Mijn geluksbokaal gaat open

Ik hou al enkele jaren een "geluksbokaal" bij. Bedoeling daarvan is om er telkens een papiertje in te gooien van iets wat je doorheen het jaar gelukkig heeft gemaakt. Ja ja, ik weet het, heel new age, noem me maar een esoterische hippie. Maar het werkt wel, en ik stond er altijd van te kijken hoeveel papiertjes er uiteindelijk in blijken te zetten. Want geloof me, doorheen het jaar voelt het totaal niet zo.

Ik moet wel toegeven dat ik zonet nog snel even door mijn agenda ben gegaan en nog wat extra papiertjes heb geschreven over dingen waar ik toen niet aan gedacht heb. Een klein inhaalmanoeuvre dus, want eigenlijk zag de bokaal er alles behalve gevuld uit. Zelfs nu komt het niveau niet eens tot aan de helft!


Maar als ik het deksel van de bokaal draai en de papiertjes open plooi, valt het resultaat best mee: 32 momenten van geluk (dat zijn er zelfs 9 meer dan vorig jaar!) verspreid over 5 globale categorieën: familie (4), uitstapjes (9), sociale contacten (9) vriendschappen (3) en persoonlijke passies (7). Sommige papiertjes hebben wel een wrange nasmaak, als ze gaan over gebeurtenissen met personen die ondertussen weer mijn leven zijn uitgestapt. Maar goed, die momenten zelf waren wel gelukkige momenten, en ze weggooien omwille van wat erna gebeurde, zou niet eerlijk zijn. Op zich waren het immers wél goede momenten, waar ik er liefst nog meer van had willen zien.

En ik besef ook wel dat ik minder kritisch zou moeten zijn wat betreft mijn momenten van geluk. Ik moet me wat minder viseren op de categorieën die minder of zelfs helemaal niet aan bod komen. Want ook al gebeurt er op die gebieden niets, dat wil niet zeggen dat het leven niet gelukkig kan worden gemaakt met ándere momenten.

Wie de kans krijgt het te vieren: veel plezier vanavond

en

Gelukkig nieuwjaar!

"Ruby Sparks" blies me omver

Ik wist dat deze film goed bij me zou passen, als een op maat gemaakt kostuum. Dat het een weerspiegeling zou zijn van mijn eigen leven, hoop, dromen, gewoonten, ideeën, persoonlijkheid, enz. Een schrijver als hoofdpersonage? Die problemen heeft met het vinden van de liefde? Met een veel te actieve verbeelding die hem telkens in de problemen brengt? Komaan, het kan er niet "vingerdikker" op liggen (en dat moet toch dringend een bestaand comparatief worden, vind ik ...)

En ik was niet teleurgesteld. Maar ik moet toegeven, doordat het me persoonlijk op zoveel niveaus raakt, is het een zeer moeilijke film om naar te kijken, zo moeilijk dat het eigenlijk op meer dan één punt pijnlijk werd.

Het begint als een romantisch sprookje, maar wordt langzaam depressief wanneer - zoals ik al van hem verwachtte - het hoofdpersonage verandert in zijn eigen antagonist en letterlijk dat waar hij van droomde, vernietigt. Hij maakt fout na fout en je weet dat hij gedoemd is als hij eenmaal begint die fouten te "corrigeren". Door de manier waarop Calvin handelt, verdient hij eigenlijk geen gelukkig einde. Na het depressieve deel, verandert de film plotseling ook in een volwaardige horror en je weet dat er geen kans is op verlossing, geen mogelijkheid dat alles nog goed komt. Daarna is het ook moeilijk om te zien hoe Calvin alle ellende die hij zelf veroorzaakt heeft, transformeert tot een volgend succes in zijn schrijversoeuvre. Heeft hij dit wel echt verdiend? Zijn persoonlijk lijden na de feiten hadden explicieter in beeld moeten worden gebracht. Zijn verdriet en spijt overtuigden me niet.

Maar: moeten ons heden en onze hele toekomst altijd bezoedeld blijven door fouten uit ons verleden? Is er geen ruimte voor een tweede kans, geen mogelijkheid dat het universum onze idiotie vergeeft? Ik neem dus maar aan dat Calvin zichzelf genoeg gemarteld heeft, zijn schuldbesef groot genoeg is, en dat hij die tweede kans gerust mag krijgen. Uiteraard veronderstelt de hopeloze romanticus in mij dat deze keer, na het einde van de film, alles perfect uitdraait. Hoewel dat natuurlijk helemaal geen weerspiegeling van het echte leven is. Integendeel.

Dus, wat is nu eigenlijk mijn definitieve oordeel?  Hou ik van deze film? Ja, dat doe ik echt. Maar maakt het me blij, vult het mij met hoop en vreugde op de manier waarop ik had verwacht voordat ik begon te kijken, zoals bij die andere film met Zoe Kazan, "What If"? Nee, helemaal niet. Als het om die dingen gaat, voel ik me nu eigenlijk nog erger. Omdat ik denk dat ik zo veel op Calvin lijk, dat ik het gewoon niet verdien een Ruby Sparks in mijn leven te krijgen.

3D: Drie Dagen Daan

Het is ochtend op de zondag tussen Kerstmis en Nieuwjaar, traditiegetrouw de dag van het kerstfeestje van de family Nys. Mijn zus en schoonbroer werken allebei in de Colruyt, en zondag is daardoor hun enige vrije dag om samen iets te doen.

Ik ga Daan halen bij zijn mama. Hij laat zijn kerstcadeautjes zien; een drakenkasteel, een Minions kleiset, een raceauto op afstandsbediening, ... Wat heeft die jongen toch geluk, want straks gaat hij weer een boel leuks erbij krijgen.

Bij mijn ouders thuis zit Daan vol ongeduld te wachten op zijn meter. Hij heeft de cadeautjes onder de boom al geteld en is eigenlijk teleurgesteld in het aantal. Achteraf blijkt natuurlijk wel dat ongeveer 1/3 van de buit voor hem is. "Eindelijk" komen mijn zus en schoonbroer binnen, en het duurt niet lang of we zitten in een kringetje aan de kerstboom.

Daan mag één voor één de cadeautjes kiezen en rond laten gaan. Wie weet voor wie het is, zegt stop (we hebben op voorhand naampjes getrokken). Daan weet meteen de juiste eruit te halen; het eerste cadeau is voor hem, een waar dinosauruspark, met 25 dino's, 4 opzichters, een jeep, observatietoren, en een omheining (die in feite de helft van de zogenaamd 85-delige set uitmaakt). Tussendoor krijgt de rest van de familie ook iets om uit te pakken: "Ons Bakboek" van de KVLV voor onze pa, een keukenweegschaal voor mijn zus, een Stanley-gereedschapsset voor mijn schoonbroer, ons ma krijgt een nieuwe broodrooster, en ik zelf de DVD's van de eerste twee "Iron Man" films om mijn Marvel-collectie te vervolledigen (de derde film heb ik tijdens een vorige gelegenheid al eens gekregen) en het boek "The Shepherd" van Ethan Cross. Maar zoals gezegd heeft Daan het meeste uitpakwerk: een zelf uit te houwen skelet van een T-Rex (wat uiteraard in de loop van de avond al meteen gebeurt, met de hulp van nonkel René); een nieuw dekbedovertrek, ook met een dinosaurusthema, een Luke Skywalker actiefiguur, en het gezelschapsspel "Waar ben je?", een soort combinatie van "Zeeslag" en "Wie is het?"

Die nacht word ik twee keer wakker. Eerst door een geluid als een ontploffend huis, ergens rond middernacht of zo. Maar dat is normaal, in mijn buurt beginnen ze al een week op voorhand nieuwjaar te vieren. Toch moet ik eventjes denken aan de film "Night at the Museum", waarin het dinosaurusskelet in het Museum of Natural History in New York plots tot leven komt. Ons nieuw uitgehouwen skelet is nog geen tien centimeter groot, maar ik zou toch ook niet graag hebben dat het door ons appartement zit te rennen. De tweede keer dat ik wakker word, is rond 3u, als Daan komt zeggen dat hij zijn knuffel niet meer vindt. Twee redenen waarom ik de volgende ochtend dus blij ben dat Daan tot half negen blijft slapen.

We staan op en beginnen aan de dag. Het belooft een Dino-Dag te worden, wat niet te verwonderen is na gisteren. We spelen bijna constant met ofwel het dinosauruspark, ofwel met Lego Jurassic World, omdat het nu eenmaal vakantie is en omdat ik gamen nu eenmaal zelf ook leuk vind. Tussendoor rijden we nog wat met autootjes rond en laten we Darth Vader en Luke Skywalker elkaar bevechten. En natuurlijk amuseren we ons met het van Sinterklaas gekregen felbegeerde Geestenjacht, wat ik eigenlijk zelf ook leuk begin te vinden en op een eenzame avond zelf ook al heb staan spelen; schieten op geprojecteerde spoken en vleermuizen, herladen als de kogels op zijn, even verstand op nul en je waant je meteen in een film.

Dinsdag is filmdag. Daan heeft al een tijdje geleden gevraagd wanneer we nog eens naar de bioscoop gaan. Deze keer is het echter niet makkelijk om te kiezen. Er zijn sowieso maar twee gegadigden: ofwel de nieuwe Snoopy-film, ofwel de nieuwe Pixar, "The Good Dinosaur". Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar Snoopy, omdat we eigenlijk toch al aan een overload aan dinosaurussen zitten en omdat ik de animatiestijl van "The Good Dinosaur" eigenlijk niet zo geweldig vind. Maar Daan mag uiteraard kiezen, dus het worden toch de dino's.

Het idee om naar de film te gaan, wordt echter gedeeld door wat lijkt op duizenden andere mensen. Alle toegangswegen in Winterslag zitten geblokkeerd, en ik begin te vrezen dat we de start van de film niet gaan halen. Ik wil ook niet terugdraaien; beloofd is beloofd, en de teleurstelling bij Daan zou te groot zijn. Eindelijk geraak ik in de ondergrondse parking, maar moet wel naar het onderliggende niveau rijden. Dat is ook heel uitzonderlijk. Tien minuten voor de start van de film wandelen we de overvolle inkomhal binnen, en pas als ik de kaartjes koop aan de betaalautomaat, realiseer ik me waarom het zo druk is: het is dinsdag, de dag waarop alle films bij Euroscoop slechts vijf euro kosten. De zaal zit dus al redelijk vol, maar we vinden nog een paar plaatsen aan de zijkant. De pauze van tien minuten is deze keer te kort: de rij aan de toiletten begint al in de grote gang met de zalen. De film is al terug begonnen als we terug in de zaal komen, maar veel hebben we precies niet gemist.

De film zelf is best mooi, spannend, emotioneel, maar ook soms wat eng en gewelddadig (bijvoorbeeld de scène waarin een pterodactylus zonder waarschuwing een klein schattig diertje inslikt, vind ik toch iets te visueel voor kleine kindjes). Zoals verwacht vind ik de animatiestijl van de personages maar niets. En doordat de omgevingen zo realistisch zijn (echt wel een topprestatie van Pixar, ik zit me soms echt af te vragen of het geen echte filmbeelden zijn waar ze later de personages in verwerkt hebben) is het contrast met die cartooneske dinosauriërs des te groot. Gelukkig is het verhaal goed genoeg om me mee te slepen. Maar het belangrijkste is toch dat Daan zich amuseert.

De rest van de dag brengen we veelal op dezelfde manier door als de vorige. 's Middags belt de postbode nog aan met een verrassing, een kerstcadeautje van een vriendin in Amerika: het boek "Everyhing I Never Told You" van Celeste Ng. Morgen mag Daan terug naar zijn mama, en zo kan ik de laatste dagen van dit jaar rustig afsluiten. Ondertussen heb ik immers weer opgenomen films van vier dagen te kijken. Niets met dino's deze keer, hoop ik ...

Kerstvakantie vol filmplezier

Fijn, die extra vakantiedagen op het einde van het jaar. Zo krijg ik de kans om nog meer dan normaal voor TV te hangen. In deze periode kun je meestal ook rekenen op een paar extra filmuitzendingen, gaande van klassiekers en animatiefilms tot toch ook wat meer recentere titels. Vorige jaren kon ik vooral op de BBC rekenen voor een paar ontspannende uurtjes vol hilariteit en avontuur, en dat is dit jaar niet anders.

Ik kan meteen de nostalgische toer opgaan met drie jeugdherinneringen. “Flight of the Navigator”, over een jongen die met een buitenaards ruimteschip de wereld verkent, een film die me trouwens heeft geïntroduceerd tot de muziek van de Beach Boys. “Herbie Rides Again”, waarvan ik de climax – het “gevecht” tussen alle Volkswagen kevertjes en de bulldozers en graafmachines - vroeger met mijn eigen Matchbox autootjes naspeelde. En “Batteries Not Included”, een film over kleine UFO’s die de bewoners van een oud appartementengebouw komen helpen, met de legendarische Jessica Tandy en Hume Cronyn in de hoofdrollen. ’s Nachts worden er ook enkele Hitchcock-films uitgezonden. Dit vind ik wel een leuke traditie, want iedereen heeft het zo vaak over Hitchcock en ik kwam tot de ontdekking dat mijn kennis van zijn films zich beperkte tot “The Birds”, “Rear Window” en “North by Northwest”. Zo heb ik vorig jaar “I Confess”, “Frenzy”, “Suspicion” en “Shadow of a Doubt” kunnen kijken. Dit jaar zijn “Dial M for Murder”, “Marnie” en “The Trouble With Harry” aan de beurt.

Daarnaast komt er nog “Oz: the Great and Powerful” met de populaire James Franco. En niet te vergeten de speciale kerstaflevering van “Doctor Who”! En op nieuwjaarsdag mogen "The Blues Brothers" nog eens de boel op stelten zetten.

Wat animatiefilms betreft, is het aanbod op BBC echter wat magertjes dit jaar. Vorige zondag was er “Rise of the Guardians”, best wel een epische film over hoe je sterker wordt als er maar iemand in je gelooft. Voor de rest zijn alleen “Frankenweenie” en “Tinkerbell and the Secret of the Wings” de enige die ik nog niet gezien heb en me interessant lijken. Ik ben vooral benieuwd naar de Tinkerbell-film; samen met Daan heb ik er daar al twee van gezien (geleend uit de bibliotheek) maar dan uiteraard in de Nederlandse versie. Gelukkig zorgt Één er ook voor dat ik mijn achterstand wat Disneyfilms betreft, serieus kan inhalen dit jaar. Zo zenden ze deze vakantie “The Lion King”, “Hercules”, “Mulan” en “Pocahontas” uit. Films waarvan ik moet toegeven dat ik ze nog nooit gezien heb. Ook “De Prinses en de Kikker” en “Bolt”, waarvan ik eigenlijk de originele versies al gezien heb maar kom, het waren wel goede en ik ben benieuwd wat ze er in de gedubde versies van maken.

Maar waar ik vooral naar uitkijk, is de film “Ruby Sparks”, over een schrijver die worstelt met een writer’s block, een vrouwelijk personage creëert waarvan hij denkt dat ze van hem zal houden, en haar dan effectief tot leven roept. Een verhaal dat me op het lijf geschreven lijkt, met dan ook nog eens de prachtige Zoe Kazan in de hoofdrol, een actrice die ik heb ontdekt via “What If”, een film met Daniel Radcliffe die ik eerst in de cinema heb gezien maar waarvan ik daarna meteen ook de DVD heb aangeschaft.

De kerstvakantie gaat voorbij vlíégen, maar dat is niet erg, want ik ga van elke minuut genieten.
  

Prettige feestdagen!

Mijn Top Tien van 2015

10) "Daughter of Dark River Farm" van Terri Nixon
Opnieuw een perfect verhaal prachtig samengesteld door een meesterlijke woordkunstenaar. Één sterretje minder dan "A Rose in Flanders Fields" maar alleen omwille van persoonlijke redenen; ik voelde niet zo'n connectie met Kitty Maitland als met Evie Davies. Maar de taal, locatie en tijdsgeest, personages, alles komt mooi samen in een verslavend verhaal, en ik hoop dat Terri Nixon nog meer boeken gaat schrijven zoals deze trilogie.

 9) "The Book of Strange New Things" van Michel Faber
Technisch gezien is dit boek science-fiction, maar zo zie ik het helemaal niet. Het is een verhaal over relaties, over het huwelijk, vriendschap, en ja ook over religie maar zonder al te godsdienstig te worden. Ik vond de "Shoot" berichten die Peter en zijn vrouw uitwisselen het leukst, maar de rest van het verhaal is ook intrigerend.






8) "The Love Song of Miss Queenie Hennessy" van Rachel Joyce
Een verhaal parallel met "The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry" waar ik eerlijk gezegd nog meer van hield. De onbeantwoorde liefde van Queenie voor Harold is zo herkenbaar, en haar verhaal is zo tragisch. Het einde is schrijnend. Wie kan zeggen of oordelen of haar leven een verspilling is geweest of niet?

7) "Sand in my Stiletto's" van Shaughnessy Brookes
Het perfecte boek om op een eerste cruise te lezen. Ik werd er meteen verliefd op, en op de schrijfster. Het hoofdstuk waar ze terugkeert naar Tahiti is zo schattig, een fantastisch perspectief op de liefde en het leven. Het laatste hoofdstuk bezorgde me tranen, niet alleen door de wondermooie inhoud maar ook omdat ik niet wou dat het boek gedaan was. Het voelde als het lezen van brieven van een lieve vriendin.





6) "All the Bright Places" van Jennifer Niven
Een perfecte jeugdroman. De hoofdpersonages zijn twee geweldige personen. Ze hebben het geluk gehad elkaar gevonden te hebben, ook al is hun tijd samen heel kort. Ik hou van de hoop in dit verhaal, de liefde tussen de personages, maar ook de herkenbare geestgesteldheid van Theodore Finch wat betreft de "Asleep", en ook Violet haar verlies van woorden. Dit is een roman die iedereen zou moeten lezen, ook volwassenen.

5) "A Rose in Flanders Fields" van Terri Nixon
Terri Nixon heeft niet alleen dit boek geschreven, ze heeft het geschilderd, gebeeldhouwd, en gesymfoniseerd, het in een echt kunstwerk veranderd. Ik hield al van "Maid of Oaklands Manor" maar ik verafgood "A Rose in Flanders Fields". Het liefdesverhaal van Evie en Will, getuige zijn van hun eerste ontmoeting, de horror van de eerste wereldoorlog, hun ervaringen die hen uit elkaar drijven en het liefdesverhaal in een tragedie veranderen, en daarna de uiteindelijke bevestiging van hun liefde maken dit verhaal zo herkenbaar, en het maakt een man jaloers op wat ze samen hebben gevonden. Dat alleen maakt het een tijdloos verhaal, maar ik hou ook van de tijd en locatie waarin het zich afspeelt, en doet me nogmaals denken aan "Downton Abbey". Het was ook leuk om een verhaal te lezen dat zich eigenlijk tegelijkertijd afspeelt als "Maid of Oaklands Manor".

4) "Us" van David Nicholls
Het mannelijke equivalent van chicklit. Deed me heel fel denken aan de film "The Story of Us". Grappig maar met momenten ook mensonterend herkenbaar. Ik dacht dat het een typisch, zoetsappig goed einde zou krijgen, tot ik dacht dat ze misschien toch echt uit elkaar zouden gaan; en dat laatste gebeurde dan ook.

3) "I'll Give You the Sun" van Jandy Nelson
Een fantastisch verhaal over opgroeien, over leren omgaan met liefde in al haar vormen (familieliefde, romantische liefde, liefde voor een bepaalde passie zoals kunst - eveneens in al haar vormen), over keuzes maken en de gevolgen dragen. En over realiseren dat er soms geen schuld is, en ook geen rechtvaardigheid, en dat hoe kleurrijk wij de wereld ook maken, veel dingen nog steeds in die vervelende grijze zone tussen goed en slecht zitten.




2) "Saint Odd" van Dean Koontz
De terugkeer naar Pico Mundo brengt ook de spanning en het mysterie terug in deze verhalenreeks, die na "Brother Odd" eigenlijk wat afwezig waren. Dit concluderende hoofdstuk bevat niet de gebruikelijke humor, en de raadselachtige personages blijven spijtig genoeg raadselachtig; we krijgen niet alle antwoorden op het einde. En wat een einde: voorspelbaar, maar voldoenend. Het boek dichtslaan vulde me met emoties, niet zozeer met verdriet voor het lot van Odd Thomas zelf, maar door afscheid te moeten nemen van één van de sympathiekste personages in de literaire geschiedenis.

1) "Ashley Bell" van Dean Koontz
Spanning en humor wisselen elkaar af. De flashbacks maakten me nieuwsgierig. De hoofdstuktitels, atypisch voor romans, zorgen voor een speelse, sprookjesachtige sfeer. Een combinatie van het paranormale in "The Face" en de menselijke verbondenheid van "From the Corner of His Eye", met halfweg enkele typische thrillerkenmerken. (Een gedetailleerdere bespreking vind je in mijn blogpost "Kerstboom bouwen met 'Ashley Bell' en lasagne".)

Een zondag met Daan

Ik haal Daan op bij zijn mama. Als ik binnen komt, heeft hij zich in een grote kartonnen doos verstopt. Fijn om het spelletje even mee te spelen, zulke kleine dingen maken het aangenaam. Dat doet me er trouwens aan denken dat ik nog een andere kartonnen doos verder moet afwerken: het piratenschip dat ik voor Daan wil maken. Ik ben nog steeds op zoek naar een goede manier om de boeg eraan te bevestigen. Ik zou graag willen weten welke lijm ze gebruiken in het knutselprogramma “Art Attack” op Disney Junior, waar ze alles met krantenpapier bedekken om het daarna netjes te beschilderen.

Zoals gewoonlijk in het weekend rijden we naar mijn ouders. Soms komen zij bij ons op bezoek, maar meestal gaan wij naar daar. Een uurtje in de auto, het rustigste moment van de dag. Daan houdt zich kalm en we luisteren naar de soundtrack van “Frozen”. Wel de Engelstalige versie, maar dat stoort hem niet zo. Sommige liedjes probeer ik mee te zingen, want geef toe, daar zitten toch best wel vette nummers tussen. Maar mijn keel is nog wat rauw van het hoesten tijdens de nasleep van de griep, dus het is niet uit volle borst deze keer.

Het eerste wat we doen als we bij mijn ouders zijn, is de kerstboom bewonderen. Daan heeft vorige week mij geholpen met het bouwen van de kerstboom, enkele weken geleden zijn oma, dus hij heeft er wel oog voor. Daarna zetten we het salontafeltje aan de kant zodat we op het tapijt kunnen spelen. Dat is eigenlijk toch handiger als je klein bent; als volwassene zijn de ledematen toch net iets te lang geworden om zo soepel als Daan van houding te veranderen. Zitten, liggen, opspringen, rondrennen, terug zitten, hurken, … op zulke momenten voel je de decennia in je lichaam toch wel.

We spelen eerst met de autootjes. Mijn eigen oude Matchboxkes, verzameld in een kartonnen doos. Hoewel ze er totaal geen gelijkenis mee hebben, spelen we de personages van Pixar’s “Cars” na, en ook “Blaze en de Monsterwielen” van Nickelodeon. Wat er uiteindelijk op neer komt dat ze gewoon de hele tijd tegen elkaar op moeten botsen om te proberen ze op hun dak te krijgen. Wie recht blijft, is gewonnen.

Dan is het middag en etenstijd. Daan vraagt zelf om een boterham. Het beste bewijs dat hij, ondanks af en toe nog een hoest en wat gesnuffel, niet meer ziek is. Een etende Daan is een gezonde Daan.

Namiddag kijken we eindelijk naar de Pixar film “Binnenstebuiten” die Daan van Sinterklaas heeft gekregen, maar waar hij nog niet van heeft kunnen genieten eerst door zelf ziek te zijn, en daarna doordat ik ziek was. Het is altijd even gokken met een nieuwe film: gaat hij het leuk vinden of niet? Ik begin zijn smaak toch al een beetje door te hebben, maar 100% ben je toch nooit zeker. Wat blijkt, Daan vindt het wel leuk en stelt ook slimme vragen. Hoewel hij toch nog veel te jong is om alles van de film te begrijpen. Waarschijnlijk zelfs iets van vijftien jaar te jong, wat sommige details betreft. Persoonlijk vind ik de film ook heel leuk om naar te kijken, en ik kan me ook volledig vinden in de boodschap die ze willen overbrengen. Ja, het is natuurlijk een Disney film, dus er moet een boodschap achter zitten.

Maar al te vaak verbergen we ons achter vals geluk, doen we ons vrolijker voor dan we eigenlijk zijn, verbergen we ons verdriet en proberen we optimistisch te blijven en gewoon verder te doen, want droevig en depressief zijn is niet aantrekkelijk, daarmee stoten we mensen af. Maar die zelfontkenning lost geen problemen op, en maakt ze eigenlijk alleen erger. Dus soms moeten we gewoon uiting geven aan ons verdriet en even troost zoeken bij mensen die ons begrijpen zodat we de situatie kunnen verwerken en verder kunnen gaan met ons leven.

Na de film halen we de actiefiguren boven en doen we wat aan cross-genre: we laten Iron Man en Spiderman het opnemen tegen onze nieuwste aanwinst, ook van Sinterklaas: Darth Vader! Daan zijn verbeeldingswereld is veelzeggend: hij weet dat Darth Vader eerst Anakin Skywalker was, en dat Darth Sidious hem in Vader heeft veranderd. Daan verzint een verhaal waarin Vader op een magische manier terug in Anakin verandert en weer een goede kerel wordt. Want zeg nu zelf, die “dark side”, da’s toch maar niks eigenlijk, hé?

Na het avondeten keren we weer huiswaarts. Er is nog een beetje tijd voor het slapengaan, en de kerstvakantie is toch begonnen, dus we spelen nog een half uurtje “Lego Jurassic World” op de Playstation. We ontsnappen uit de kooi van de T-Rex, lopen weg van een groep gallimimussen, zetten de stroom van het park weer aan en ontwijken enkele velociraptors in de keuken van het bezoekerscentrum. Dan is het bedtijd, en na een voorleesboekje (nog eens van Bumba deze keer, dat is lang geleden) blijft Daan wonder boven wonder de rest van de avond en nacht in zijn bed liggen.

Ik probeer nog wat te lezen in “Inheritance” van Christopher Paolini, maar om 21u slaat de vermoeidheid toe en verhuis ik van de zetel naar mijn eigen bed. Waar ik toch nog een beetje verder lees, en zo in totaal toch nog 50 bladzijden verzet. Daan is nog twee dagen bij mij, maar ik moet nog werken deze week. Eerst een dagje bij zijn oma en opa, daarna een dagje bij mijn ouders, en daarna mag hij voor de kerstdagen terug naar zijn mama. Het kerstfeestje van mijn eigen familie is op zondag, al enkele jaren een traditie. En dan is het weer bijna tijd om het nieuwe jaar in te luiden. Ik ben eens benieuwd …

Kerstboom bouwen met "Ashley Bell" en lasagne

Elf maanden na zijn vorige boek, "Saint Odd", stelt Dean Koontz zijn nieuwste fictieve dochter aan ons voor. "Ashley Bell" is ook meteen zijn langste boek in 12 jaar tijd, en komt met 560 pagina's al goed in de buurt van het 608 pagina's tellende "The Face", uitgebracht in 2003.

Niet dat kwantiteit zo belangrijk voor me is. Ik hou er evenveel van om een maand lang door het 1150 pagina's tellende "Inheritance" van Christopher Paolini te worstelen, als van een namiddagje rondtrekken met Holden Caulfield in de 192 pagina's van J.D. Salinger's "The Catcher in the Rye".

Het boek is op mijn werk aangekomen. Die pakketjes passen niet in mijn eigen brievenbus en het is te omslachtig om ze de volgende dag in het postkantoor op te halen, vooral omdat ik de openingsuren niet haal met mijn eigen werktijden. De eerste pagina's lees ik dus tijdens mijn middagpauze.

Na nog geen zeven bladzijden te lezen, slaat de paniek om mijn hart. Koontz laat een hond opdraven in het verhaal, een golden retriever natuurlijk. Ik heb daar geen problemen mee, in vroegere tijden vond iedereen het zelfs leuk om zulke terugkerende elementen in nieuwe boeken te ontdekken. Maar waar het zijn honden betreft, vinden veel mensen dat hij al jaren aan het overdrijven is. Ik trek dus een grimas, niet omwille van het feit dat die hond er is, maar al denkend aan alle negatieve commentaren die ik onvermijdelijk ga tegenkomen. Maar goed, het half uurtje pauze is voorbij, de rest zal tot 's avonds moeten wachten.

Na een intensieve werkdag, te vermoeid om nog maar aan het avondeten te dénken, leg ik me in mijn zetel en lees verder. Zoals steeds in de verhalen van Koontz, wordt spanning afgewisseld met humor. De flashbacks van een 22-jarig naar een 10-jarig hoofdpersonage, maken me nieuwsgierig. De hoofdstuktitels, atypisch voor romans, zorgen voor een speelse, sprookjesachtige sfeer. Misschien louter een subjectieve reactie op de tragedie die zich in de eerste 50 bladzijden ontvouwt, een diep verlangen naar een goede afloop.

Ik klok deze avond af op 100 pagina's, want het is opeens 23u en dus tijd voor bed. Hoewel ik makkelijk nog een paar uurtjes zou kunnen doorlezen. Maar dat zou mijn volgende werkdag op een niet zo positieve manier beïnvloeden. Ik maak graag vergelijkingen, en ondertussen heb ik ontdekt dat dit boek de paranormale sfeer van "The Face" combineert met de menselijke verbondenheid van "From the Corner of His Eye". Ik ben dus zeer benieuwd naar de rest van het verhaal.

De komende twee avonden is Daan bij mij. We zetten samen de kerstboom. Daan helpt goed met het opbouwen van de boom; de takken in de "stam" steken. De takken open plooien, dat laat hij aan mij over. Kerstlampjes mag ik ook alleen doen. De boom versieren doen we dan weer samen, maar Daan geeft het al snel op, waardoor ik weet dat hij moe begint te worden. Ik zet me met het boek in de zetel zodra hij slapen is. Zoals gewoonlijk word ik nog een stuk of drie keer onderbroken doordat hij weer uit bed komt. Nog iets drinken. Nog een keer naar toilet. Nog even over een droom komen vertellen. Op een of andere manier slaag ik er toch in halfweg het boek te geraken. Ik herken wat kenmerken uit de oudere boeken van Koontz, vooral "Dark Rivers of the Heart" en "Mr Murder".

Het mysterie verandert in een samenzwering, en de paranormale atmosfeer moet een beetje plaats ruimen - maar gelukkig niet voor lang - voor een typische thriller waarin de heldin op de vlucht slaat en zich probeert te verstoppen voor een alomtegenwoordige vijand - en blijkbaar ook een beetje voor zichzelf. Ik vraag me ook af hoe de parallelle verhaallijn in de hoofdplot verwerkt gaat worden. Op dit moment kan het allemaal nog alle kanten uit. Dat maakt het net interessant, die onvoorspelbaarheid.
 
Daan is terug bij zijn mama en ik kom thuis met een rustige vrijdagavond in het vooruitzicht. Ik weet dat ik ook een volledige vrije zaterdag heb, waarop ik alleen nog eventjes op cadeautjesjacht moet, en dat het boek dit weekend zonder problemen wel uit zal geraken, maar ik zet me standvastig in de zetel met de wilskracht om deze avond nog het lot van hoofdpersonage Bibi Blair te ontdekken, toch goed wetende dat dit nooit zal lukken met nog 230 bladzijden te gaan.

Wanneer een vermoede theorie waarheid blijkt te zijn, leg ik het boek even neer. Allerlei krachttermen razen door mijn hoofd. Samen met de vraag: hoe kan dit verhaal ooit nog goed komen? Maar plots wordt het verhaal nog vreemder, ik voel overal rillingen en ik durf bijna niet verder te lezen. En ik weet nu al: dit boek heeft het potentieel om mijn hele top tien van 2015 een plaats achteruit te duwen. Ja, de kans bestaat dat "Saint Odd" van de troon wordt gestoten en dat "Ashley Bell" de nieuwe nummer één gaat worden.

Niet zozeer echte honger als meer een gevoel van zelfbehoud gecombineerd met een verlangen om de boel te rekken, zorgt ervoor dat ik een pauze inlas met nog 150 pagina's te gaan. Voor de gemakkelijkheid, en waarschijnlijk net zoals nog duizenden anderen van de meer dan anderhalf miljoen singles in België, warm ik een diepvrieslasagne op. Nee, dat doe ik niet elke avond, soms komen er effectief kookpotten en bakpannen aan te pas. Nu wil ik tijd winnen, want ik wil zo snel mogelijk terug naar die fictieve wereld, "fictief" op zoveel niveaus.

Ik zet de laatste 100 pagina's in en een tweede vermoeden wordt bewaarheid. Maar deze keer is de shock niet zo groot, want in feite was er geen andere optie mogelijk. Ik vind het zelfs ongeloofwaardig dat de personages zelf er niet meteen aan dachten. Ik lees nog 30 pagina's, maar om half elf 's avonds slaat de vermoeidheid toe. Ik kruip in bed en ontwaak om 9u 's morgens. Na een douche trek ik de stad in, doe mijn kerstaankopen en zoek een plaatsje op in het café aan het stadsplein. De ontknoping van het verhaal vervult alle verwachtingen. Dit boek is in ieder geval vijf sterren waard. Maar toch sta ik voor een keuze. Is dit verhaal beter dan "Saint Odd". Ja, zonder twijfel. Maar weekt het einde ook een vergelijkbare emotionele reactie los? Nee, het komt niet eens in de buurt. Dus wat laat ik het meeste doorwegen? Welk boek wordt de nummer één van mijn top tien dit jaar? Het is de keuze tussen een subjectieve en een objectieve rangschikking.

Nadat de tweede cappuccino op is, heb ik mijn keuze gemaakt. Deze keer ga ik voor kwaliteit in plaats van emotie. "Ashley Bell" is mijn nummer één.