Boeken verslonden in december

Drie boekjes gelezen in december. Van het laatste boek heb ik eigenlijk de laatste 50 bladzijden al in 2017 gelezen, maar ik laat het toch nog meetellen voor mijn totaal van 2016. Naast deze drie heb ik ook nog "Tragidoodles" van Ben Cameron gelezen, een kerstcadeautje van mijn liefje Nele, en het kortverhaal "Het Antwoord" van Peter Terrin dat gratis bij mijn nieuwe Moleskine Book Journal zat dat ik van mijn ouders voor Kerstmis heb gekregen, maar daar kan ik moeilijk een uitgebreide bespreking van geven, dus ik beperk me voor dit blogbericht tot de romans.

Ik ken Terri Nixon al jaren. We hebben elkaar ontmoet op een internetforum voor fans van Dean Koontz. Zij heeft me geïntroduceerd in een online schrijversgemeenschap van uitgeverij BeWrite die enkele kortverhalen van haar gepubliceerd had. Zo heb ik haar talent zien groeien, en “Penhaligon’s Attic” is de culminatie van jaren “training”. Terri bracht al eerder in eigen beheer “The Lynher Mill Chronicles” uit, een trilogie van wat ik rural fantasy noem, gebaseerd op volkslegendes van haar thuishaven in Cornwall. Inhoudelijk niet echt mijn ding, om eerlijk te zijn, maar wel goed geschreven. Het manuscript van het derde boek heb ik trouwens nog voor haar nagelezen op typfouten. Terri wist me wel te betoveren met haar volgende boekenreeks, “The Oaklands Manor Trilogy”. Als fan van de TV-serie “Downton Abbey” (perfect om een paar manden strijk bij te doen) was ik meteen verkocht. Ik was dan ook heel enthousiast toen Terri een nieuwe boekenreeks aankondigde, “The Penhaligon Saga”. En ik was vooral heel blij dat het eerste boek, “Penhaligon’s Attic”, in tegenstelling tot haar vorige boeken, niet eerst als e-book maar meteen als paperback op de markt zou komen. Ik heb het meteen voorbesteld zodra dat mogelijk was, en eind november kreeg ik mijn exemplaar aan. Uiteraard ben ik meteen beginnen lezen. Het verhaal speelt zich net als Oaklands af in het begin van de 20e eeuw, en de manier waarop Terri het vertelt, overtreft alles wat ze tot nu toe geschreven heeft. Het is een prachtig verhaal over familiebanden, over je eigen identiteit en hoe dit bepaald wordt door waar je vandaan komt. De personages zijn even innemend als Oaklands Lizzy, Evie en Kitty, maar het verhaal van Anna, Mairead, Freya en Matthew vind ik persoonlijk net iets minder intrigerend. Maar dat is slechts een kwestie van smaak. Dat neemt niet weg dat ik zeker uitkijk naar het volgende deel in deze saga, om te ontdekken wat deze mensen nog meer gaat overkomen.

Ik ben er nog niet goed uit wat voor boek “In A World Just Right” van Jen Brooks nu precies is. Sowieso YA, dat is duidelijk genoeg. Maar het typische verhaal van een tienerliefde is stiekem vermomd als paranormale fantasy, en dan heb ik het niet over weerwolven en vampieren. Jonathan Aubrey, hoofdpersonage, vertelt over zijn kracht om fantasiewerelden te “maken”; hij creëert in feite alternatieve versies van zijn eigen wereld, als parallelle dimensies, en hij heeft de gave van de ene naar de andere te reizen. Uiteraard maakt hij hiervan gebruik om een meisje verliefd op hem te laten worden, maar het wordt pas echt intrigerend als er een duister kantje aan die gave opduikt, en de wereld van Jonathan dreigt in elkaar te storten. Je zou uitgebreide semantische discussies kunnen houden of het verhaal nu echt fantasy is, of eerder science-fiction, of dat je het toch gewoon bij een tienerromance moet houden. Tegen het einde aan stond ik in ieder geval versteld van hoe betrokken ik me voelde bij Jonathan, en hoe fel ik me zijn lot aantrok. Herinneringen aan de film “The Butterfly Effect” en het computerspel “To The Moon” passeerden door mijn hoofd. Halverwege het boek schreef ik mijn blogbericht over mijn top tien van in 2016 gelezen boeken, overtuigd dat "In A World Just Right" de lijst toch niet zou halen. Maar bij het einde van het boek begon ik toch te twijfelen over die beslissing. Als die lijst langer was, dan zou dit boek toch nummer 11 zijn.

"A Head Full of Ghosts" van Paul Tremblay was een kerstgeschenk van mijn Amerikaanse (oorspronkelijk Bulgaarse) vriendin Milena Damyanova ("In A World Just Right" heb ik trouwens ook van haar gekregen, voor mijn verjaardag). Totaal onverwacht kreeg ik een briefje in mijn bus op de laatste vrijdag voor de kerstvakantie, en de dag van kerstavond ben ik het gaan afhalen in het postkantoor van Hoevenzavel. Ik was eigenlijk al begonnen in "Scherp" van Patricia Cornwell", maar die was dikker en zou ik niet meer in december uitgelezen krijgen, dus heb ik het even opzij gelegd om in dit nieuwe boek te beginnen. De twintiger Merry vertelt aan een schrijfster het verhaal over haar zus Marjorie: toen Merry 8 was en Marjorie 14, gedroeg deze laatste zich alsof ze bezeten was door een kwade geest. Omdat het gezin in financiële moeilijkheden zat, gingen ze akkoord om van hun situatie een reality TV-reeks te maken (we zitten duidelijk in Amerika hier ...) We leren het verhaal kennen vanuit Merry's perspectief als achtjarige, maar die stukken worden ook onderbroken door blogberichten van iemand die commentaar geeft op de afleveringen van de televisieshow. Het hele boek door zitten we ons af te vragen of Marjorie echt bezeten is, of dat ze maar doet alsof omwille van het geld dat ze krijgen door mee te doen aan de show. De leeservaring bevat evenveel hints voor beide scenario's. Het verhaal is best akelig met veel enge momenten en deed me vooral denken aan de filmreeks "Paranormal Activity". Het was ook grappig toen de auteur zelf naar die films verwees. Ik heb echt van het horroraspect van dit boek genoten en ik vond het standpunt van het kleine meisje perfect beschreven. En ja, ik denk dat dit boek makkelijk een Top Twaalf van 2016 had gehaald.