad kiezen dat je lotsbestemming voor je klaar legt. Onze levens worden niet alleen gevormd door de omgeving waarin we opgroeien, maar ook door onze persoonlijke keuzes.

Het werd hoog tijd om eens een boek van Haruki Murakami te lezen. "Norwegian Wood" kruiste mijn pad en ik begon erin zonder te weten waar het precies over gaat. Na 440 bladzijden is het duidelijk dat het een verhaal is over liefdesrelaties, verdriet, eenzaamheid, depressie, en de dood. Zware thema's die hier in een YA-roman werden gegoten. We volgen immers personages hoe ze opgroeien van 17 tot 21 jaar. Als je daar voorbij kunt kijken, ontdek je wel een rijkelijk gevuld boek, prachtig geschreven hoewel er naar het einde toe veel minder mooie zinnen in staan dan die me in het begin hebben betoverd. Zoals bijvoorbeeld: "Achter in haar ogen beschreef een zware, zwarte vloeistof vreemd gevormde draaikolken." En ook: "Ik keek op, staarde naar de donkere wolken die boven de Noordzee dreven en dacht aan de dingen die ik in de loop van mijn leven was kwijtgeraakt - aan tijd die voorbij was gegaan, aan mensen die dood waren of uit mijn leven waren verdwenen, aan gevoelens die nooit meer terug zouden komen." In het midden slabakt het verhaal ook, wanneer het hoofdpersonage heen en weer slingert tussen zijn verschillende liefdesinteresses. Hij heeft een goede inborst, maar neemt alles zoals het komt, en laat zich vooral ook door seksuele handelingen leiden. Watanabe kan niet echt kiezen, hij weet niet goed wat hij wil, en als hij eindelijk een keuze gemaakt heeft, slaat het noodlot toe en bedelft hem onder schuldgevoelens. Murakami verleidt je met enkele mooie zinnen maar daarna lees je heel lang veel van hetzelfde, zonder indrukwekkende of herkenbare beschrijvingen. Daar had ik meer van verwacht. Het lijkt alsof hij zich voor de tweede helft van het boek vooral concentreert op beschrijvingen van seksuele interactie, iets wat voor mij niet had gehoeven. Maar zijn schrijfstijl is wel vlot, en ik wil zeker nog meer boeken van hem lezen.