Boeken verslonden in september

  

Voor de gloednieuwe leesclub van de bibliotheek van Riemst las ik een tweede keer (nu de Engelse versie als ebook) "Normal People" van Sally Rooney. Zo'n hype die zelfs tot een televisieserie leidde. Het is een liefdesverhaal over twee mensen die zich laten beïnvloeden door hun omgeving en daardoor constant samen en uit elkaar gaan. Bij deze tweede lezing vond ik het verhaal al wat beter meevallen, maar ik blijf het heel uitleggerig vinden.

Ik had zin om nog eens door de "Odd Thomas"-reeks van Dean Koontz te lezen. Dat is geleden van 2014, toen het laatste deel "Saint Odd" verscheen. In september las ik de eerste twee boeken: "Odd Thomas" en "Forever Odd".

Recensie "Forever Odd" ("De Vriendschap") - Dean Koontz

* * *
Het is vervolgtijd. Twee jaar na "Odd Thomas" bracht Dean Koontz een nieuw verhaal uit over deze bijzonder begaafde frituurkok met "Forever Odd", een hoofdstuk dat veel minder op het mysterie is gericht, maar in plaats daarvan het hoofdpersonage dwingt tot actie op manieren waarvan hij nooit had gedacht dat hij daartoe in staat zou zijn.

Jeugdvriend en surrogaatbroer, Danny Jessup, is uit zijn huis gekidnapt en zijn stiefvader is daarbij vermoord, allemaal in een poging van een gekke vrouw die Odd in de val wil lokken omdat ze geobsedeerd is door het occulte en contact wil maken met geesten.

Koontz heeft altijd gezegd dat Odd Thomas zijn eigen verhalen lijkt te schrijven. De stroom is zo automatisch dat de auteur alleen maar lijkt te kanaliseren. Als je kijkt naar de effectiviteit waarmee Koontz verwijst naar gebeurtenissen in de eerste roman in plaats van te kopiëren en plakken, ben je geneigd het daarmee eens te zijn.

De gebeurtenissen in "Forever Odd" vinden vrijwel in één nacht plaats. Het is niet zo'n lang verhaal, en veel ervan bestaat uit beschrijvingen van Odd die van punt A naar punt B gaat, wat na een tijdje nogal verwarrend en zelfs saai kan worden. Interacties tussen personages worden tot een minimum beperkt, maar de dialogen die er zijn, zijn subliem.

Odd vertrouwt op zijn paranormale aantrekkingskracht om Danny en zijn ontvoerders te lokaliseren, een eerste test van de slechterik om te bewijzen dat hij de echte deal is. Daarna krijgt Odd de opdracht om de geesten die hij ziet zichtbaar te maken voor anderen als hij wil dat Danny blijft leven.

De schurk in "Forever Odd" is een echt staaltje werk. Ze gebruikt alleen de naam Datura en is de perfecte fysieke schoonheid, hoewel Odd nooit een moment voorbij laat gaan om uit te leggen hoe ze nooit aantrekkelijk kan zijn voor mensen als hij. Ik kan het alleen samenvatten door een rechtstreeks citaat uit de roman aan te bieden: 

"I could admire her as I might admire a perfectly proportioned bronze statue of any subject, but a bronze lacking the ineffable quality that fires passions in the heart. In sculpture, that quality is the difference between craft and art. In a woman, it is the difference between mere erotic power and beauty that enchants a man, that humbles him. Beauty that steals the heart is often imperfect, suggests grace and kindness, and inspires tenderness more than it incites lust.”

Behalve dat ze obsessief en manipulatief is, is er niet veel dat Datura echt identificeert, en ze verbleekt in vergelijking met andere schurken in Koontz-boeken. Ze komt over als een typische stripverhaalschurk, geneigd tot monologen, in ontkenning van haar eigen sterfelijkheid, met de illusie dat zij degene is die totale controle en macht over anderen claimt.

Al met al, hoewel er niet zo veel gebeurt in "Forever Odd" qua verhaal, is het een heel belangrijk overgangsboek met aandacht voor karakterontwikkeling van het hoofdpersonage. Odd is zeker niet meer dezelfde man. We krijgen ook het gevoel dat dit tussenverhaal de sleutel zal blijken te zijn die een zeer grote machine in beweging zet die Odd uiteindelijk zal brengen op de plek waar hij moet zijn aan het einde van zijn reis.

Recensie "Odd Thomas" ("De Gave") - Dean Koontz

* * * * *
Het is te gemakkelijk om "Odd Thomas" van Dean Koontz simpelweg te vergelijken met de film "The Sixth Sense" van M. Night Shyamalan. Ze gaan allebei over iemand die dode mensen kan zien, maar verder lijken ze niet op elkaar - behalve misschien het verrassende einde. Odd Thomas is het hoofdpersonage. Hij vertelt zijn verhaal vanuit een eerstepersoonsperspectief nadat alles al heeft plaatsgevonden. Hij neemt ons mee op een verbazingwekkende reis die verschillende boeken omvat. 

Odd ziet dode mensen en helpt hen verder te gaan naar de volgende wereld door met hen te praten of soms door hun moordenaar te helpen vangen indien ze werden vermoord. Hij vertrouwt ook op wat hij psychisch magnetisme noemt, een gave die hem onbewust naar zijn doelen leidt. En hij ziet wezens die hij bodachs noemt, die op de loer lijken te liggen waar gewelddadige sterfgevallen op handen zijn.

Na de eerste inleidende hoofdstukken is het eigenlijk een klassieke whodunit maar met een twist. In plaats van een mysterie waarbij de hoofdpersoon probeert te achterhalen wie de moord heeft gepleegd nadat de moord heeft plaatsgevonden, weten we hier al wie de dader zal zijn en volgen we Odd in zijn zoektocht om erachter te komen waar, wanneer en hoe hij zal toeslaan om een ​​ramp te voorkomen. 

Natuurlijk houdt Koontz het nooit zo simpel, en hij laat ons struikelen over een paar verrassingen. Het is een heel andere leeservaring omdat de hoofdpersoon de lezer vaak bijna persoonlijk aanspreekt. Dit gevoel wordt versterkt door een heel persoonlijk verhaal: de setting, de personages, de hele sfeer is veel vertrouwder, echter en waarachtiger dan in andere Koontz-boeken. Koontz heeft hier een compleet universum bedacht, een geloofwaardige wereld waarin je jezelf echt kunt verliezen, maar ook een die resoneert met je eigen, echte wereld.

Odd is een bijzonder personage, zo anders dan gewone Koontz-helden. Odd heeft een idee van wat hij moet doen, maar meestal improviseert hij gaandeweg. Hij is charmant, in sommige opzichten naïef, en ik hield van de delen waar hij niet beseft dat alle meisjes in de stad naar hem smachten. Hij heeft natuurlijk een geweldige moraal, hij is rechtvaardig genoeg, en toch is hij ook een heel gewone man die vooral opvalt door zijn relatie met zijn vrouwelijke tegenhanger, Stormy Llewellyn. Hun relatie is van het soort dat je voor jezelf zou wensen. 

Stormy is ... Stormy. Het is leuk om te bedenken dat er voor elke Odd een Stormy bestaat. Ze is een mooie maar ook een sterke, onafhankelijke vrouw, wijzer dan haar leeftijd zou doen vermoeden door persoonlijke ervaringen, volledig trouw aan haar man, leuk en serieus in een perfecte balans. 

Voor een heel serieus boek met thema's zoals leven na de dood en het (nood)lot, zit er ook veel humor in. Noodzakelijke humor, zoals door het hoofdpersonage zelf uitgelegd, als een soort redactioneel hulpmiddel om de weegschaal van het leven in evenwicht te brengen.  Een verscheidenheid aan extra - soms excentrieke - personages voegt extra smaak toe. Zoveel kleine details die net zo goed weggelaten hadden kunnen worden, creëren de bijzondere waarde van dit boek, want geen van die details voelt overbodig aan. Dialogen tussen deze personages verstoren het mysterieuze aspect van de roman, maar op een goede manier. We krijgen uitstel van alle zware dingen en kunnen ons voor de verandering koesteren in een aantal goede oude dwaasheden. 

De urgentie van de laatste actiescène verandert de mysterieuze sfeer in die van een thriller. Het verkoelt de botten en ik denk niet dat iemand op dat moment een leespauze kan nemen. Ik zat aan de pagina's gekluisterd, rende mee met Odd, hopend op het beste resultaat. Als je dat resultaat wil weten, zul je het boek zelf moeten lezen!

Boeken verslonden in augustus

 "Geluk in gevaar" van Victoria Holt is niet zozeer het archeologisch getinte avonturenverhaal, maar wel het levensverhaal van een sterke vrouw die vecht voor haar plaats in de maatschappij. De Egyptische setting is wat magertjes, maar het was luchtige vakantielectuur waarbij je toch wil weten of het hoofdpersonage haar ambities kan waarmaken, of haar verdenkingen juist zijn of niet, of ze de liefde van haar leven heeft gevonden of niet

 "Arsène Lupin - Gentleman Inbreker" van Maurice Leblanc is de perfecte inspiratie voor de Netflixreeks "Lupin". Het is een collectie korte verhalen met avonturen van Lupin vol slimme diefstallen en vermommingen. Leblanc houdt de verhalen ook boeiend door regelmatig te wisselen van vertelstem en zo de lezer op een verkeerd been te zetten. Je merkt dat hij heel veel plezier beleefde aan het schrijven van deze verhalen, en ik ben des te meer benieuwd naar de overige boeken.

 

"Rafael" van Laurell K. Hamilton is het 28e boek in de reeks over Anita Blake. Het begint wat traag met heel veel dialogen, maar zodra het (redelijk kort) verhaal vertrokken is, zien we toch wat interessante actie. Deze verhalen vallen onder de fantasy-noemer. We lezen over een alternatief universum waar de wereld niet alleen bevolkt wordt door mensen, maar ook door vampieren en weerwolven (en uiteindelijk ook tal van andere weerdieren). Deze wezens die vroeger als monsters werden beschouwd, hebben ook een soort mensenrechten gekregen en leven nu legaal onder ons.

Ik las ook het e-book "Verwante Geesten" van Gwenda Bond, een prequel van de Netflix-serie "Stranger Things". Je leert wat over de geschiedenis en er komen herkenbare namen en situaties in voor, maar voor de rest is het minder spannend, het einde komt wat snel waardoor er duidelijk nog een tweede boek in aantocht is om de rest van het verhaal van dit hoofdpersonage te vertellen. Het verhaal speelt zich ook af in 1969-1970, dus de nostalgische band met de jaren '80 is er ook niet, en de verwijzingen naar de tijdsgeest voelen wat geforceerd.

 

 

Daarnaast herlas ik nog "Harry Potter and the Half-Blood Prince" van J.R. Rowling samen met mijn zoontje, en "Life Expectancy" van Dean Koontz samen met mijn verloofde; zij allebei in het Nederlands en ik in het Engels. Gewoon omdat het tof is om samen hetzelfde boek te lezen en erover te kunnen praten.