Dankzij "Carine" hebben we een gesigneerd exemplaar van "Hard hart", de debuutroman van Ish Ait Hamou in onze boekenruilkast. Ik las de eerste van 160 pagina's en de inhoud verraste me meteen. Ik verwachtte een verhaal dat zich afspeelde op Vlaamse bodem, over een man die zijn plaats zoekt in de maatschappij. Maar we lezen over Tom, een doorsnee Amerikaanse tiener.
Vanuit een eerstepersoonsperspectief vertelt hij hoe hij naar de universiteit in Boston gaat en daar verliefd wordt op een medestudent. Het is een typisch jongerenverhaal dat uitpuilt van de onzekerheden, de angst, de liefdesperikelen. Elke dag vergaat de persoonlijke belevingswereld wel op die leeftijd. Het is een verhaal over volwassen worden. Het is vaak schrijnend om te lezen, omdat het zo herkenbaar is. Een verliefde tiener die de eerste stap niet durft te zetten, die letterlijk verstijft telkens hij een nieuwe kans krijgt aangeboden. Die dagdroomt en fantaseert over hoe het zou zijn als hij haar voor zich kon winnen, wat ze samen allemaal zouden doen, à la Walter Mitty.
Omdat het verhaal door het hoofdpersonage verteld wordt, krijg je niet
alle antwoorden. Sommige delen van het verhaal lezen ook als losstaande
anekdotes. Het geheel is een beetje zoek dan, en van bepaalde aspecten
en extra personages vroeg ik me af waarom ze er eigenlijk in stonden,
wat ze met de rest van het verhaal te maken hadden.
Elk hoofdstuk heeft dezelfde titel, "Maandagmiddag 2 uur". Net als dat eerstepersoonsperspectief heeft dit een betekenis. Alles wordt chronologisch verteld, er zijn geen speciale literaire constructies. Het leest als een young adult novel en halverwege weet je al hoe het gaat aflopen. Maar het einde is tweeledig; er volgt een epiloog die toch verrassend is gezien de omstandigheden. De gevoelens die in dit boek aan bod komen, zijn sowieso fenomenaal beschreven: verliefdheid, omgaan met verlies en verdriet, zelfs woede komt aan bod. Ik ben wel benieuwd om na te gaan hoe Ish Ait Hamou geëvolueerd is als schrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten