Mijn top 10 van 2023!

 

10. The King of Shadows van Robert McCammon
Het achtste deel in de reeks historische suspense over probleemoplosser Matthew Corbett. Hij neemt afscheid van zijn geliefde Berry, die hij in het vorige boek heeft gered en nu terug naar New York vaart. Zelf gaat Matthew aan boord van een schip samen met professor Fell, tot nu toe de Moriarty voor zijn Holmes. Fell heeft een persoonlijke missie, maar al snel blijkt hij niet de grootste vijand te zijn.

9. The Nobleman's Guide to Scandal and Shipwrecks van Mackenzi Lee
Het derde deel in de reeks over de 18e eeuwse familie Montague. Het reisverhaal van een hoofdpersonage geplaagd door allerlei stoornissen die plots een mysterie te ontrafelen krijgt. Het persoonlijke verhaal van een man die in het verleden probeert te ontdekken waarom hij is zoals hij is.

8. De verre voortijd van Sebastian Barry
Dit jaar deed ik opnieuw mee aan de leesclub van Kaat Vrancken, en dit was het eerste boek dat we bespraken. Een prachtig stuk literatuur dat haar geheimen pas heel op het einde prijsgeeft, maar zelfs dan nog niet allemaal! Heel actueel ook, want het verhaal gaat over pedofilie in de Kerk.

7. After Death van Dean Koontz
De tweede Koontz van 2023 zakt naar de zevende plaats. Een knappe thriller waar je gemakkelijk een verfilming bij kunt fantaseren. De personages blijven echter niet diep genoeg uitgewerkt, een tekortkoming die al een aantal jaren in zijn boeken aanwezig is. Een toffe vertelling, maar spijtig genoeg ontbreekt het wat aan spanning. Een aangenaam verhaal dat tot de verbeelding spreekt, met genoeg actie en spanning, maar ik had nooit het gevoel dat het wel eens kon mislopen voor onze held.

6. De Grijze Jager 3: Het IJzige Land van John Flanagan
Geen aparte recensie van dit jeugdboek, omdat ik ze eigenlijk tussendoor gelezen heb ter afwisseling van wat zwaardere lectuur. Maar dit deel vond ik het wel waard in mijn top tien te zetten. John Flanagan bracht in 2007 het eerste deel van De Grijze Jager uit en de serie loopt nog steeds door na 17 officiële delen, één novelle en twee prequels. Geen idee waar hij zijn inspiratie haalde, maar persoonlijk herken ik er veel dingen in: Harry Potter, Robin Hood, De Donkere Toren van Stephen King, Lord of the Rings, ja zelfs Hawkeye van Marvel's Avengers... Het is een toffe en spannende jeugdreeks, dit deel heb ik nu pas als laatste gelezen, en ik kijk er zeker naar uit om ook de andere delen erdoor te jagen!

5. De moord op Roger Ackroyd van Agatha Christie
Agatha Christie op haar best. Roger Ackroyd wordt vermoord teruggevonden. Verschillende mensen uit zijn familie en vriendenkring zijn verdacht. Hercule Poirot is eigenlijk al op pensioen en woont nu toevallig in de buurt. Het nichtje van het slachtoffer huurt hem in om de moord op te lossen. We volgen hem doorheen zijn onderzoek. Gaandeweg ontdekt hij dat elk personage wel zijn of haar geheimen heeft, en hij komt het allemaal te weten. Zo schrapt hij ook de ene na de andere verdachte van zijn lijst. Aan het einde van het boek roept hij iedereen samen om de resultaten van zijn onderzoek uit de doeken te doen.

4. The Secrets of Pencarrack Moor van Terri Nixon
Hoe kan Terri Nixon ontbreken in mijn top tien? Met dit boek bouwt ze verder op de setting van haar twee vorige historische trilogieën, de Penhaligon en Fox Bay saga's, in het Cornwall van de jaren '30. De charme van het verhaal is de dynamiek tussen de verschillende vrouwelijke personages, en hoe ze allemaal op hun eigen manier op zoek zijn naar hun plaats in hun wereld.

3. The Five van Hallie Rubenhold
Raar maar waar: een non-fictie boek in mijn top tien! Dankzij Hallie Rubenhold maken we kennis met de échte vrouwen achter de slachtoffers van Jack the Ripper, vaak onterecht in het hokje van prostituee geschoven door de autoriteiten. Een gedetailleerd beeld van het dagelijks leven in het Londen van de 19e eeuw, hoe weinig rechten vrouwen hebben vergeleken met mannen, en hoe een stomme vergissing een heel leven kan verknoeien.

2. Holly van Stephen King
Een "gewoon" detectiveverhaal zonder iets bovennatuurlijks, zonder monsters behalve die van de menselijke soort. Een pure thriller die in tegenstelling tot Billy Summers wél aangenaam om te lezen is, en dus een mooie tweede plaats verdient. Het verhaal over seriemoordenaars bleef boeiend van begin tot einde, zelfs zonder de typische King-elementen. In mijn ogen een waardige opvolger voor de oorspronkelijke Bill Hodges-trilogie.

1. The House at the End of the World van Dean Koontz
De tweede Koontz in mijn lijst staat helemaal op de eerste plaats! Het is eindelijk een glorieuze terugkeer naar zijn klassieke "monsterverhalen". Het verhaal boeide me van begin tot einde en ik heb de laatste 200 pagina's zo goed als in één ruk uitgelezen. Als een boek dat effect heeft, verdient het om boven de rest uit te torenen.

Recensie "Blood Communion" - Anne Rice

☆ ☆ 
Het is schandalig, maar ik kwam er nu pas toe om het allerlaatste deel van The Vampire Chronicles van Anne Rice te lezen. Blood Communion is gepubliceerd in 2018, en drie jaar later is Anne Rice gestorven. Met dit boek eindigt dus het verhaal van Lestat de Lioncourt, vampier, levensgenieter, romanticus, rockster en Prins der vampieren.

Na zijn belevenissen met de Atlanteanen, verblijft Lestat op zijn château in Frankrijk wanneer hij bericht krijgt over een nieuwe vampier in New Orleans. Hij reist er naartoe en maakt kennis met een Russische vampier, Mitka, die een geschiedenis heeft met Pandora, één van Lestats vampiervriendjes. Hij is echter bang om hen te vergezellen omdat hij denkt dat Arjun, de volgeling van Pandora, hem zal vermoorden.

Maar eigenlijk doet dit niets ter zake, en het hele probleem lost zich vanzelf op doordat Marius, een andere bekende vampier uit de Kronieken, al actie ondernomen heeft voordat Lestat en Mitka terugkeren naar Frankrijk. Marius vindt dat hij gestraft moet worden voor zijn daden, want dat zijn nu eenmaal de regels die ze ooit hebben opgesteld. Maar iedereen behalve hijzelf vindt dat hij net goed heeft gehandeld. 

Plots duikt een opper-vampier Roshamandes op die het hele gezelschap wil vermoorden. En daar draait dan de rest van het boek om. Het zit best wat ingewikkeld in mekaar allemaal, zeker als de hele voorgeschiedenis wat wazig is... Kort samengevat: er zit wel wat kwaad bloed in dit boek.

Het vuur was al wat verdwenen in het vorige boek, en de magie is er hier ook wat af. Het lijkt alsof Rice echt komaf wou maken met de personages. Een paar grote spelers maken in de eerste helft van het boek dramatische dingen mee, en de enige reden waarom ik wist dat Lestat het zou overleven, is doordat hij zelf het hele verhaal vertelt. Het boek bevat wat foreshadowing, waar uiteindelijk niets mee gedaan wordt. Het verhaal stopt opeens vlak nadat Lestat heel dramatisch begint te doen, met het gevoel dat er iets mis is, dat het grote plaatje niet klopt. Maar dan blijkt er toch inets aan de hand te zijn. Er zijn ook heel veel personages die allemaal hun zegje krijgen, maar als het lang geleden is dat je de vorige boeken las, heb je totaal geen idee wie ze precies zijn en waar ze vandaan komen.

Het verhaal bevat best wat gewelddadige scenes, en ik stelde me ook wel vragen over de manier waarop de vampieren gewone mensen gevangen houden in hun kerkers om hen van bloed te voorzien (goed, het zijn allemaal misdadigers, maar toch...) en hoe de Atlanteanen hun klonen tot slaven maken. Het is een beetje gek allemaal. Eigenlijk voelde ik me inderdaad een beetje zoals Lestat, met het gevoel dat het grote plaatje niet echt klopt. Ooit zal ik de hele reeks wel eens herlezen, om alles wat op te frissen en te kijken of het dan wat logischer is allemaal.

Recensie "De moord op Roger Ackroyd" - Agatha Christie

 ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

In mijn tienerjaren heb ik eens een aantal verhalen van Agatha Christie gelezen, maar ik ben er nooit echt aan verknocht geraakt. Onlangs kreeg ik echter de kans om een nieuwe adaptatie van Moord op de Orient Express te recenseren, in de vorm van een computerspel. Deze interactieve versie zorgde ervoor dat ik opnieuw geïnteresseerd geraakte in deze klassieke detectiveverhalen. Dankzij het nieuwe netwerk van boekenruilkastjes in Dilsen-Stokkem, kreeg ik een hele hoop boeken van Agatha Christie in handen. Naast een paar collecties kortverhalen, las ik als eerste volledige roman De Moord op Roger Ackroyd.

Spijtig of niet, doordat dit detectiveverhaal in literaire kringen regelmatig wordt aangehaald als een schoolvoorbeeld van een onbetrouwbare verteller, wist ik al wie de moordenaar was voordat ik begon te lezen. De grote plottwist had dus geen effect op mij, maar het boek was op een andere manier interessant want nu kon ik op zoek gaan naar de aanwijzingen doorheen het verhaal die dit einde staven. Een beetje zoals een tweede keer naar The Sixth Sense van Shyamalan kijken.

Roger Ackroyd wordt dus vermoord teruggevonden. Verschillende mensen uit zijn familie en vriendenkring zijn verdacht. Hercule Poirot is eigenlijk al op pensioen en woont nu toevallig in de buurt. Het nichtje van het slachtoffer huurt hem in om de moord op te lossen. We volgen hem doorheen zijn onderzoek. Gaandeweg ontdekt hij dat elk personage wel zijn of haar geheimen heeft, en hij komt het allemaal te weten. Zo schrapt hij ook de ene na de andere verdachte van zijn lijst. Aan het einde van het boek roept hij iedereen samen om de resultaten van zijn onderzoek uit de doeken te doen.

Veel meer kan ik niet over deze whodunit vertellen zonder iets te verklappen. Geschreven in 1926 voelt het helemaal niet ouderwets aan. De plot is een geweldige vondst van Agatha Christie. Ik sta te popelen om de rest van haar verhalen te lezen!

Recensie "Carlota" - Kristien Dieltiens

☆ ☆ ☆
Groot was mijn verrassing toen Carlota van Kristien Dieltiens over ons eigen koningshuis gaat. Of tenminste het gedeelte bewoond door Charlotte van België, de dochter van Leopold I die blijkbaar - als men ervan mag uitgaan dat het boek historisch accuraat is - met heel wat problemen te kampen had.

Charlotte eet rozen. Dat is dan ook de ondertitel van het boek. Niet zo vreemd, rozen eten. Zeker niet in die tijd. Rozen. Klaprozen. Papaver. Opium. Verdoving. Charlotte kan het wel gebruiken.

Charlotte is een vrouw op zoek naar liefde. Als jonge prinses fantaseert ze over romantiek en passie, maar in de wereld van het blauwe bloed zijn huwelijken eerder politiek en economisch getint. Als ze gekoppeld wordt aan de broer van keizer Frans Jozef van Oostenrijk, wil ze er volledig voor gaan. Maar Max stelt haar teleur, en het liefdesspel blijft een automatisme, iets dat MOET gebeuren om nazaten te kweken. Niks passie en romantiek, Carlota wordt gedegradeerd tot kweekmachine. En dan mislukt zelfs dat nog.

Charlotte vertelt haar verhaal in brieven aan een onbekende B. die ze schrijft door haar eigen bloed als inkt te gebruiken. Ze is paranoïde, overtuigt dat mensen haar dood willen. Allerlei complottheorieën rijzen in haar op wanneer haar favoriete schaartje in de vorm van een kraanvogel verdwijnt. Ze krijgt een nieuwe dienstbode cadeau van haar broer Leopold II, die de plaats van haar favoriete meid Destina inneemt. Destina, die ook plots verdwijnt. Maar na verloop van tijd begin je jezelf af te vragen of ze sowieso al niet ingebeeld was.

Charlotte doet haar levensverhaal uit de doeken, en in het begin is het best tof om te lezen. Ze is niet op haar mondje gevallen, ze aarzelt niet om de waarheid over andere mensen te zeggen en strooit met beledigingen in het rond. Maar vanaf het deel dat ze in Mexico terecht komt, begon mijn aandacht wat te verwateren. Er is een stuk kennis van de geschiedenis die ik mis om het allemaal goed te kunnen plaatsen. Napoleon passeert heel vaak de revue. Er breekt revolutie uit. De keizer wordt gefusilleerd, en Carlota vertrekt terug naar Europa om de paus om hulp te vragen, zonder zich bewust te zijn van het tragische lot van haar echtgenoot. Terug thuis wordt ze echter opgesloten. Ze verklaren haar waanzinnig, en zo komt ze in de situatie terecht waarin ze haar verhaal wil neerschreven, terwijl ze zichzelf snijdt en kastijdt als boetedoening, alsof alles haar persoonlijke fout is.

Het is een tragisch, soms ook grappig boek, een fictieve versie van wat er in het hoofd van Charlotte hád kunnen doorgaan. Maar zonder kennis van zaken ben ik bang dat er teveel informatie door de mazen van het net glipt om het echt een voldoend stuk literatuur te noemen.

Flexibeler en vlotter

Photo by Mitchell Johnson

Er was eens een bus die alle kinderen van de kleine stad naar de school in de grote stad bracht. Het was heel goed georganiseerd. De school begon om half negen, en de bus kwam de kinderen netjes om kwart voor acht ophalen. De kinderen stonden om zeven uur op zodat ze zich konden klaarmaken, ontbijten en aan de halte konden klaarstaan. De bus reed over de grote baan rechtstreeks naar de school en een half uur later kwamen ze aan, perfect op tijd voor de eerste les van de dag.

Het einde van het schooljaar was daar en de zomervakantie ging van start. 

Plots zei de eigenaar van de bus, “Hé, ik heb een goed idee! We moeten flexibeler zijn, klantvriendelijker worden, zodat onze reizigers vlotter op hun bestemming geraken!”

Dus werd de route van de bus het volgende schooljaar aangepast. De bus kwam de kinderen nu ’s morgens een half uur vroeger ophalen. De kinderen moesten dus wat flexibeler zijn en ook een half uur vroeger opstaan, om half zeven. Maar dat was niet zo erg, want de bus reed niet meer via de directe weg. Ze moest eerst nog langs een naburig dorp, waardoor ze een kwartier langer onderweg was en de kinderen gerust nog wat in hun zeteltjes konden bijslapen tot ze aan hun school arriveerden.

Gelukkig mocht de bus ’s avonds wel via de grote baan rechtstreeks terug van de grote naar de kleine stad rijden. De kinderen waren dus netjes op een half uur terug thuis, net op tijd voor het avondeten.

Maar soms vergiste de bus zich, en passeerde ze de halte waar de kinderen moesten afstappen zonder te stoppen, ook al hadden de kinderen op het belletje geduwd.

“Hé, moest je daar niet stoppen?” vroegen ze dan.

“Oh, was daar dan een halte? Dat wist ik niet,” was het antwoord. De bus was waarschijnlijk een beetje in de war. Het was natuurlijk ook voor haar niet simpel, met al die aangepaste routes.

De kinderen moesten dus aan de volgende halte afstappen, en een kwartier te voet terugwandelen naar de halte aan hun wijk. Maar dat was niet zo erg, want zo kregen ze toch weer wat extra lichaamsbeweging. En een gratis douche af en toe.

De kerstvakantie kwam eraan en de kinderen konden twee weken wat bijslapen van het zo vroeg moeten opstaan elke schooldag. 

Even later zei de eigenaar van de bus opnieuw, “Hé, ik heb nóg een idee! We moeten nóg flexibeler zijn, nóg klantvriendelijker, zodat onze reizigers nóg vlotter op hun bestemming geraken!”

Zogezegd, zo gedaan. Na de kerstvakantie werd de route van de bus opnieuw aangepast. De bus kwam de kinderen nu ’s morgens nóg tien minuten eerder ophalen. Dus de kinderen moesten nóg flexibeler zijn en nóg vroeger opstaan, om twintig na zes nu. Maar dat was niet zo erg, want de bus reed om een of andere reden ook nog eens tien minuten langer over het traject. Zo konden de kinderen dus nóg wat meer bijslapen in hun zeteltjes. Want ja, ondertussen zaten ze al dubbel zo lang op de bus als eerst, en moesten ze hun wekker ondertussen al veertig minuten eerder laten afgaan.

’s Avonds was er echter een verrassing. De bus reed niet meer via de directe weg naar huis, maar reed nu ook via het naburige dorp terug naar de kleine stad. Daardoor zaten de kinderen ’s avonds ook een half uur langer op de bus. Maar dat was niet zo erg, want nu hadden hun ouders extra tijd om het avondeten klaar te maken.

En zeker als de bus weer eens vergat te stoppen aan hun halte…