Boeken verslonden in maart

 

 

"Pebbles on the Beach" van Evelyn Hood is geen stationsromannetje maar het meeslepende verhaal van een Schots gezin ten tijde maar merendeels in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, en het eerste boek dat dit jaar vijf sterren krijgt van mij. De verschillende verhaallijnen vloeien naadloos in elkaar over. We krijgen van elk personage de teleurstellingen en de prestaties te zien.

 

 

"Coniferen" van Max Temmerman is een kort boek maar de laatste bladzijden blazen je omver. Temmerman schrijft een verhaal dat je het best kunt omschrijven als eb en vloed. Vooral in het begin is het heel goed merkbaar dat hij vooral een dichter is. De verteller heeft het over zijn ouders die jong gestorven zijn, zijn zus die aan achtervolgingswaan leidt maar beter wordt nadat ze rijk trouwt, zijn baantje als babysitter en uiteindelijk zijn reis naar Amerika als au-pair.

 

"De Roofbruid" van Margaret Atwood beschrijft het leven van drie vrouwen: Tony, Roz en Charis. Om de beurt krijgen we een stuk uit hun verleden te zien. Wat hen verbindt, is een vierde vrouw: Zenia. De drie waanden haar dood, maar als ze plots opduikt in een café borrelen de herinneringen naar de oppervlakte. Dit boek draait dan ook niet zozeer om het einde, maar om de weg die deze vrouwen bewandelden om te geraken waar ze op het einde van het boek zijn. 

 

 

Daarnaast heb ik de volgende 9 stripverhalen gelezen uit de reeks "De Legendariërs" van Patrick Sobral om mijn zoontje een plezier te doen (hij is grote fan en houdt er niet over op!)

Spelbespreking "Chronicles of Mystery: the Tree of Life"

* * * *
Ik ben Silvie Leroux, Franse archeoloog die in het vorige spel "The Scorpio Ritual" uit 2008 een samenzwering met tempelridders en Illuminati op het spoor kwam. In het tweede spel, "The Tree of Life" uit 2010 staat de zoektocht naar de Fontein der Jeugd centraal.

Het leuke aan dit spel is dat er altijd wel iets te doen is. In veel spellen moet je soms lang rondlopen op zoek naar het huidige doel, naar wat je verondersteld wordt te doen. Hier hoef je niet overal naar aanwijzingen te zoeken om verder te komen. De doelen zijn heel duidelijk en er was geen moment waarop ik dacht: "Oké, wat nu?" De puzzels zijn vrij eenvoudig. Klassieke inventarispuzzels, een kaart weer in elkaar zetten, een schuifpuzzel waar ik net lang genoeg over deed. De achtergronden zijn prachtig, maar de personages maken me zenuwachtig, ze staan constant te friemelen, alsof ze teveel koffie hebben gedronken. Ik vind dit soort "echte wereld" spellen ook leuker dan spellen met een fantasie- of sciencefictionthema.

Mijn verhaal begint in een kasteel in Bretagne, waar ik de opdracht krijg een antieke koffer te bestuderen. Deze koffer blijkt verbonden te zijn met het mysterie van de Mary Celeste, een schip dat in de 19e eeuw compleet verlaten werd teruggevonden. 

Ik merk dat veel dialoogopties ervoor zorgen dat de persoon waarmee je praat jou een vraag stelt in plaats van andersom, wat nogal vreemd is. Hoe weet Silvie immers wat de andere personages willen zeggen? Dat klopt niet echt met de normale gang van zaken in graphic adventure games.

Eerst geeft het spel me het gevoel dat ik op het werk ben. Ik moet problemen met het kopieertoestel en de 3D-printer oplossen. Gewapend met een oude kaart van Ponce de Léon reis ik ten slotte naar Venetië, om daar de herkomst van de kist proberen te ontdekken. 

Het is een vrij eenvoudig en dus snel spel. Sommige puzzels, die er in eerste instantie gemakkelijk uitzien, vragen ineens om een ​​extra laag. Ik vind het verhaal ook leuk, en vraag me de hele tijd af waar het me heen zal brengen.

Na vijf uur spelplezier reis ik van Venetië naar Caïro, op zoek naar een verzamelaar in antiquiteiten die me misschien kan helpen op mijn zoektocht. Hier wachten me een paar zwaardere puzzels. Eentje is gewoon gebaseerd op dom geluk: ik moet een dobbelspel winnen. Ik zie er geen enkel systeem in, dus ik probeer het gewoon totdat ik win. Het duurt niet zo lang eigenlijk, maar toch...

De tweede puzzel betreft een sanitaire installatie. Na wat vallen en opstaan ​ontdek ik hoe het water moet stromen. Ik had het eigenlijk sneller moeten oplossen, want zo ingewikkeld blijkt het uiteindelijk niet.

De derde puzzel bevat een kameel en het spijt me te moeten zeggen dat ik hier online hulp bij moest zoeken. Ik weet nog steeds niet hoe je uit jezelf moet weten wat je hier moet doen, vooral omdat de rest van het spel zo duidelijk is. Weet ik veel dat kamelen van zoet koffiegruis houden en je ze daarmee van hun plaats kunt lokken...

Opeens zit ik op een boot van Caïro naar Gibraltar, en daar word ik geconfronteerd met twee puzzels die je binnen een bepaalde tijd moet oplossen. In de linkerbovenhoek staat een klein klokje dat veel te snel aftikt. 

Bij de start van de eerste puzzel, voordat de teller begint te lopen, slaat het spel gelukkig automatisch op, want als je het niet goed doet, ben je dood. Je moet een indringer opsluiten door de deur te blokkeren en met een touw vast te binden. Je moet dus een knoop leggen in een stuk touw. Maar omdat ik niets van knopen af ​​weet, en ik geen tijd wilde verspillen met de oude methode van trial-and-error, zocht ik op hoe ik het moest doen. De tweede getimede gebeurtenis, een hond afleiden met wat eten zodat je verder kunt, is niet zo erg. Als het mislukt, gebeurt er niets en kun je het gewoon opnieuw proberen, maar je moet wel opnieuw eten gaan halen. Deze was moeilijk omdat ik eerder een voorwerp over het hoofd zag dat gewoon ergens op de grond lag, en toen ik het eenmaal had gevonden met de hotspot-locator, was het gemakkelijk. 

De rest van dit deel bestaat voornamelijk uit het repareren van een enorme machine. Daarna was er een navigatiepuzzel die me behoorlijk wat pogingen kostte maar die ik herkende uit sommige puzzelboekjes van mijn zoontje. En zo vliegen we naar de eindlocatie in het spel.

Het laatste deel is eigenlijk een enorme mechanische puzzel, waarbij je een machine aan het werk moet krijgen. Maar daarna komt het einde vrij plotseling, waardoor in feite alles wat je net deed, ongedaan wordt gemaakt, en zonder echte resolutie. Gewoon een grote climax en dan de aftiteling.

Maar ik had plezier met dit spel, het was intrigerend met goede puzzels, hoewel sommige dingen niet echt klopten. Het is in de trant van "Secret Files", waar inventarisitems verdwijnen wanneer ze niet meer nodig zijn. De enige technische storing die ik had, zit in de tussenfilmpjes, waar de gesproken dialogen halverwege de zin werden afgebroken. Gelukkig zijn er ondertitels.

Review "De Roofbruid" - Margaret Atwood

* * * *
"De Roofbruid" is het vierde boek van Margaret Atwood dat ik lees. Het is heel anders dan "Het Verhaal van de Dienstmaagd" en "De Testamenten", maar gelukkig veel beter dan "Hag Seed"/"Heksengebroed". Ja, met "De Roofbruid" bewijst Atwood dat ze die Booker Prize echt wel verdiende.

Het boek beschrijft het leven van drie vrouwen: Tony, Roz en Charis. Om de beurt krijgen we een stuk uit hun verleden te zien. Wat hen verbindt, is een vierde vrouw: Zenia. De drie waanden haar dood, maar als ze plots opduikt in een café borrelen de herinneringen naar de oppervlakte.

Wat vooral opvalt is het oog voor detail. Het boek staat vol kleine dingen die de wereld van de personages realistischer maakt. Elke vrouw heeft haar eigen kijk op de wereld, en heeft haar eigen bagage mee te sleuren.

Om beurten werpen we een blik op hun leven, en de manier waarop Zenia dat overhoop gooide, in een overtreffende trap van verschrikkelijkheid. Het is dus lang wachten tot de openingsscène een vervolg krijgt, maar ondertussen verveel je je geen moment. De vrouwen worden elk zo uniek voorgesteld, het is alsof Atwood verslag maakt van werkelijk bestaande mensen.

Na hun verhaal keren we terug naar het heden, waar ze om beurten nogmaals vertellen over hun recent contact met Zenia. Wat er daarna gebeurt, kan ik uiteraard niet verklappen maar het stak me wat tegen, het was ongeloofwaardig, en zal misschien nog meer mensen teleurstellen, hoewel Atwood zelf haar visie op eindes letterlijk verwoord. Dit boek draait dan ook niet zozeer om het einde, maar om de weg die deze vrouwen bewandelden om te geraken waar ze op het einde van het boek zijn. Dit verhaal eindigt bij de start van hun verdere leven.

Spelbespreking "Trüberbrook"

* * * *
Duitsland, 1967. Ik ben Hans Tannhäuser, kwantumfysicus, op vakantie in het bergdorpje Trüberbrook. De eerste nacht in het gasthuis wordt mijn notitieboek gestolen. Ik achtervolg de dader en kom zo een groot geheim op het spoor, waarbij het uiteindelijk aan mij is om de wereld te redden.

"Trüberbrook" heeft alle elementen van een klassiek point 'n click graphic adventure. Het spel wordt volledig door de muis bedient (tenzij je de spatiebalk nodig hebt om de hotspots op het scherm te laten zien). De achtergronden zijn heel realistisch, maar de personages lijken meer op tekenfilmfiguren. Het spel zit boordevol humor: op een bepaald moment heeft Hans een harnas nodig, maar hij kan het niet uit elkaar halen. Toevallig vist hij een blikopener op. Uiteraard probeer je die op het harnas te gebruiken, maar Hans smijt het gewoon tegen het harnas aan, waardoor het in stukken op de grond valt.

Het spel bestaat uit een proloog en vijf hoofdstukken. En ik kan niet geloven dat ik zo lang heb gewacht om dit te spelen. Het spel begint met een prachtige nachtelijke hemel. Ik weet niet wie ik ben en wat ik hier doe (behalve dat ze geen Special Agent Dale Cooper is, volgens haar mening over kersentaart en koffie; later in het spel ontdek ik dat ze Gretchen heet) maar de eerste puzzels zijn vrij eenvoudig. Ik dacht dat het ontwerp van de personages me zouden storen, maar ik vind ze best oké. 

Nadelen: er zat een enorme vertraging in de intro toen het VW-busje de berg beklom. Anders zou het verbluffend zijn geweest, vooral met die goede muziek. Ik heb gemerkt dat er geen handmatige opslagfunctie is, wat me altijd stoort, omdat het leven vaak vereist dat je een game in een oogwenk moet stoppen. Nou ja, ik heb tenminste het gevoel dat ik hiervan ga genieten!

Na twee uur bereikte ik hoofdstuk twee. Hans Tannhäuser is meer een Dale Cooper dan Gretchen en geeft overal waar hij gaat commentaar op zijn dictafoon. De namen van de achievements die je tijdens het spel kan vrijspelen, verwijzen ook regelmatig naar "Twin Peaks". Ik heb een grappige vossenjacht gedaan en mezelf geridderd. Ik hou ervan hoe je alles kunt oppakken; bij sommige games kun je dat niet doen, tenzij het personage van tevoren een doel heeft gevonden voor het object in kwestie. 

Inventarispuzzels zijn eerlijk gezegd te gemakkelijk, omdat je niet alle objecten kunt kiezen om op dingen te gebruiken, alleen degene die echt werken. Ik ontdekte ook dat het missen van een handmatige opslagfunctie niet zo erg is, aangezien het spel automatisch opslaat telkens je van scherm wisselt. Ik hou van de humor in dit spel, het komt uit het niets. Ik ben overgestapt naar een gemiddelde grafische instelling, maar ben geen tussenstukje tegengekomen om de lag te controleren, zoals bij de openingstitels. Ik schakelde eerst over naar de lage stand, maar toen zag het landschap er niet meer zo scherp uit. Medium is goed voor mij.

Na 6,5 uur bereikte ik het vijfde en laatste hoofdstuk. Ik vind het geweldig hoe sommige dialoogopties een eerbetoon zijn aan klassieke avonturenspellen, zoals "Loom" en "Monkey Island". De puzzels zijn goed voor mij, ook al zijn sommige niet meer dan koerieropdrachten. Ik zat twee keer vast omdat ik niets kon zien, en draaide me uiteindelijk naar de onthuller van de hotspots om me te redden. Eén puzzel klopte niet: op een gegeven moment moet je een aansteker vinden, maar Hans rookt overal sigaretten, hoe steekt hij die dan aan? De game heeft een groot "Thimbleweed Park" -gevoel, maar met een andere grafische stijl natuurlijk. Justin Beard is de echte stemacteur voor Hans, maar om een of andere reden blijf ik Martin Freeman zien.

Ik speelde het spel uit in 7 uur speeltijd! De eindstrijd was goed, het duurde niet lang. Een nogal abrupt einde. Blijf de aftiteling in de gaten houden voor iets extra's! Voor mij is dit een geweldig point 'n click grafisch avontuur, maar misschien te casual voor mensen die op zoek zijn naar een echte uitdaging. Het is in ieder geval een indrukwekkende productie, waarbij de omgevingen werkelijk in miniatuur werden opgebouwd, zoals bij stop-motion animatiefilms met mannetjes van klei, om daarna te worden gedigitaliseerd. Daarom ziet alles er zo realistisch uit: de omgevingen zijn ook écht!

Review "Coniferen" - Max Temmerman

* * * *
Ik moet toegeven, de eerste pagina's van "Coniferen" geschreven door Max Temmerman brachten me vooral verwarring. Ik had geen idee waar het boek over ging. Er zijn geen duidelijke hoofdstukken, de tekst blijft maar doorlopen. Slechts een paar keer zie je duidelijk dat er een nieuw deel start, na een volledig witte pagina.

Het duurde even om in het verhaal te komen. Vooral in het begin is het heel goed merkbaar dat Temmerman vooral een dichter is. Het boek heeft een anonieme verteller die in de ik-vorm zijn gedachten de vrije loop lijkt te geven. Pas na verloop van tijd wordt het eigenlijke verhaal duidelijk, en op het einde kom je ook de bedoeling van deze vertelling te weten.

De verteller heeft het over zijn ouders die jong gestorven zijn, zijn zus die aan achtervolgingswaan leidt maar beter wordt nadat ze rijk trouwt, zijn baantje als babysitter en uiteindelijk zijn reis naar Amerika als au-pair.

Temmerman schrijft een verhaal dat je het best kunt omschrijven als eb en vloed. Naast de verteller steekt hij er ook een aantal brieven tussen die broer en zus uitwisselden. Het boek gaat over verandering, leegte en stilte, het zoeken naar rust. Over reizigers en zwervers, het verschil tussen armoede en rijkdom, en de eenzaamheid die er overal tussen zit.

Het is een kort boek, 142 pagina's, maar de laatste bladzijden blazen je omver. Op zaterdag 13 maart krijgen we ook kans om met Max Temmerman in dialoog te gaan tijdens de leesclub van de bibliotheek van Genk. Benieuwd wat hij over dit verhaal te vertellen heeft!

Spelbespreking "The Council"

* * * * *
Het is 1793. Ik ben Louis de Richet, het jongste lid van de Franse afdeling van de geheime Gouden Orde. Ene meneer Mortimer nodigt me uit in zijn landhuis op een eiland aan de kust van Engeland, samen met enkele historische figuren zoals George Washington en Napoleon Bonaparte. Mijn moeder was daar ook, maar is nu verdwenen. Mortimer wil dat ik haar vind.

"The Council" is een perfect voorbeeld van interactief verhalen vertellen. Het is een historische thriller zoals Robert McCammon ze schrijft met probleemoplosser Matthew Corbett in de hoofdrol.

Het spel is origineel in 2018 uitgekomen in 5 episodes. Ik heb het nu pas gespeeld en kon dus alle afleveringen meteen na elkaar doorlopen. Ik bracht in totaal 18 uur door - gespreid over een periode van 16 dagen - in deze indrukwekkend gedetailleerde spelwereld, zowel grafisch als qua verhaallijn.

Tijdens het spel kun je het landhuis verkennen. De gangen, de leefruimtes en uiteindelijk ook de individuele gastenkamers. Gaandeweg verzamel je informatie over de personages en historische figuren, informatie die je kunt gebruiken tijdens gesprekken met hen. Want een gesprek kan soms een uitdaging triggeren, waarin je de juiste antwoorden moet geven. Elk personage heeft zijn of haar sterktes en zwaktes. Afhankelijk van het resultaat, verandert het verder spelverloop.

Bij het begin van het spel kies je welke expertise je hebt: detective, diplomaat, of occultist. Gaandeweg verzamel je punten waarmee je deze expertises kunt upgraden, of zelfs nieuwe expertises kunt ontwikkelen. Deze expertises heb je nodig tijdens je zoektocht. Alles wat je doet, kost immers punten, waarvan je er maar een beperkt aantal hebt, maar als je voldoende expertise in een bepaald veld ontwikkelt, zijn sommige acties gratis. Je verzamelt ook hulpmiddelen die je ofwel een aantal punten teruggeven, ofwel bepaalde acties gratis maken, of die in dialogen de sterktes en zwaktes van je gesprekspartner tonen.

De eerste afleveringen zijn vooral een politiek spelletje: gastheer Mortimer heeft iedereen bij elkaar geroepen om over de mogelijke Louisiana Purchase te discussiëren. Louisiana was eigendom van Spanje. Spanje heeft de staat cadeau gegeven aan Frankrijk, dat het op haar beurt verkocht aan de Verenigde Staten. Het doel is om de Spaanse vertegenwoordiger, Manuel de Godoy, te overtuigen Louisiana aan de Fransen over te geven. De onthoofding van Franse koning Louis XVI gooit echter roet in het eten.

Na deze onderdompeling in politiek krijgt het spel echter een bovennatuurlijk kantje, waarin de Heilige Lans en demonen grote rollen spelen. De hele sfeer van het spel draait om. Plots moet je voorwerpen verzamelen en puzzels oplossen, en wordt je geconfronteerd met keuzes die hele grote gevolgen hebben, zelfs fysieke gevolgen voor Louis. Ik heb heel veel foute keuzes gemaakt (mijn hand werd bijvoorbeeld afgehakt), en in principe zou je die ongedaan kunnen maken door een hoofdstuk opnieuw te spelen, maar net zoals je in het echte leven de tijd niet kunt terugdraaien, heb ik dat hier ook niet gedaan en ik heb alle gevolgen geaccepteerd. Veel andere spelers vinden dat het spel vanaf dit punt de dieperik induikt, maar persoonlijk bleef het me intrigeren en was het nog steeds fijn om te spelen, ook al kwam er meer heen en weer geloop bij kijken. Je keert nog even terug naar het politiek spelletje, met enkele nieuw ontwikkelde talenten, maar dan komen enkele vreemde scènes voordat de finale er een snel einde aan breidt zonder al je vragen te beantwoorden.

Review "Pebbles on the Beach" - Evelyn Hood

* * * * *
Vergis je niet, de cover van "Pebbles on the Beach", geschreven door Schotse auteur Evelyn Hood, lijkt op een liefdesromannetje voor een puur vrouwelijk publiek, maar dat is het helemaal niet. Dit is zelfs het eerste boek dat ik dit jaar vijf sterren geef, waarmee het meteen bovenaan mijn top tien komt te staan.

Het gaat over een Schots gezin ten tijde maar merendeels in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog. Moeder Flora, vader Henry, zonen Thomas en Lachlan, dochters Rachel en Mattie. De nicht van Flora sterft, waardoor ze diens dochtertje Elspeth opvangt. Elspeth is het hoofdpersonage in dit boek en we volgen haar van haar 13e tot haar 19e levensjaar.

De oorlog is volop bezig en Thomas en Lachlan worden opgeroepen. Ze reizen naar Frankrijk en België om te vechten. Gelukkig komen ze allebei terug, maar Lachlan heeft shellshock en zowel hijzelf als het gezin McDonald moet daar mee leren omgaan. Thomas begint te werken als tuinman en chauffeur bij een rijk gezin, waarvan de jongste dochter verliefd op hem wordt. Rachel trouwt ondertussen met soldaat Bob, en krijgt in de loop van het boek huishoudelijke problemen.

Mattie wil lerares worden en gaat studeren in Glasgow. Omdat er geen geld genoeg is, moet Elspeth thuis blijven en gaan werken, ook al wil ze eerst ook graag lerares worden en daarna in een kantoor werken, want ze volgt avondlessen dactylo en boekhouden. Maar nee, Flora stuurt haar naar een naaisalon. Gelukkig krijgt ze een paar kansen om haar kunnen te laten zien en vooruit te komen in het leven.

De verschillende verhaallijnen vloeien naadloos in elkaar over. We krijgen van elk personage de teleurstellingen en de prestaties te zien. Elspeth blijft de rots waarbij iedereen houvast vindt. Het is een mooi boek, vlot leesbaar, uiteraard met thema's zoals familie, oorlog, liefde, de kloof tussen rijk en arm, maar ook over emancipatie, vrouwenrechten, respect. Ik was echt aangenaam verrast door dit boek, waarvan de stijl me deed denken aan de boeken van Terri Nixon. Het enige waaraan je moet wennen, is het Schots accent waarin de meeste mensen praten (bijv. "If ye havenae won mebbe it means ye've no' tried all that hard.") Gelukkig praat Elspeth normaal Engels.