Recensie "North Woods" - Daniel Mason

☆ ☆ ☆ ☆ ☆
North Woods van Daniel Mason leek in het begin op niet veel meer dan een natuurdocumentaire, maar uiteindelijk bleek het alle andere boeken die ik dit jaar gelezen heb, volledig uit het water te blazen.

Wie ooit de boeken van James Michener of Edward Rutherfurd las, zal het concept herkennen. Je neemt een specifieke plaats ergens op de wereld, en vertelt dan verschillende verhalen die zich door de eeuwen heen daar afspelen.

Mason doet ongeveer hetzelfde, maar verzint een fictieve plaats: een fictief bos in de buurt van een fictieve stad in de Amerikaanse staat Massachusetts. Uiteraard lijkt die stad en dat bos op veel écht bestaande locaties.

Het verhaal start in de 18e eeuw (denk ik; het kan ook eerder zijn) met enkele inheemse Amerikanen op de vlucht voor de Engelsen. Daarna passeert in het boek de Onafhankelijkheidsoorlog, de slavernij in de 19e eeuw, doorlopen we de 20e eeuw en komen we op vandaag de dag uit; en gaan we in de epiloog nog een heel stuk verder in de toekomst (maar geen paniek, het wordt geen science-fiction).

Er is echter iets speciaals dat al deze verhalen aan elkaar bindt. En latere verhalen bevatten ook verwijzingen naar de eerdere verhalen. Ik kan niet verklappen wat dat speciale precies is, maar het is iets wat ik totaal niet verwacht had.

Mason maakt gebruik van verschillende vertelstijlen. De gewone verhalende stijl, maar ook brieven, liedjesteksten, een logboek van een dokter, een speechtekst... North Woods gaat een beetje overal naartoe, maar toch zit er een duidelijke structuur in en is alles met elkaar verbonden. Er gebeuren dramatische dingen, maar Mason heeft ook een groot gevoel voor humor. Deze melange plaatst dit boek momenteel op de eerste plaats van de boeken die ik dit jaar gelezen heb.

Recensie "The Forest of Lost Souls" - Dean Koontz

☆ ☆

Het is een tijdje geleden maar ik ben nog eens een keer teleurgesteld in een nieuw boek van Dean Koontz. The Forest of Lost Souls moest een "fast-paced" en "suspenseful" verhaal zijn, maar eerlijk gezegd vond ik het een beetje aan de saaie kant.

Vida woont in een bos. Haar verloofde is pas gestorven, en ze ontdekt dat het geen ongeluk maar moord was. Hij was een activist die protesteerde tegen een bouwproject in de streek, en moest daarom uit de weg geruimd worden.

Als enkele mannen betrokken bij die organisatie een persoonlijke interesse krijgen in Vida, gaat de bal aan het rollen. Vida verdedigt zichzelf en slaagt erin de twee mannen te doden. Ze begraaft hun lichamen (én auto's!) in het bos. Maar de overkoepelende organisatie komt haar zo op het spoor en jaagt haar op.

Het verhaal springt doorheen de tijd en gaat van het heden - de klopjacht - naar het recente verleden - de aanslag op haar verloofde - en het verre verleden - haar jeugd die ze bij haar oom doorbracht, maar ook de dag dat ze een bezoek bracht aan een waarzegster. Meerdere personages in dit boek zijn trouwens ooit bij deze waarzegster langs geweest.

Het vertelperspectief verandert ook regelmatig van personage. We volgen uiteraard Vida, maar ook de grote slechterik, één van zijn handlangers die uiteindelijk van kant wisselt doordat hij een vrouw ontmoet die hij niet wil teleurstellen door "slecht" te zijn, en een man met speurhonden die ingehuurd wordt door de "bad guys" maar zelf wel een "good guy" is.

Het verhaal gaat hierdoor een beetje overal naartoe en ik vond het niet zo diepgaand of "speciaal" zoals ik meestal wel van Koontz gewoon ben. Dit is zelfs de eerste keer dat ik bij mezelf begon te twijfelen: is dit misschien geschreven door een ghostwriter?

Er is veel aandacht voor de natuur, maar die lange beschrijvingen zorgen er net voor dat het verhaal vertraagt. Er is bijna geen spanningsopbouw. Het enige goede zijn de dialogen. Ik had er een beetje hetzelfde gevoel bij als bij de Jane Hawk-reeks. Een "gewone" thriller, maar deze keer eentje waar alles toch een beetje té soepel loopt voor de heldin. En de grote "onthullingen", als je ze al zo kan noemen, vond ik ook niet zo indrukwekkend. Koontz-boeken staan bekend omwille van de strijd tussen goed en kwaad, maar hier zit vooral een ecologische boodschap in.

Recensie "Een brug te ver" - Cornelius Ryan

☆ ☆ ☆
Non-fictie tijd, met een oorlogsboek over de slag van Arnhem in 1944. We bezochten al tweemaal villa Hartenstein, wat mij heel benieuwd maakte naar het gedetailleerde verhaal van deze veldslag. Cornelius Ryan vertelt in Een brug te ver alles perfect chronologisch, maar wisselt ook wanneer nodig van vertelperspectief: de ene keer de geallieerden, de andere keer de Duitsers, zodat het bijna als een roman leest.

Er komt heel veel informatie op je af, heel veel militaire termen. Uiteraard de graden van de soldaten en officieren, ook de benamingen van de groepen (Leger, korps, bataljon, peloton, divisie, regiment, ...) maar als je daar doorheen leest, merk je dat het voor de rest heel verhalend verteld is, met gedetailleerde beschrijvingen en citaten van getuigen.

Het boek bevat ook fotomateriaal, dat de ravage van oorlog heel duidelijk maakt. Ook zijn er kaarten met strategische troepenverplaatsingen waar ik eerlijk gezegd snel het noorden bij kwijt was.

Het is een indrukwekkend verslag van een militaire operatie die 80 jaar geleden plaatsvond. Mijn vader is geboren twee weken voor de slag om Arnhem, en ik heb ooit mijn grootvader over de oorlog geïnterviewd voor een schoolopdracht. Ook al zien we tegenwoordig dagelijks op TV beelden van gebombardeerde steden, het blijft onvoorstelbaar dat zoiets opnieuw in onze contreien zou gebeuren.

Recensie "De Marathon" - Stephen King (Richard Bachman)

☆ ☆ ☆
Het duurde ongeveer 100 pagina's voordat ik doorhad dat in het boek getiteld De Marathon, wat meestal toch op een loopwedstrijd slaat, de deelnemers eigenlijk aan het wandelen zijn i.p.v. te lopen. Zelfs op de cover zie je een lopende man. Toen ze 40 kilometer achter de hielen hadden, verwachtte ik dat ze bijna zouden beginnen vallen als vliegen. Maar toen ze meer dan 80 kilometer gelopen hadden, vond ik het toch heel ongeloofwaardig worden.

Eindelijk viel mijn euro, en het heeft te maken met een stukje dat ik ooit Pauline Cornelissen heb zien brengen: namelijk de verschillende definitie van het werkwoord "lopen" in Vlaanderen en Nederland. In Nederland is dit dus stappen, wandelen, traag. Lopen in Vlaanderen, is snel, rennen dus.

Maar goed, Stephen King schreef dit boek eind jaren '70 onder zijn pseudoniem Richard Bachman. In een nawoord probeert hij dat wat uit te leggen. De Marathon is immers geen typisch Stephen King horrorverhaal.

De Marathon draait rond een wandelwedstrijd zoals de Dodentocht. King neemt dit heel letterlijk. Hoe de wedstrijd precies ontstaan is, legt hij nooit uit. Er is ooit iets gebeurd in de geschiedenis van de Verenigde Staten, een beetje zoals bij The Hunger Games. Het komt erop neer dat er 100 kandidaten worden gezocht die willen deelnemen. Er is slechts één winnaar, maar dan ook slechts één overlevende. Wie het niet volhoudt, wordt neergeschoten door begeleidende militairen. De regels: je blijft wandelen, en je mag niet onder de zes kilometer per uur vallen. Je krijgt drie waarschuwingen als dit toch gebeurt, en de vierde keer krijg je onverbiddelijk de kogel. Elk uur dat je zonder problemen blijft wandelen, wordt er een waarschuwing terug geschrapt, mocht je die al hebben opgelopen.

Wie zou er nu zo gek zijn om hieraan deel te nemen, zou je denken? Ja, dat dacht ik ook het hele boek lang. De winnaar krijgt als prijs alles wat zijn hartje begeert. De kans dat het misloopt, is echter zo groot dat het die kleine kans op zo'n prijs toch niet waard is. En toch blijven vrijwilligers zich voor de wedstrijd aanmelden. Hoe komt dat toch?

De Marathon is dan ook een fictief verhaal, en het hoeft niet per se logisch te zijn. Je zou het een allegorie kunnen noemen voor de grote loterij van het leven. Het leven is een strijd, en je weet nooit wanneer het met je gedaan is. Soms heb je geluk, soms heb je tegenslag. En soms pijnigen we onszelf onnodig. De zestienjarige Ray Garraty is het hoofdpersonage, en we volgen hem op zijn lange wandeling terwijl hij discussieert met zijn tegenstanders.

Hoewel het een aangenaam boek was om te lezen, vind ik het niet zo memorabel. Zoals gezegd is het geen typisch Stephen King boek. Het voelt ook een beetje als een uit de kluiten gewassen kortverhaal, hoewel het toch 300 pagina's heeft. Het deed me ook wat denken aan de Sydney Pollack film They Shoot Horses Don't They, over een gelijkaardige danswedstrijd waar ook niet iedereen het overleeft...