Recensie "Moord bij het hunebed" - Frans & Tineke Steenmeijer

☆ ☆
Moord bij het Hunebed van Frans & Tineke Steenmeijer is vakantielectuur. Ik vond het boek ook op vakantie, in de Kop van Drenthe, dertig kilometer ten noorden van het dorp waar het verhaal zich afspeelt, en dus inderdaad in het midden van het hunebedgebied. Dat maakte het wel speciaal om te lezen.

Het verhaal op zich is echter niet zo speciaal. Ik heb het gevoel dat het ook meer een jeugdthriller is. Een simpel geschreven moordonderzoek met een "rijksrechercheur" als hoofdpersonage, die er mijns inziens toch wel heel lang over doet om alle touwtjes aan elkaar te knopen. Er gaan immers enkele weken overheen, met best grote tijdsprongen, waarbij ik regelmatig dacht, "Komaan, Doede Deschesne, had je dit gisteren ook al niet kunnen doen?" Ik had vaak het gevoel dat de grote detective ook gewoon op vakantie was in plaats van effectief de moord proberen op te lossen.

Maar het is vlot genoeg geschreven, met korte hoofdstukken, en zonder al te veel poespas. Het verhaal speelt zich af in een kleine gemeenschap met een paar sleutelfiguren. Het enige wat me daar een beetje bij stoorde is dat de dialoogpunctuatie soms niets klopt. Een personage stopt met praten, de aanhalingstekens gaan toe, maar op de volgende regel praat hetzelfde personage verder, met nieuwe aanhalingstekens alsof het toch gewoon de twee persoon in het gesprek is. Dat vind ik wat slordig.

Uiteindelijk krijgt de zaak wel een knappe conclusie. Doede is best een grappig personage, je hebt wel sympathie voor hem. Het is geen harde thriller maar met best wat humor en ook een handjevol jongere personages waardoor je het ook sneller als jeugdboek zou beschouwen. Op zich geen slecht verhaal, maar toch wat magertjes dus best geschikt voor een luie vakantiedag.

Recensie "Long Island" - Colm Tóibín

☆ ☆ ☆
Voor leesclub Boek & Koek dit najaar lezen we Long Island van Colm Tóibín, het vervolg op Brooklyn. Om ons geheugen wat op te frissen keken we eerst naar de verfilming van dat deel.

Long Island speelt zich enkele decennia later af. Eilis en Tony zijn de veertig gepasseerd, ze hebben ondertussen enkele kinderen, maar dan loopt het mis. Op een dag krijgt Eilis bezoek van een man die beweert dat zijn vrouw in verwachting is, en dat Tony de vader is. Hij dreigt ermee de baby voor hun deur achter te laten zodra die geboren is.

Het "idyllisch" einde van Brooklyn stort hierdoor in elkaar, en Eilis wordt opnieuw met haar twijfels geconfronteerd. Was Tony wel zo'n goede keuze? Had ze toch niet in Ierland bij Jim moeten blijven?

Weet je wat, laten we het uitzoeken, denkt ze. En ze gebruikt het excuus dat haar kinderen hun grootmoeder nog nooit ontmoet hebben, om terug te keren naar haar thuisland en wat olie op het vuur van haar korte, nasmeulende relatie met Jim te gooien.

Maar Jim heeft ondertussen zijn oog laten vallen op de oude vriendin van Eilis, Nancy. En die gevoelens zijn wederzijds. Cue de typische driehoeksverhouding met alle nodige achterdocht, verzwijgingen, en stiekeme afspraakjes.

Op zich leest Long Island wel vlot, maar net als bij Brooklyn blijf ik redelijk onverschillig bij de gebeurtenissen. De personages worden geconfronteerd met keuzes die ze maar niet blijken te kunnen maken. Zowel Eilis, Jim als Nancy hebben regelmatig uitgebreide stukken met innerlijke conflicten, waarin ze alle mogelijke scenario's overlopen. Het voelt heel rommelig aan in hun hoofden.

Het boek heeft een plots einde, zonder een resolutie, maar het verhaal wist me toch wel op die manier te boeien dat ik me effectief afvroeg wat er nu met iedereen zou gebeuren, welke keuzes ze uiteindelijk zouden maken, of net niet maken en de zaken gewoon over hen heen zouden laten stromen. Het lijkt een beetje op de grote cliffhanger-seizoensfinales van Thuis waar de "boekskes" altijd vol van staan (maar dan van de oudere seizoenen, zonder ontploffingen en ander geweld...)

Tóibín confronteert ons met het feit dat het leven niet altijd makkelijk is, dat er veel mensen zijn die het roer van hun leven niet stevig genoeg in handen hebben om de juiste keuzes te maken, of die niet doorhebben dat hun kompas stuk is en ze eigenlijk in omgekeerde richting varen. Gezond verstand wordt maar al te vaak overtroffen door dat mysterieus verlangen.

Recensie "Stella Maris" - Cormac McCarthy

☆ ☆ ☆ ☆

Met een bang hartje nam ik Stella Maris van Cormac McCarthy ter hand. Het vorige boek, The Passenger, was een zware dobber om te verwerken, en ik ben nog steeds geen honderd procent zeker waar het verhaal over gaat. Door de titel Stella Maris leidde ik ondertussen af dat dit tweede boek zich zou concentreren op Alicia, de zus van Bobby Brown, die in een psychiatrische instelling van dezelfde naam verbleef. Ik bereidde me voor op weer een moeilijk te volgen verhaal.

Maar kijk eens aan, wat een verrassing! Stella Maris is in mijn ogen stukken beter dan The Passenger! Het boek bestaat puur uit dialogen: Alicia in gesprek met haar therapeut. Er is geen aparte verteller, er is ook geen dialoogpunctuatie zoals in The Passenger, maar omdat het telkens maar twee personen zijn die spreken, is het makkelijk genoeg te volgen wie wat zegt, hoewel ik soms toch even moest terugtellen wie van de twee weeral aan de beurt was.

De gesprekken zijn ook wel te vergelijken met die in The Passenger. De ene keer filosofisch, de andere keer wetenschappelijk. Alicia vertelt over haar ouders, over haar hallucinaties, over haar broer. Over het leven en de dood, het leven na de dood, hoe dood zijn misschien beter is dan leven, hoe nooit bestaan hebben eigenlijk nog het beste. Ze praat over haar ouders die meewerkten aan het Manhattan Project. Over kwantumtheorie. Enzoverder.

In tegenstelling tot The Passenger vond ik het deze keer echt spijtig toen het boek uit was. Ik had best nog langer naar Alicia en haar dokter kunnen luisteren.

Recensie "Losgeld voor Erak - De Grijze Jager 7" - John Flanagan

 ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 

Wow, wat een avontuur! Losgeld voor Erak is eigenlijk een verhaal dat zich afspeelt vóór de vorige boeken in de reeks van De Grijze Jager, namelijk De Magiër van Macindaw en Het Beleg van Macindaw. Die boeken waren al goed, maar deze is zoveel beter!

Ik ontdekte meteen een verschil met de vorige zes boeken. Flanagan neemt nu zijn tijd. Zijn scenes zijn veel dieper uitgewerkt. Zijn beschrijvingen bevatten meer details. Zijn personages en de hele wereld waarin ze leven voelen grootser, completer aan. Net zoals zijn personages ouder worden, groeien zijn lezers ook op, en het is duidelijk dat hij daar rekening mee houdt.

Het verhaal is nog gedurfder dan de vorige twee delen. Het niveau van gevaar ligt heel hoog. Je hebt hier echt een paar momenten waarop je nog niet eens voor de helft zeker bent dat de personages het gaan overleven.

Erak, de Skandiër, wordt na een mislukte inval gevangen genomen in het land Arrida, wat in onze wereld in het noordoosten van Afrika of het Midden-Oosten zou liggen (Arabië). De plaatselijke leider eist losgeld van de Skandiërs. Zij zoeken hulp in Araluen. Samen met de prinses als afgezante van het rijk, reizen Will, Arnaut en Halt samen met de Skandiërs terug naar het woestijnland, een wereld die ze totaal niet kennen en dus ook met tal van voor hen onbekende gevaren.

Losgeld voor Erak is een heel volwassen avonturenverhaal dat me nog meer aan films als Robin Hood en Braveheart deed denken dan de vorige delen. Niet alleen de spanning is van een hoger niveau, maar ook de schrijfstijl, de opbouw en structuur. Voor mij is dit de overgang van jeugdboek naar jongvolwassenen.

Recensie "The Passenger" - Cormac McCarthy

☆ ☆ 
Een hele tijd geleden keek ik de film The Road, gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy. Enkele jaren later las ik ook het boek, en dat zette ik dat jaar zelfs op de eerste plaats van mijn top tien.

Toen de aankondiging kwam dat McCarthy twee boeken meteen na elkaar zou uitbrengen, The Passenger en Stella Maris, wist ik dat ik ze wou lezen. En eindelijk is het zover. Het eerste boek heb ik al achter de kiezen. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee wat ik net gelezen heb. Maar als ik andere besprekingen lees, is dat niet zo verwonderlijk.

The Passenger start met Bobby Western, lid van een duikteam dat een gezonken vliegtuig opbaart in de Golf van Mexico, in de buurt van New Orleans. De autoriteiten menen echter dat er een passagier ontbreekt tussen de drenkelingen. Goed, meteen een mysterie, benieuwd waar dit naartoe gaat.

Maar nee hoor, de rest van het boek krijg je niets meer over dat vliegtuig te horen. Het is slechts een intro om kennis te maken met het hoofdpersonage. Doorheen het boek reist hij van hot naar her, zal hij de kwantumtheorie bespreken met zijn vrienden, heel veel terugdenken aan zijn gestorven zus, en om een of andere reden zal de overheid zijn bankrekening bevriezen en zijn paspoort confisqueren. Voor de rest maakt hij niet echt iets mee, en is er nauwelijks enige plot of verhaallijn te bespeuren. Gelukkig werd dit bevestigd in de andere recensies toen ik opzocht waar het boek eigenlijk over gaat...

De schrijfstijl doet me wat denken aan de Amerikaanse literatuur uit de tijd van Jack Kerouac en zijn On the road; een zogenaamde train of consciousness, een schijnbaar oneindige gedachtengang van ervaringen die het hoofdpersonage steevast in een notitieboekje schreef en dat achteraf gewoon werd uitgetypt. The Passenger pakt het nog iets anders aan en legt daarbij de focus op de dialogen. Die staan namelijk zonder aanhalingstekens of enige verwijzingen welk personage wat precies zegt. Het boek is dus een constante puzzel van uitdokteren niet alleen wanneer de verteller aan het woord en wanneer een personage, maar in dat laatste geval ook welk personage. Want dat is niet altijd even duidelijk.

De hoofdstukken over Western worden onderbroken door cursief gedrukte hoofdstukken met een vrouw in de hoofdrol die - dat wordt al snel duidelijk - aan waanbeelden of hallucinaties lijdt. Ze krijgt constant bezoek van The Kid, die plots opduikt in haar persoonlijke vertrekken, en diens aanhang van vreemde figuren. De identiteit van deze vrouw wordt even snel duidelijk, maar naast enkele filosofisch getinte gesprekken, leiden ook deze stukken nergens toe, en het boek stopt opeens.

Ik denk dat ik nu eerst even iets compleet anders ga lezen en Stella Maris voor later laat...