Boeken verslonden in mei

Ik ben de maand begonnen met de 780 pagina's tellende "De Denkbeeldige Vriend" van Stephen Chbosky, heel fel geïnspireerd door de boeken van Stephen King. Iets te simpele taal in het begin, een paar psychedelische scènes, heel veel vragen over het monster van dienst waarvan pas heel op het einde de antwoorden krijgt die alles wat je dacht te weten overboord gooien.

Daarna kwam, iets luchtiger, "The Empty Grave" van Jonathan Stroud. Een fatsoenlijk einde van de serie rond spokenjagers Lockwood & Co. Niet zo vloeiend als het vorige deel, maar toch nog grappig en spannend. Een direct vervolg op het vorige deel, met een hele grote rol voor de pratende schedel. Spijtig dat deze reeks gedaan is, toffer dan de Bartimaeus-boeken. Benieuwd naar de volgende reeks, Scarlett & Browne.

"Gelukspad 3" van Anna Fredriksson is een tof boek over liefde, co-ouderschap, pesten, en je eigen plaats zoeken in de samenleving. Drie personages wiens standpunt je om de beurt krijg te lezen, en hoe je beeld van hen verandert naarmate je vordert doorheen de delen. Het voldeed aan alle verwachtingen, geen romantische komedie maar een serieus werk over dagelijkse problemen binnen verschillende relaties.

Beter dan de voorganger is "The Lady's Guide to Petticoats and Piracy" van Mackenzi Lee. Een jongerenavonturenverhaal over een meisje die haar mannetje probeert te staan in de 18e eeuw door een carrière in de geneeskunde na te streven, maar dan verzeild geraakt in een compleet ander plot waarbij ze uiteraard zichzelf ontdekt. Een beetje dezelfde formule als het verhaal van haar broer Monty, maar Felicity is een veel interessanter personage.

Daarnaast heb ik nog "De Waanzinnige Boomhut van 91 verdiepingen" gelezen (minder grappig dan de vorige boeken, braver ook, minder absurd, het verhaal is oké, met extra aandacht aan paginagrote tekeningen, heel veel inspiratie daar qua details), het tweede boek in de reeks van Ulysses Moore, "De winkel van de vergeten kaarten" (een minder spannend vervolg op het eerste boek, het oude Egypte is wel een interessante setting, twee afwisselende verhaallijnen door de opsplitsing van de kinderen, het systeem van de Verzameling is knap gevonden, en het boek gaf me zin om de oude avonturenspellen op mijn computer opnieuw te spelen, met puzzels om op te lossen en mensen om mee te praten.) en "Ja, ik wil" om wat ideeën op te doen voor een toekomstige huwelijksceremonie.

Review "The Lady's Guide to Petticoats and Piracy" - Mackenzi Lee

* * * *
"The Lady's Guide to Petticoats en Piracy" van Mackenzi Lee is het vervolg op haar jongerenavonturenroman "The Gentleman's Guide to Vice and Virtue". En eerlijk gezegd, het vervolg is deze keer beter!

In het eerste deel was Felicity, het zusje van hoofdpersonage Monty, ook al het interessantste personage. Ze krijgt hier dus een verdienstelijk eigen boek om haar verhaal te vertellen.

Felicity wil geneeskunde studeren. Maar omdat ze een vrouw is, wordt ze automatisch geweerd uit de scholen. Ze probeert zich doorheen de selectiejury te argumenteren, maar bijna niemand luistert. Eén persoon is echter onder de indruk van haar kennis, en geeft haar het advies een dokter op te zoeken - die toevallig net gaat trouwen met een vervreemde jeugdvriendin - en hem te vragen haar als assistente aan te nemen op een speciale expeditie.

Net zoals in het eerste boek, loopt er uiteraard vanalles mis en Felicity geraakt betrokken bij een compleet ander plot waarbij ze heel Europa en zelfs een stuk van Afrika doorkruist. De scènes wisselen elkaar af tussen actie, innerlijke dialoog, en mooie beschrijvingen van natuur en omgevingen vol details. Misschien geen hoogstaande literatuur, maar Mackenzi Lee weet hoe ze een boeiend verhaal moet vertellen dat de lezer vastgekluisterd houdt.

Review "Gelukspad 3" - Anna Fredriksson

* * * *
Qua verhaallijn doet "Gelukspad 3" van de Zweedse schrijfster Anna Fredriksson in de eerste plaats wat denken aan de Één-reeks "Zie Me Graag". Johanna is gescheiden van Kalle. Ze hebben twee dochters, 13 en 15 jaar. Om de drie weken zijn ze een weekend bij hun vader. Nu hij een nieuwe vriendin heeft en zijn zinnen heeft gezet op een nieuwe loft, wil hij geen extra financiële bijdrage meer betalen. Johanna komt daarmee in moeilijkheden. Daarnaast wordt de jongste dochter nog eens gepest op school. Het lot komt tot hun redding, Johanna wint 20 miljoen Zweedse kronen bij de lotto en bedenkt een plan om te verhuizen.

Maar "Gelukspad 3" is een serieuzer verhaal, waar het verleden een grote rol speelt, het aanvaarden van je eigen wortels, je geschiedenis, en je identiteit voordat je gelukkig genoeg bent om verder te kunnen gaan met je leven. Er zit weinig humor in, al zeker geen slapstick. Het is een volwassen verhaal over alledaagse thema's.

Het verhaal wordt in tegenwoordige tijd verteld. Het boek bestaat uit vier delen. We beginnen met het deel over Johanna. Daarna volgt het deel over Kalle, of Calle zoals hij de schrijfwijze van zijn naam veranderd heeft nadat hij van Johanna gescheiden is en in Stockholm is gaan wonen. We leren dat Calle best een oppervlakkig leven leidt, waar de manier waarop hij op andere mensen overkomt en zijn status in de maatschappij belangrijker zijn dan eerlijk zijn gedachten en mening te delen met zijn nieuwe vriendin Fanny.

Het derde deel is vanuit het perspectief van Fanny verteld. Hier merken we dat zij eigenlijk het sympathiekste personage van de drie is. Iets wat je helemaal niet zou verwachten in het begin van het boek, als Johanna centraal staat. Fanny probeert een goed evenwicht te zoeken tussen haar eigen leven, dat met Calle en met zijn dochters. Fanny voelt aan dat Calle's verleden met Johanna nog zwaar op zijn schouders weegt, maar dat er ook nog andere zaken zijn uit zijn jeugd die hij niet wil vertellen.

In het laatste deel wisselen de hoofdstukken zich af tussen de standpunten van Johanna, Calle en Fanny. Opmerkelijk hier is hoe de schrijfwijze van Kalle/Calle mee duidelijk maakt in wiens hoofd we precies zitten. Johanna heeft het over Kalle, terwijl Fanny het over Calle heeft.

Het einde van het boek beslaat slechts een aantal bladzijden. Er moet plots veel onthuld worden, maar de repercussies daarvan blijven een soort cliffhangers. We weten niet hoe het verder met de personages afloopt, maar de sfeer van het boek is best positief. Hoofdpersonage is eigenlijk niet Johanna, maar Kalle, die na een aantal foute keuzes eindelijk een goed pad inslaat en toch tot enige verandering in zijn karakter in staat is.

Ik vond het een tof boek met thema's als liefde, co-ouderschap, pesten, en je eigen plaats zoeken in de samenleving.

Review "The Empty Grave" - Jonathan Stroud

* * * *
Het laatste deel in de serie over Lockwood & Co. van Jonathan Stroud, "The Empty Grave", begon ik met een bang hart te lezen. Er zweefde en donker waas over de intro, alsof het verhaal niet goed zou eindigen. Lucy vertelt grimmiger over haar avonturen, met een zwaar hart, en refereert bij de start van het boek naar gebeurtenissen waarvan zij de enige overlevende is. Haar gesprekken met Lockwood zijn ook zwartgalliger, vooral de scène bij zijn familiegraf is aangrijpend en geeft je als lezer een slecht gevoel over de uitkomst van het verhaal.

Als afsluiter van de reeks is dit deel toch niet zo goed als het vorige, waar de verwachtingen voor de finale toch heel groot waren. Het is nog steeds grappig en spannend om te lezen, en de pratende schedel die sinds het tweede boek, "The Whispering Skull", de vaste kompaan van Lucy is, speelt zijn belangrijkste rol ooit.

Het verhaal ligt volledig in het verlengde van "The Creeping Shadow" en het is tof om te lezen hoe het team dieper graaft naar antwoorden. Maar de uitwerking ervan en ook de actiescènes zijn niet zo vloeiend als in het vorige boek. Het is wel een degelijk einde voor de serie. Ik zal het team missen maar mij ook een heldere toekomst voor hen inbeelden.

Jonathan Stroud heeft vorige week de eerste versie van een nieuw boek ingediend bij zijn uitgever, "The Outlaws Scarlett and Browne", een nieuwe serie die zich afspeelt in een fictief Engeland, met vermoedelijk een combinatie van het Amerikaanse Wilde Westen en monsters.

Review "De Denkbeeldige Vriend" - Stephen Chbosky

* * * *
Stephen Chbosky, bekend van "The Perks of Being a Wallflower" (zowel boek als film) heeft al even een nieuw boek uit. "De Denkbeeldige Vriend" is iets totaal anders dan Perks. Het boek begint met een korte proloog, korte zinnen, makkelijke taal. In het begin stoorde me dat. Het was te simpel, te oppervlakkig. Maar na een tijdje geraakte ik er toch volledig in. Het is ook te begrijpen: veel van zijn personages zijn nog maar zeven jaar oud. Laat dit je niet afschrikken: dit is geen kinderboek!

In zijn nawoord bedankt Chbosky Stephen King. En dat is wel duidelijk. Het boek herinnerde me aan "IT" en "Needful Things". De vriendengroep vormt een ka-tet, mensen die samenkomen om hetzelfde gevecht te leveren. Zelfs het nummer 19 komt terug.

Voor een groot deel van het boek weet je niet waar het verhaal naartoe wil gaan. Misschien komt het omdat ik "IT" al zo vaak gelezen heb, dat de plot heel duidelijk voor me is: Pennywise de clown terroriseert het stadje Derry en de kinderen proberen hem te stoppen. In "De Denkbeeldige Vriend" duurt het heel lang voor je weet wie de slechterik in het verhaal is. En daarna weet je nog steeds niet wat die slechterik precies probeert te bereiken, of wat het plan is om die slechterik te overwinnen.

Het hoofdpersonage, de zevenjarige Christopher, maakt wel degelijk vanalles mee, maar het uiteindelijke doel blijft een groot geheim en dat maakt het moeilijk om voor hem te supporteren. Je moet gewoon meegaan en zien wat er gebeurt. Het is tof om te zien hoe de paranoia toeslaat en hoe sommige personages door de goede krachten gerekruteerd worden en andere door de slecht krachten, zonder dat ze het doorhebben. Waar die krachten precies vandaan komen, blijft ook een mysterie. Veel lijkt op deus-ex-machina te vertrouwen, toevalligheden die in werking gezet worden door die bovenvermelde krachten.

Er zitten een paar akelige scènes in het boek, die het duidelijk maken - nogmaals - dat dit geen kinderboek is. Het zijn 780 bladzijden die vlot gevuld lijken. Alleen de eindspurt verloopt moeizaam. Telkens je denkt dat de climax bereikt wordt, volgt er even later een nieuwe achtervolging. Het blijft maar duren, en de spanning is er eigenlijk een beetje af, je wilt gewoon het einde lezen.

Het einde heeft wel nog een hoop verrassingen in petto die al het voorgaande volledig omgooien. Langs de ene kant knap gedaan, maar langs de andere kant ook een afknapper. Veel kan ik er niet over zeggen zonder de plot prijs te geven.

Algemeen gezien een mooie poging om de verhalen van Stephen King te evenaren.