Kom maar dichter

Ik vertrek op tijd naar huis, want ik moet nog weg vanavond. Jawel, ik. Ik die normaal nooit ver van zijn zetel te vinden is, neus in een boek of ogen op de TV gericht. De bibliotheek van Genk organiseert vanavond nog eens een interessant evenement, én dat op een avond dat Daan niet bij mij is. Geen babysit nodig dus, en mijn kaartje heb ik meteen gereserveerd van zodra de nieuwsbrief in mijn mailbox belandde.

"Wat kan ik er nu ooit te doen zijn 's avonds in een bibliotheek?" vraag je u misschien af. Wel, donderdag 28 januari is het Gedichtendag, dus op de vooravond daarvan brengt de bibliotheek niet alleen vier dichters samen, maar ook een tekenaar voor een visueel en een pianist voor een melodieus aspect.

Oké, het is geen vette party, geen groots concert van een wereldbekende artiest, zelfs geen avant première van de volgende Oscarwinnaar waarvan de cast en crew ons land met een bezoekje vereerd. Nee, het is gewoon een gezellige avond in de zeteltjes van het atrium in de bibliotheek, met wat sfeerverlichting en gelijkgestemde geesten. Niet zo'n volle zaal als toen Warre Borgmans kwam voordragen, maar het verbaast me toch steeds hoeveel geïnteresseerden er effectief komen opdagen voor zoiets als een gedichtenavond.

Ik ben zelf geen echte dichter, maar af en toe komen er toch wat mijmeringen uit mijn hoofd via mijn vingers op een blad papier te staan. Op een vorige editie van Gedichtendag mocht ik zelfs eigen werk voorlezen 's morgens in de inkomhal van het Provinciehuis aan de Singel, waar ik die dag toevallig moest zijn voor een vergadering, of een cursus, of weet ik veel wat het toen ook was. En vorige november kreeg ik zelfs - na slechts een jaar of zo aandringen - een poëtische column gepubliceerd in ons personeelsmagazine Proviant (waar toen weliswaar slechts twee mensen op reageerden; kléine teleurstelling, maar goed ...)

Vier dichters dus, allemaal gepubliceerd door uitgeverij Vrijdag. Maar de avond begint met Andries Voets die een stuk van Ravel brengt. Ik ken het niet, maar het doet me denken aan een film van Alfred Hitchcock; een dreigende sfeer, die best goed past bij deze sombere avond van regen en wind.

Gelukkig komt dan Mustafa Kör, ooit ook officiële stadsdichter van Genk, dus zijn aanwezigheid mocht zeker niet ontbreken. Hij neemt vanavond trouwens de rol van gastheer op zich, en praat de hele show aan elkaar. Dit is een man van vele talenten, en zijn gedichten barsten bijna open door een hete passie, een wild temperament. Dit zijn meer dan woorden, dit zijn acties gevangen op papier die niets anders willen dan ontsnappen en de wereld veroveren.

Bart Van der Straeten is de tweede, en zijn werk is van een heel ander kaliber. Korte stukken, soms nauwelijks vijf regels lang, die druipen van intellectualisme en waar ik persoonlijk het minste vat op krijg. Af en toe zit er wel een goed gevonden kwinkslag in, maar bij mij brengen zijn gedichten niet veel naar boven. Maar ja, een mens kan ook niet álles goed vinden, hé?

Sylvie Marie mag zich bewijzen als enige vrouw vanavond, en haar ken ik eigenlijk al een beetje. Vorig jaar, of misschien al twee jaar geleden, heb ik haar een partijtje poëziepingpong zien spelen met haar ook dichtende man David Troch, eveneens in de bibliotheek van Genk. David volg ik trouwens op Facebook, vooral zijn "De dingen waarmee ik opsta" zijn vaak geweldig. Sylvie's creaties vanavond zijn zacht en emotioneel, ze omarmen je als een fleece dekentje, dat af en toe toch ook plots van je af wordt gerukt, want hier en daar zit er toch ook een snuifje humor in.

Max Temmerman is echter mijn favoriet. Hij schrijft in herkenbare spreektaal en zijn gedichten raken de nostalgische snaar. Op het eerste zicht speels, maar met een dieper gevoelig laagje. Zo beschrijft hij de terugkeer van een zoon naar het verkochte ouderlijk huis; of iemand die alle vorige versies van zichzelf beschrijft en wat ze allemaal doen gedurende heel zijn voorbije levensloop. Je zou zelf het hoofdpersonage in zijn verhalen kunnen zijn.

Terwijl deze dichters voordragen, schildert Randall Casaer vier doeken geïnspireerd door een woord of een beeld uit hun werk. Hij is blijkbaar bekend uit "De Slimste Mens" maar ik heb geen idee wie hij is, want die spelletjesshow heb ik eigenlijk nooit zo intensief gevolgd; ik wist niet eens dat ze daar een huistekenaar hadden. Hij lijkt nog het meest op de acteur Toby Stephens, die Captain Flint speelt in de TV-serie "Black Sails". In ieder geval, het resultaat mag er best wezen, en na afloop biedt hij zijn kunstwerken zelfs te koop aan.




Tussendoor brengt Andries Voets nog een stuk van Ravel, maar hij sluit af met een indrukwekkende Schubert, zonder bladmuziek en dus tien minuten gememoriseerde toetsaanslagen. Zo zorgt hij mee voor een geslaagde, ontspannen maar toch wel zeer culturele avond, waarvan de bibliotheek van Genk voor mijn part er nog een heleboel mag organiseren.