Boeken verslonden in februari

Het derde boek dat we dit jaar bespreken bij Literaire Creatie, is "Ons Soort Mensen" van Juli Zeh. Een kanjer van een boek met 670 bladzijden, waar ik tijdig aan begonnen ben. Want het was nodig. Een heel karwei om er doorheen te gaan, heb ik het maar één keer gelezen. Er hangt gewicht aan dit boek, ook al is het niet zo moeilijk geschreven en best grappig om de verschillende personages met elkaar in gevecht te zien. Ook is het boeiend om de kleine details te ontdekken, zoals hoe elk personage zijn of haar favoriete drank heeft dat bijna elk hoofdstuk terug komt, hoe de garagist aan iedereen denkt via het respectievelijke automerk waarmee ze rijden, en hoe de kleur rood heel veel incarnaties heeft. Maar na drie weken in hetzelfde boek peuteren had ik er toch wel genoeg van. Het deed me soms denken aan de boeken van Stephen King, waar hij ook een compleet dorp met talrijke bewoners tot leven brengt. Maar hier lukt het niet om interessant genoeg te zijn zodat je op het einde niet blij bent dat het eindelijk uit is.

Voordat ik naar de boekvoorstelling van "Verkruimeld Land" van Aya Sabi in de bibliotheek van Genk ging, dacht ik niet dat ik het boek zou kopen. Ter plekke besloot ik om toch iemand die Literaire Creatie heeft gevolgd bij Kaat Vrancken te steunen en een eigen exemplaar aan te schaffen en te laten signeren. Het boek is weliswaar mooi geschreven, maar ik heb eigenlijk geen idee waarover het gaat. Het is voor mij te vaag, te etherisch. Sabi zegt niet rechttoe rechtaan wat ze eigenlijk wil zeggen. Er is veel ontcijferwerk nodig om het echte verhaal eruit te halen. Mede doordat de ik-verteller bij elk nieuw hoofdstuk van geslacht en leeftijd verandert, zonder dat er verder verschillen zijn in het taalgebruik. Als laatste boek van de leesclub dit jaar, hoop ik het toch nog ergens tussendoor een tweede keer te lezen om er dan misschien wat meer uit te halen en het een extra sterretje te kunnen geven. Want het begin en einde, in een 3e persoon vertelperspectief, vond ik best goed geschreven.

Ik ken Terri Nixon van een internetforum over Dean Koontz, en van mijn voormalige uitgeverij BeWrite Books. Ik hou haar literaire creaties nauwlettend in het oog, en heb ook al manuscripten voor haar nagelezen. Haar nieuwste boekserie, "The Penhaligon Saga", is aan het tweede boek toe met "Penhaligon's Pride". Dit is ontspannende lectuur over mensen die het beste proberen te maken van het leven en daarbij allerlei obstakels moeten overwinnen, allemaal in het historische perspectief van Cornwall in 1910. Het dorp Caernoweth, waar dit verhaal zich afspeelt, is evengoed een personage en brengt evenveel kleuren en geuren met zich mee als de mensen van vlees en bloed. Terri blijft zichzelf overtreffen en ik ben blij dat ze een literaire stem heeft gevonden die bij haar past, en waarmee ze een prachtige wereld tot leven brengt. Geen ingewikkelde wereld, geen grootse gebeurtenissen, niets waarvan je achterover valt, maar met genoeg conflicten in en tussen de personages om het menselijk interessant te houden. Ik ben blij dat het derde deel van deze sage al aangekondigd staat voor december!