Flexibeler en vlotter

Photo by Mitchell Johnson

Er was eens een bus die alle kinderen van de kleine stad naar de school in de grote stad bracht. Het was heel goed georganiseerd. De school begon om half negen, en de bus kwam de kinderen netjes om kwart voor acht ophalen. De kinderen stonden om zeven uur op zodat ze zich konden klaarmaken, ontbijten en aan de halte konden klaarstaan. De bus reed over de grote baan rechtstreeks naar de school en een half uur later kwamen ze aan, perfect op tijd voor de eerste les van de dag.

Het einde van het schooljaar was daar en de zomervakantie ging van start. 

Plots zei de eigenaar van de bus, “Hé, ik heb een goed idee! We moeten flexibeler zijn, klantvriendelijker worden, zodat onze reizigers vlotter op hun bestemming geraken!”

Dus werd de route van de bus het volgende schooljaar aangepast. De bus kwam de kinderen nu ’s morgens een half uur vroeger ophalen. De kinderen moesten dus wat flexibeler zijn en ook een half uur vroeger opstaan, om half zeven. Maar dat was niet zo erg, want de bus reed niet meer via de directe weg. Ze moest eerst nog langs een naburig dorp, waardoor ze een kwartier langer onderweg was en de kinderen gerust nog wat in hun zeteltjes konden bijslapen tot ze aan hun school arriveerden.

Gelukkig mocht de bus ’s avonds wel via de grote baan rechtstreeks terug van de grote naar de kleine stad rijden. De kinderen waren dus netjes op een half uur terug thuis, net op tijd voor het avondeten.

Maar soms vergiste de bus zich, en passeerde ze de halte waar de kinderen moesten afstappen zonder te stoppen, ook al hadden de kinderen op het belletje geduwd.

“Hé, moest je daar niet stoppen?” vroegen ze dan.

“Oh, was daar dan een halte? Dat wist ik niet,” was het antwoord. De bus was waarschijnlijk een beetje in de war. Het was natuurlijk ook voor haar niet simpel, met al die aangepaste routes.

De kinderen moesten dus aan de volgende halte afstappen, en een kwartier te voet terugwandelen naar de halte aan hun wijk. Maar dat was niet zo erg, want zo kregen ze toch weer wat extra lichaamsbeweging. En een gratis douche af en toe.

De kerstvakantie kwam eraan en de kinderen konden twee weken wat bijslapen van het zo vroeg moeten opstaan elke schooldag. 

Even later zei de eigenaar van de bus opnieuw, “Hé, ik heb nóg een idee! We moeten nóg flexibeler zijn, nóg klantvriendelijker, zodat onze reizigers nóg vlotter op hun bestemming geraken!”

Zogezegd, zo gedaan. Na de kerstvakantie werd de route van de bus opnieuw aangepast. De bus kwam de kinderen nu ’s morgens nóg tien minuten eerder ophalen. Dus de kinderen moesten nóg flexibeler zijn en nóg vroeger opstaan, om twintig na zes nu. Maar dat was niet zo erg, want de bus reed om een of andere reden ook nog eens tien minuten langer over het traject. Zo konden de kinderen dus nóg wat meer bijslapen in hun zeteltjes. Want ja, ondertussen zaten ze al dubbel zo lang op de bus als eerst, en moesten ze hun wekker ondertussen al veertig minuten eerder laten afgaan.

’s Avonds was er echter een verrassing. De bus reed niet meer via de directe weg naar huis, maar reed nu ook via het naburige dorp terug naar de kleine stad. Daardoor zaten de kinderen ’s avonds ook een half uur langer op de bus. Maar dat was niet zo erg, want nu hadden hun ouders extra tijd om het avondeten klaar te maken.

En zeker als de bus weer eens vergat te stoppen aan hun halte…