Halverwege de eerste week kregen we echter slecht nieuws, en dat naast al het maatschappelijke slechte nieuws over staatsgrepen, aanslagen, en mensen die met vrachtwagens op andere mensen inrijden: mijn meter is overleden. De tweede tante op twee maanden tijd. Mijn meter was al wat ziekelijk, en het verlies van haar zus kwam als een zware emotionele slag. Op het laatste heeft ze het leven gewoon opgegeven, volgens mij. Bij het telefoontje van mijn moeder om me op de hoogte te brengen, kwam onze aanstaande vakantie in Oostenrijk ook ter sprake. Ons ma wou sowieso gaan; of we nu thuis bleven of niet, dat bracht mijn meter niet terug. Mijn neef maakte er geen probleem van om de begrafenis uit te stellen. We zijn dan wel een dag eerder teruggekomen van Oostenrijk om die te kunnen bijwonen.
Zelf heb ik hem ook het uitzicht op de Oostenrijkse bergen vanop het balkon van ons appartement laten zien. Ook een goed moment voor mijn ouders en zus om hem gedag te zeggen.
Als Daan de zondag na onze vakanties terug naar mij komt, is het even aanpassen. Met hem spelen, met hem eten, met hem TV kijken … Ook met hem gaan slapen, want tegen dat hij in bed ligt, en effectief blijft liggen, is mijn kaars ook uit. Mijn ouders komen op bezoek, want voor hen is het ook meer dan twee weken geleden dat ze hem nog (in levende lijve) gezien hebben. We gaan naar het park, een beetje voetballen, dan een ijsje eten in het Heempark. Maandag blijft hij bij zijn oma en opa, dinsdag gaat hij naar de opvang. Tegen dan begint de routine van het vaderschap er terug wat in te komen. Het is vooral wennen dat ik ’s avonds niet zoveel meer gedaan krijg.
Dan komt woensdagochtend. Die ochtend breng ik Daan terug naar zijn mama, maar het lot heeft beslist dat dit niet zo soepel verloopt als verwacht. Daan komt mij wakker maken, we lopen allebei al een beetje rond in het appartement en ik heb totaal niets in de gaten, tot ik in zijn kamer het raam open zet (door het drukke verkeer in mijn straat kan hij anders niet slapen). Ik hoor hem in de gang, ik draai me om, zie hem in het deurgat verschijnen, en ik krijg bijna een hartaanval als ik zijn gezicht zie. Zijn rechterooglid zit half dicht, alsof hij een beroerte heeft gekregen en die helft van zijn gezicht verlamd is en door de zwaartekracht naar beneden wordt getrokken. Gelukkig beperkt het zich tot zijn oog.
Mijn hart maakt overuren maar ik probeer kalm te blijven. Wat doe je in zo’n situatie? Oké, eerst zijn mama opbellen, even verwittigen van de situatie. Maar daar krijg ik geen gehoor; noch op de gsm, noch via de vaste lijn. Dan maar de website van de dokter raadplegen; er moest maar eens een plekje vrij zijn. Waarschijnlijk is zijn ooglid gewoon opgezwollen door een muggenbeet of zo, maar ik wil toch op veilig spelen. Gelukkig is het vakantie en is er meteen plaats bij de dokter; de eerste consultatie van de dag zelfs. Soms mag het geluk wel eens aan je kant zijn. De dokter stelt me inderdaad gerust, zegt dat het zich vanzelf wel zal oplossen, maar dat we niet moeten schrikken als het de volgende ochtend terug een beetje erger moest zijn. Ik breng Daan naar zijn mama, en de volgende dagen krijg ik regelmatig een foto toegestuurd en zie ik hoe hij er terug normaal begint uit te zien. Ik ben weer eventjes gerust.
Het volgende weekend slaat het noodlot opnieuw toe. Deze keer zijn wij op bezoek bij mijn ouders, de zon schijnt, dus we gaan achter het huis wat voetballen. We zijn nog geen vijf minuten bezig, of Daan misstapt zich, schuift uit over de bal en slaat achterover op de grond. Ik zie het allemaal als in slow-motion gebeuren terwijl het besef in me opkomt: dat wordt weer brokken lijmen. En ja, het resultaat mag er zijn: pijn aan het achterhoofd (gelukkig niets te zien daar) en een grondig geschaafde elleboog. Niet de eerste keer dat hij bij het voetballen tegen de grond gaat, en vast ook niet de laatste. Spijtig dat “Pokémon Go” niet werkt op mijn telefoon, anders konden we rustig wat in de buurt gaan wandelen. Veel veiliger. We gaan naar binnen en behandelen de schaafwonde zo goed mogelijk, met het beschikbare EHBO-materiaal van m’n ouders. Even later is het voorval alweer vergeten en gaan we terug naar buiten. Nog geen vijf minuten bezig en Daan schopt de bal over het dak. Zucht.
Ik vraag
me regelmatig af of ik wel een goede vader ben. Soms weet ik niet hoe ik voor
deze kleine jongen kan zorgen, als ik mijn eigen leven nog niet eens
fatsoenlijk in de plooi heb liggen. Maar op die “crisis”-momenten komen
gelukkig altijd een gezonde dosis paniek, een portie gezond verstand, en wat ik
denk dat een aangeboren uiterlijke kalmte is samen om de situatie zo goed
mogelijk aan te pakken. En als alles vlotjes verloopt en in orde komt op de
momenten die het belangrijkst zijn, dan denk ik dat je al heel ver staat. En
daarna volgen toch altijd een paar dagen rust waarin je van die avonturen kunt
bekomen. Mijn moeder zei ooit: als je een kind hebt, dan blijf je u voor de rest van je leven zorgen maken, ook als ze al lang volwassen zijn. Ik heb zo het gevoel dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben … Dit zijn dan eigenlijk maar onbenulligheden. In de krant stond een artikel over het voorval in Nice, een stukje over een vader die gescheiden werd van zijn zoontje, en dat heb ik niet eens volledig kunnen uitlezen. Te pijnlijk allemaal ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten