Review "Superman's Cape" - Brian Spangler

* * *
"Superman's Cape" van Brian Spangler is een aangrijpend verhaal over twee broers die hun vader verliezen in een overval. Hun heldhaftige papa probeerde de overvaller te kalmeren zodat hij de kassabediende niet zou neerschieten, maar vangt dan zelf de kogel op. De jongens zijn getuige van dit gewelddadig voorval, en de jongste geraakt getraumatiseerd. Hun moeder doet haar best om de jongens verder op te voeden.

Het is een mooi verhaal, maar spijtig genoeg van wat mindere kwaliteit qua schrijfstijl. Spangler schrijft zijn dialogen gebaseerd op het gehoor. Zo legt hij telkens accenten op woorden die in zijn hoofd op een luidere toon worden uitgesproken. Cursief zetten gaat bij mij nog, maar sommige woorden een extra hoofdletter geven gaat er toch over.

De dialoog-'tags' zijn ook een probleem. Spangler gebruikt graag bijvoeglijke naamwoorden om de manier van praten aan te duiden. Soms zet hij ze zelfs in het midden én aan het einde van een gesproken zin. Dit zou dus nog opgekuist kunnen worden.

Maar deze punten terzijde is het een intrigerend verhaal waar je goed kunt meeleven met de personages. De dood van de vader en het rouwproces voel je als lezer tot in je tenen. de aandacht voor de natuur is iets waar veel (amateur)schrijvers van kunnen leren.

Het mindere stuk in het begin van het boek was de verhaallijn over Jacob de weerman, en zijn collega's/vrienden. Later komen de verhaallijnen uiteraard samen, maar die personages zijn minder sympathiek en duwden mij als lezer weg van het verhaal. Maar al snel meldt zich een volgend drama dat ons weer volledig in het boek trekt. Kyle, de oudste zoon, verdwaalt in het bos. En meer dan zijn herinneringen aan een honkbalwedstrijd doet denken aan "The Girl That Loved Tom Gordon" van Stephen King, terwijl het verhaal van Jacob wat weg heeft van "The Dead Zone" en "Dreamcatcher". Alleen is dit boek spijtig genoeg een B-versie.

Waar Spangler wel goed in is, is zijn lezers doen huiveren. Verdwaalde Kyle loopt verwondingen op en test exotisch voedsel uit, en de scènes hoe hij hiermee omgaat, zijn geniaal beschreven. Je voelt de rillingen, de afkeer, de pijn en de smaken. Spangler kan best een goed een verhaal vertellen, maar hij zou nog iets beter moeten leren schrijven. Maar al doende leert men, en zijn volgende verhaal is vast weer beter.

Spelbespreking "Sherlock Holmes: Crimes and Punishments"

* * * *

Ik hou van fictie in meer vormen dan boeken. Af en toe kom ik een computerspel tegen dat de verbeelding prikkelt. En in dit geval is het zelfs een spel dat gebaseerd is op een bekend personage uit de literatuur.

"Sherlock Holmes: Crimes and Punishments" is een geweldig onderzoeksspel. Bezoek de plaats delict, zoek naar aanwijzingen, observeer details in getuigen en verdachten om achtergrondinformatie te krijgen, ondervraag ze en probeer vervolgens alles in de virtuele geest van Sherlock te combineren om tot een theorie te komen. Het addertje onder het gras: er zijn meerdere mogelijkheden, dus je kunt het verkeerd doen als je vergeet rekening te houden met die ene kleine aanwijzing die de verkeerde verdachten uitsluit.

Maar zelfs nadat je een verdachte hebt aangeduid, krijg je nog steeds een keuze hoe je hem kunt arresteren. Ben je heel zwart-wit, hou je je strikt aan de wet en veroordeel je ze volledig, of ben je wat milder en laat je ruimte voor verzachtende omstandigheden? Met andere woorden, met verwijzing naar de titel: past de straf bij de misdaad?

Er zijn in totaal zes zaken en het kostte me ongeveer 21 uur om te voltooien. Er zijn maar weinig dingen die me stoorden.

Wanneer een zaak is opgelost, is er de mogelijkheid om direct te controleren of je het goed hebt gedaan. Als blijkt dat je het bij het verkeerde eind hebt, is er de mogelijkheid om terug te gaan en je oordeel te wijzigen. Het was naar mijn mening beter geweest om de speler niet te verleiden, maar het tot het einde van de game te laten om te onthullen welke gevallen correct waren opgelost en welke niet. Ik geef toe dat ik het meerdere keren verkeerd heb gedaan, en aangezien ik naar perfectie verlangde, ging ik terug om het opnieuw te proberen. Soms moest ik het zelfs twee keer doen. Zo slecht ben ik in deduceren, zo lijkt het.

De laadtijden in de rijtuigen waren erg hinderlijk. Ja, je kunt die tijd nemen om je notitieboek te doorbladeren, of je kunt wachten met deduceren tot je gaat rijden, maar als je dat al in het heetst van de strijd hebt gedaan, is het behoorlijk saai om Holmes en Watson twee minuten lang stil te zien zitten. En soms ga je veel heen en weer tussen locaties, moet je dingen in je bibliotheek onderzoeken of bewijsmateriaal in je lab analyseren. Misschien is het mogelijk, maar ik kon geen manier vinden om deze reizende filmpjes over te slaan.

Af en toe moet je je vermommen. Een bezoekje aan je kleerkast en make-up-tafel verloopt echter heel traag. Je scrollt snel tussen de mogelijke kleren en neppe baarden, maar het spel kan je niet volgen en laat ze pas met een serieuze vertraging één voor één zien tot het bij je uiteindelijke keuze belandt. Waarschijnlijk heeft dit met mijn verouderd systeem te maken. Voor de rest zijn de graphics heel vloeiend, wat best verbazingwekkend is gezien alle details zowel in achtergronden als personages.

In één zaak verandert Sherlock in Indiana Jones en moet je een archeologische opgraving verkennen en echte avonturenspelpuzzels oplossen, maar je moet ook een touwbrug oversteken. Het spel heeft verschillende van deze subtiele minigames, maar deze was een hel. Ik verloor de tel van de keren dat ik een nat pak kreeg.

Tijdens een ander zaak moet je “Home Alone” gaan op een handvol bandieten en een huis met vallen uitrusten. Om de een of andere reden leek dit gewoon niet te passen bij de ernst van de rest van het spel. En je krijgt niet eens te zien wat er met de slechteriken gebeurt. Het enige wat je krijgt zijn enkele verre geluidseffecten.

Het was erg leuk om de gedetailleerde omgevingen in dit spel te verkennen. Het is een complete 3D-wereld waar ik graag in rondliep. Ik gebruikte de kaart in het notitieboekje niet eens om terug te gaan naar de koets wanneer ik een scène wilde verlaten, maar liep helemaal terug naar waar het geparkeerd stond en nam ondertussen het volledige landschap in me op.

Dit spel is ideaal voor wie zelf eens detective wil spelen.

Review "The Famished Road" - Ben Okri

* *
Ik had totaal iets anders verwacht van "The Famished Road" van Ben Okri, winnaar van de Booker Prize in 1991. Het gaat over Azaro, een kind uit de geestenwereld dat geboren wordt in de echte wereld en normaal gezien niet lang daarna moet terugkeren naar de geestenwereld, maar besluit te blijven.

Het boek valt moeilijk te categoriseren. In eerste instantie zou ik het fantasy durven noemen. Sommige elementen hebben wat weg van de film "Pan's Labyrinth". Rare dingen passeren de revue. Het hoofdpersonage Azaro vertelt het verhaal vanuit zijn perspectief. Hij beschrijft alles om zich heen, wat mensen doen, wat ze zeggen. Maar vaak lijkt hij te hallucineren. Hij ziet tal van vreemde mensen en wezens. Je twijfelt constant wat echt is en wat niet. Azaro is de hele tijd zijn ouders kwijt. Onbekende mannen stellen hem veel vragen, je krijgt het gevoel alsof ze hem elk moment zullen ontvoeren. Het ene moment praat hij met zijn ouders, of met de uitbaatster van het plaatselijke café die hem in dienst neemt om klanten te lokken, het volgende zit je midden in een nachtmerrie.

Het duurde heel lang eer ik wist waar het verhaal zich precies afspeelt. En dan nog omdat ik Ben Okri zelf opzocht, en ontdekte dat hij uit Nigeria komt. De cover gaf me al een Afrikaanse vibe, maar ik wist niet waar ergens op dat continent Azaro's verhaal zich afspeelt, noch in welke tijd. Misschien zijn er subtiele verwijzingen naar de geschiedenis, alleen duidelijk voor mensen bekend met de setting. Politiek speelt een grote rol, kant kiezen, goed versus slecht. Misschien is het boek gelijkaardig aan "The Boy in the Striped Pyjamas" van John Boyne, een verhaal over de holocaust zonder dat het hoofdpersonage weet wat er precies aan de hand is.

Het boek is vermoeiend om te lezen. Na elk hoofdstuk legde ik het eventjes aan de kant. Omdat het vooral losse anekdotes zijn, met heel veel terugkerende elementen, deed dit niets af aan de continuïteit. Het was makkelijk om terug in te pikken omdat er niet echt een verhaal met een rode draad is. Tegen het einde van het boek verandert dit. Vanaf het moment dat Azaro's vader met zijn bokstrainingen begint, komt er vaart in het verhaal. Dan begin je ook door te hebben dat Azaro zelf misschien niet het hoofdpersonage is, maar dat het hele verhaal om de evolutie in zijn vader draait.

Het laatste hoofdstuk is een aanklacht tegen de mensheid, hoe mensen hun eigen wereld de vernieling in helpen, dat ze geen evenwicht vinden zoals de rest van de natuur dat wel doet. Dan komen de laatste regels en schiet je als lezer wakker, en snap je wat al die hallucinaties van Azaro precies waren. Nu ja, het blijft vatbaar voor interpretaties, en misschien is het helemaal niet zo als ik denk. Dit is in ieder geval niet mijn soort boek.

Review "Buzz Aldrin, waar ben je gebleven" - Johan Harstad

* * * *
Hoewel het boek helemaal niet grappig is, deed "Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?" van Johan Harstad me denken aan "De Goede Zoon" van Rob van Essen. Het is een gelijkaardige ik-verteller, maar eentje die je niet aan het lachen brengt. Het is een donker boek dat handelt over verlies, verlatenheid, depressie, eigenwaarde.

Verrassend begint het verhaal in Stavanger, Noorwegen, een havenstad die we hebben bezocht tijdens onze cruise vorig jaar. Toch herkende ik er niet veel van. Als het leven van hoofdpersonage Mattias overhoop wordt gegooid, verschuift de setting naar de Faeröer, een eilandengroep waarvan ik het bestaan niet kende, ergens gesitueerd tussen Schotland en IJsland. Het grootste stuk van het verhaal speelt zich daar af.

De vertelstijl is wat wennen. Harstad schrijft lange zinnen, zeer lange zinnen, zinnen die in andere boeken opgesplitst worden, met een punt achter de ene en een hoofdletter bij de start van de volgende, dat zie je echter niet in dit boek, de zinnen volgen elkaar op alleen gescheiden door komma's, dit is waarschijnlijk een stijl die de ingesteldheid van Mattias moet voorstellen, in het hoofd van Mattias zwemmen vast heel veel komma's, zijn gedachten drijven wat in elkaar over.

Naar het einde toe keert Mattias terug naar Stavanger, om niet veel later weer naar de Faeröer te trekken. Hij is duidelijk op zoek naar zijn plek in de wereld, naar een nieuwe start. Het is allemaal vlot geschreven, maar toch duurt het allemaal wat lang. Het boek is 480 pagina's maar lijkt dikker te zijn. Tegen het einde aan begon ik na elke 25 pagina's afwisselend te lezen in een non-fictie boek en dat versnelde de leeservaring voor mij. "Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?" is een boek met een sterke start, maar naarmate je vordert, verzwakt de boel toch wat.