Boeken verslonden in juli

In juli las ik "De Schreeuw van het Lam" van Thomas Harris uit. Ik was er al in februari aan begonnen, door het voor te lezen aan Nele. De meeste mensen zullen het verhaal wel kennen. De FBI jaagt zonder succes op een seriemoordenaar. Ze sturen een agent in opleiding, Clarice Starling, om advies naar een andere seriemoordenaar gevangen in een instelling, de befaamde Hannibal Lecter. Met enkele obscure tips vindt Clarice langzaam haar weg naar de juiste verdachte. Harris slaagt er wel in om verschillende soorten mensen samen te brengen in één best goed gelaagd verhaal. Alleen het taalgebruik kwam soms wat ouderwets over bij mij.

Voor de eerste keer kreeg ik effectief de vraag om een boek te recenseren. Het betreft hier "De overbodigen" van Guy Brugmans, een misdaadroman met een journalist als hoofdpersonage dat zich afspeelt in een Zuid-Amerikaanse stad in een niet-nader genoemd Zuid-Amerikaans land. Het is een ander soort misdaadverhaal dan ik gewoon ben. Geen politiethriller, geen moordenaar die gevat moet worden, maar een strijd tegen een corrupte corporatie. Het verhaal begint heel simpel als een nieuw onderzoeksproject voor onze journalist, maar naarmate het boek vordert, wordt de situatie erger en erger. Een degelijk misdaadverhaal met interessante personages en een onverwacht einde dat zeker het lezen waard is.

Ooit lazen we tijdens de lessen Creatief Schrijven een stukje uit "Three Women" van Lisa Taddeo omdat het toch verhaaltechnisch heel goed in elkaar zat en van goede kwaliteit was. Lisa Taddeo vertelt het verhaal van drie vrouwen die tijdens hun leven iets "speciaals" hebben meegemaakt op seksueel vlak. Na een proloog met een stukje geschiedenis over haar eigen moeder en hoe ze het schrijven van dit boek heeft aangepakt, laat Taddeo de drie vrouwen om de beurt aan het woord in afwisselende hoofdstukken. Het boek gaat over het echte leven van deze vrouwen, en heeft dus geen duidelijke conclusie. Het echte leven heeft niet altijd antwoorden, oplossingen, verhelderingen, gerechtigheid. Dat moet je tijdens het lezen ook wel in het achterhoofd houden. Het leven gaat immers voort, terwijl boeken ooit moeten eindigen.

"The Big Dark Sky" is het nieuwste boek van Dean Koontz. Het geeft me goesting om zijn hele oeuvre nog eens opnieuw te lezen. Er is iets vreemds gaande in de Amerikaanse staat Montana, maar ook ver daarbuiten. Mensen lijken te worden aangevallen door een onbekende vijand. Zelfs het huis van één man implodeert; er schiet alleen een hoopje as over. Alles wijst op rare, bovennatuurlijke fenomenen. Joanna Chase, die op een ranch in Montana is opgegroeid maar na de dood van haar ouders is weggetrokken, wordt er opnieuw naar toegetrokken, net als een detective en een hacker die de vreemde zaak onderzoeken, en nog een paar andere mensen die er toevallig bij betrokken geraken maar toch een heel belangrijke rol zullen spelen. 

Naast deze boeken las ik nog twee graphic novels: "Dagen van Zand" van Aimee de Jongh, een prachtig getekend verhaal over een fotograaf die als opdracht krijgt de miserie in de zogenaamde Dust Bowl in de staat Oklahoma vast te leggen. En "Wit Alom" van Lupano & Fert, een grafische stijl die bij mij een pak minder in de smaak viel, over een school aan de oostkust van Amerika midden de 19e eeuw waar zwarte meisjes een fatsoenlijke opleiding krijgen, wat dat veel protest leidt bij de blanke bevolking.

Recensie "The Big Dark Sky" - Dean Koontz

* * * * *
"The Big Dark Sky" is het nieuwste boek van Dean Koontz. Het geeft me goesting om zijn hele oeuvre nog eens opnieuw te lezen. Ja, alle 80 die ik van hem heb. Dat is een gevoel dat een tijdje verdwenen was, maar de laatste jaren is teruggekeerd.

Er is iets vreemds gaande in de Amerikaanse staat Montana, maar ook ver daarbuiten. Mensen lijken te worden aangevallen door een onbekende vijand. Zelfs het huis van één man implodeert; er schiet alleen een hoopje as over. Alles wijst op rare, bovennatuurlijke fenomenen. Joanna Chase, die op een ranch in Montana is opgegroeid maar na de dood van haar ouders is weggetrokken, wordt er opnieuw naar toegetrokken, net als een detective en een hacker die de vreemde zaak onderzoeken, en nog een paar andere mensen die er toevallig bij betrokken geraken maar toch een heel belangrijke rol zullen spelen. Het doet allemaal wat denken aan "Strangers"/"Het Motel van de Angst" uit 1986. Maar er zijn ook wel wat elementen die me doen denken aan "Winter Moon"/"Wintermaan" uit 1994 en "Cold Fire"/"Het Koude Vuur" uit 1992.

Koontz schrijft weer beter dan een tijdje geleden. De religieus getinte elementen en de gebruikelijke overdosis honden die veel mensen op hun heupen begonnen te werken en waardoor veel Koontzmaniacs hebben afgehaakt in het voorbije decennia, zijn uit zijn verhalen verdwenen. Of toch zo goed als; mij stoorden die zaken nooit en ze zijn me daarom ook nooit opgevallen als iets hinderlijks, dus het is altijd mogelijk dat ik er nog steeds overheen lees. Na zijn thriller-reeks met hoofdpersonage Jane Hawk lijkt hij ook terug te grijpen naar het genre waarin hij in de jaren '80 en '90 schreef: semi-horrorverhalen met bovennatuurlijke of paranormale elementen, het soort boeken waarmee hij bekend is geworden en vaak het etiket van een tweederangs Stephen King kreeg opgeplakt.

Met "The Big Dark Sky" krijgen we een spannend verhaal met niet alleen personages waarvoor we supporteren, maar ook een megalomane slechterik met Thanos als rolmodel. Iemand die je zou kunnen vergelijken met Preston Maddoc uit "One Door Away From Heaven"/"Verlossing" uit 2001. Koontz zet al jarenlang de hoofdstukken verteld vanuit het perspectief van de slechterik in de tegenwoordige tijd, terwijl de overige hoofdstukken in de verleden tijd staan. Dit om duidelijk te maken dat de antagonist alleen in het heden leeft, dat hij geen toekomst heeft, dat het verleden geen waarde heeft voor hem. Dat het enige wat voor hem telt hijzelf is in het hier en nu.

De plot van het boek zette mij persoonlijk toch ook een paar keer op het verkeerde spoor. Is de verklaring voor alle vreemde gebeurtenissen wel degelijk iets bovennatuurlijks? Of is het een kwestie van een wetenschappelijk experiment dat fout loopt, wat ook wel een door Koontz vaak gebruikt thema is? Ik hoopte vooral op het eerste, omdat dit mijn favoriete verhalen zijn, en ik begon een beetje schrik te krijgen daarvoor toen ik meer en meer aanwijzingen zag voor het tweede. Maar wie weet, misschien wil Koontz er deze keer net een mengeling van maken. Je zult het boek moeten lezen om het te ontdekken!

Recensie "Three Women" van Lisa Taddeo

* * * *
Ooit lazen we tijdens de lessen Creatief Schrijven een stukje uit "Three Women" van Lisa Taddeo omdat het toch verhaaltechnisch heel goed in elkaar zat en van goede kwaliteit was. Maar het betreft hier non-fictie, weliswaar op een heel verhalende wijze overgebracht aan de lezer.

Lisa Taddeo vertelt het verhaal van drie vrouwen die tijdens hun leven iets "speciaals" hebben meegemaakt op seksueel vlak. Na een proloog met een stukje geschiedenis over haar eigen moeder en hoe ze het schrijven van dit boek heeft aangepakt, laat Taddeo de drie vrouwen om de beurt aan het woord in afwisselende hoofdstukken.

Maggie heeft voor de eerste keer seks op zestienjarige leeftijd met een vakantieliefde op Hawaii die dubbel zo oud is. Ze zit in de knoei met haar gevoelens en vertelt uiteindelijk alles in een lange brief aan haar leerkracht. Met alle gevolgen van dien.

Lina leert een jongen kennen, wordt door hem meegevraagd naar een feestje, wat uiteindelijk geen feestje blijkt te zijn maar drie andere jongens die haar dronken voeren. Deze ervaring beïnvloedt haar verlangens op het gebied van liefde en lust voor de rest van haar leven.

Sloane geraakt pas opgewonden tijdens seks met haar man als er een derde persoon bij komt, omdat ze zichzelf constant te min voelt omwille van een auto-ongeval in haar tienerjaren.

Ik lees niet vaak non-fictie, en het is toch een heel andere ervaring dan een compleet verzonnen verhaal te lezen. Het boek is inderdaad heel verhalend geschreven en je zou bijna vergeten dat het allemaal echt gebeurd is. Je zou het boek uiteraard ook perfect als fictie kunnen lezen.

Het boek heet "Three Women" en ze komen ook alle drie aan bod, maar wat me tijdens het lezen wel opviel, is dat Maggie toch meer aanwezig is dan Sloane. Lina bengelt er ergens tussenin. En inderdaad, als je kijkt naar het aantal hoofdstukken dat iedere vrouw krijgt, is er toch wat ongelijkheid. Maggie krijgt acht hoofdstukken terwijl Lina er maar zes krijgt en Sloane het zelfs met vijf moet doen. Dit viel me vooral op doordat ik de situatie van Sloane minder goed kon plaatsen dan de andere twee. Dat vond ik eigenlijk wel spijtig.

Het boek gaat over het echte leven van deze vrouwen, en heeft dus geen duidelijke conclusie. Het echte leven heeft niet altijd antwoorden, oplossingen, verhelderingen, gerechtigheid. Dat moet je tijdens het lezen ook wel in het achterhoofd houden. Het leven gaat immers voort, terwijl boeken ooit moeten eindigen.

Recensie "De overbodigen" - Guy Brugmans

* * *
Voor de eerste keer kreeg ik effectief de vraag om een boek te recenseren. Het betreft hier "De overbodigen" van Guy Brugmans, een misdaadroman met een journalist als hoofdpersonage dat zich afspeelt in een Zuid-Amerikaanse stad in een niet-nader genoemd Zuid-Amerikaans land.

Jaime is journalist en stuit op een verhaal rond een vreemd medisch experiment op oude mensen. Samen met zijn collega Andrea probeert hij de waarheid te achterhalen, maar uiteraard krijgt hij wat tegenstand te verwerken.

Het is een ander soort misdaadverhaal dan ik gewoon ben. Geen politiethriller, geen moordenaar die gevat moet worden, maar een strijd tegen een corrupte corporatie, iets dat misschien meer geschikt is voor de boeken van John Grisham, misschien zelfs met een hint van Michael Crichton. Het verhaal begint heel simpel als een nieuw onderzoeksproject voor onze journalist, maar naarmate het boek vordert, wordt de situatie erger en erger.

Brugmans heeft een zeer toegankelijke schrijfstijl. Hij schrijft to-the-point, alles is heel duidelijk. Het enige wat me een beetje stoort, is hoe de focalisatie middenin een hoofdstuk plots verandert van het ene personage naar het andere, zonder onderbreking. Meestal wisselen de perspectieven heel duidelijk tussen Jaime en Andrea, maar voor mij moet het consequent blijven binnen hetzelfde hoofdstuk, en in sommige hoofdstukken laten ze om de beurt hun gedachten horen. Soms is het bij de start van een nieuw hoofdstuk ook even zoeken wie de ongenoemde "hij" of "zij" precies zijn en moet je het proberen uit de context te halen alvorens er iemand bij naam wordt genoemd.

Maar "De overbodigen" is een degelijk misdaadverhaal met interessante personages en een onverwacht einde dat zeker het lezen waard is.

Recensie "De Schreeuw van het Lam" - Thomas Harris

* * *

Eind februari ben ik samen met Nele gestart in "De Schreeuw van het Lam" van Thomas Harris. We hadden iets daarvoor de film bekeken, en toen Nele op zoek was naar een gepersonaliseerd audioboek, stelde ik voor om haar zelf voor te lezen.

De meeste mensen zullen het verhaal wel kennen. De FBI jaagt zonder succes op een seriemoordenaar. Ze sturen een agent in opleiding, Clarice Starling, om advies naar een andere seriemoordenaar gevangen in een instelling, de befaamde Hannibal Lecter. Met enkele obscure tips vindt Clarice langzaam haar weg naar de juiste verdachte.

Het vertelperspectief wisselt tussen vijf personages: Clarice Starling, haar overste Jack Crawford, Hannibal Lecter, de seriemoordenaar Jame Gumb, en diens laatste slachtoffer Catherine Martin. Je krijgt dus een volledig beeld van het verhaal, bekeken vanuit verschillende hoeken. De schrijfstijl is best aangenaam, hoewel er toch wat met politietermen wordt gesmeten, wapen- en kogelmerken, en Amerikaanse plaatsnamen waar de gemiddelde Belg zich niet meteen een kaart bij kan visualiseren.

Een boek luidop lezen is echter een heel andere ervaring dan wanneer je in stilte door de pagina's bladert. Sommige zaken vallen je meer op, vooral wat de dialogen betreft. En die stoorden mij wel een beetje. Vooral de vele éénwoordige replieken van Clarice Starling op wat de andere personages tegen haar zeggen, die soms wel heel onnozel overkomen ("Ja", "Nee", "Okidoki").

De interessantste hoofdstukken waren die met Jame Gumb, Catherine Martin en natuurlijk Hannibal Lecter in de hoofdrollen. Spijtig genoeg komt Hannibal zelf best relatief weinig aan bod. Er wordt wel regelmatig naar hem verwezen, maar hij komt maar heel zelden effectief ten tonele. Het zijverhaal over de vrouw van Jack Crawford was ook best onverwacht in dit genre. Zo zie je dat Harris er wel in slaagt om verschillende soorten mensen samen te brengen in één best goed gelaagd verhaal. Alleen het taalgebruik kwam soms wat ouderwets over bij mij.