Boeken verslonden in december

Wat?! Slechts drie?! Komaan jongens, weten jullie wel hoe DIK "Inheritance" is? Bijna zoveel als drie van de vier boeken die ik november gelezen heb samen! Dus niet zagen, het verbaast me dat ik er eigenlijk nog twee andere bijgekregen heb deze maand.

"Ashley Bell" van Dean Koontz werd op 8 december gepubliceerd. Ik wist dus dat ik het boek ongeveer een week later pas in handen zou krijgen. Op 2 december ben ik daarom al beginnen lezen in "Inheritance" van Christopher Paolini, en toen de Koontz arriveerde, legde ik de dikkerd opzij.

Het eerste boek dat ik dus uitlas in december was "Ashley Bell". Daar heb ik deze maand al veel over geschreven in mijn blog. Voor wie het gemist heeft: Spanning en humor wisselen elkaar af. De flashbacks maakten me nieuwsgierig. De hoofdstuktitels, atypisch voor romans, zorgen voor een speelse, sprookjesachtige sfeer. Een combinatie van het paranormale in "The Face" en de menselijke verbondenheid van "From the Corner of His Eye", met halfweg enkele typische thrillerkenmerken. (Een gedetailleerdere bespreking vind je in mijn blogpost "Kerstboom bouwen met 'Ashley Bell' en lasagne".) Dit boek had ik op zes dagen uit en kreeg van mij 5 sterren en de eerste plaats in mijn top tien van 2015.

Daarna ging ik dus verder in "Inheritance" van Christopher Paolini, waar ik dus in totaal maar 19 dagen over gedaan heb. Het is een prachtig slot van de serie (de andere boeken zijn "Eragon", "Eldest" en "Brisingr") en het is misschien wel het beste boek van alle vier. Fantasy vergt meestal toch veel moeite om te lezen, met vreemde namen en plaatsen, vreemde talen en voorwerpen en tradities. Maar deze keer had ik er geen probleem mee, en ik ben dus werkelijk door de 1150 pagina's gevlógen. Op het einde was ik zelfs een beetje teleurgesteld dat het gedaan was. Als je alle "Lord of the Rings"-films op een rijtje kijkt - de extended editions, uiteraard - dan ben je op het einde blij en zit je Frodo zelfs aan te moedigen zodat ie z'n kont wat sneller op die fucking boot rept. Voor mij had er best nog een nieuw hoofdstuk aan deze boekenreeks mogen volgen, over de toekomst van de drakenrijders, maar vooral - ik blijf immers mezelf - om Eragon en Arya tóch nog een kans te geven hun leven samen door te brengen. Pff, een vrouw laten zitten voor "een hoger doel", wie doet dat nu?! Het is boek is zijn 4 sterren meer dan waard.


Met nog vijf dagen te gaan in 2015 had ik de keuze. Ofwel begon ik al aan het volgende boek in de "Game of Thrones"-reeks, "A Feast for Crows". Ofwel las ik nog snel een kort boekje, om mijn totaal gelezen boeken dit jaar van 52 naar 53 te brengen. Dat was niet de enige reden; na zo'n onderdompeling in een fantasiewereld, wou ik toch eerst iets simpeler voor ik de reis naar Westeros aanvatte. Dus koos ik "The Time Keeper" van Mitch Albom. Zoals de schrijver zelf zegt in zijn dankwoord: het is "een fictief fabeltje". En ja, met slechts 220 pagina's kun je het moeilijk een roman noemen, al is het ook meer dan een simpel kortverhaal. Ik moest eerder denken aan een metafysische aflevering van een science-fiction- of fantasyserie op TV, maar dan wel perfect in z'n uitvoering en krijgt daarom ook 4 sterren van mij. Alleen vraag ik me af waarom sommige zinnen in het vet staan. Ik deed er eigenlijk nog langer over dan verwacht: vier dagen, maar dat kwam vooral omdat Daan hier was die dagen.

2016 start ik dus in Westeros met "A Feast for Crows". Ik geef mezelf heel de maand januari voor dit boek van toch ook wel 850 pagina's. Over de vorige boeken in de reeks deed ik immers ook steeds vier weken. Maar ik heb nog een week vakantie in Oostenrijk in het vooruitzicht, dus misschien ga ik het nog sneller uitlezen dan verwacht.